De springplank van Annabel Nanninga

In de rubriek Springplank vertellen bekende en minder bekende Nederlanders wie de bepalende persoon in hun leven of carrière is geweest. Wie ze tot grote hoogte stuwde, of uit een dal lanceerde. Ditmaal belden we Annabel Nanninga (Amsterdam, 1977), voormalig columnist en opiniemaker, tegenwoordig lijsttrekker voor Forum voor Democratie in Amsterdam.

“Eén springplank, zo eenvoudig is het leven niet, vrees ik. Maar goed. Het internet is heel belangrijk voor mij geweest. Wat mij betreft is het namelijk de grootste boost voor het vrije woord sinds de uitvinding van de boekdrukkunst. Online kan iedereen zijn hoekje hebben; het één gaat niet ten koste van het ander. Daarmee is ook de kracht van oude media doorbroken.”

“Ja, daar doe ik mijn voordeel mee. Ik ga er verder niet bescheiden over doen: ik kan mijn gedachten kundig formuleren. Alleen: mijn type mening is niet gewenst. Een hoop vrouwen schrijven vaak op een grappige of sarcastische manier over hun gezin of kat. Als een vrouw als ik het dan over politiek heeft, vinden mensen dat lastig. Gelukkig is het internet heel democratisch: je kunt zelf kiezen wat je leest, en door zoeken als je twijfelt aan een verhaal.”

“Dat betekent ook dat ik op het internet als vrouw kritisch kan zijn op dat spul dat zich tegenwoordig feminist noemt. Daar hoef ik bij veel oude media niet mee aan te komen. Met regelmaat zie je in NRC en de Volkskrant selectieve jankstukken over tamelijk onbenullige zaken. Online kan ik, in tegenstelling tot mannen, wél zeggen dat ik de ophef over een reclamecampagne met mooie meisjes in bikini doorgeslagen gezeik vind. Online kan ik gelijkgestemden bereiken.”

“Ik identificeer me totaal niet met wat zich tegenwoordig feminist noemt, en toch noem ik mezelf graag feminist. Ik sta op de schouders van reuzinnen, joh. Denk aan de vorige lichting, met Aletta Jacobs, Wilhelmina Drucker, Joke Smit en de Dolle Mina’s. Die hebben zoveel weerstand gehad en toch zoveel bereikt. Die vrouwen zijn evengoed mijn springplank.”

“Ik vind het ook belangrijk journalist Bert Brussen te noemen als springplank. Hij richtte als reactie op de door de VARA gesubsidieerde website Joop, de Jaap op, die inmiddels ThePostOnline heet. Joop moest een linkse opiniesite worden en Bert dacht: wat is dit eigenlijk voor gelul? Hij wilde laten zien dat je ook zonder subsidie een succesvol platform kan opbouwen.”

“Na de oprichting van Jaap sloot ik me dan ook snel aan bij Bert en consorten. Inmiddels is het een goed draaiend bedrijf, al schreef iedereen in de eerste paar jaar op vrijwillige basis. Ik zie een mooie parallel tussen Bert en de oude feministen: zij hadden het hele systeem tegen zich; ThePostOnline in zekere zin ook. Het is waanzin dat al het geld en positieve aandacht in één mediahoek zit, en dat iedereen die zich daartegen afzet als gevaarlijk wordt beschouwd. Dan is het begrijpelijk dat er een beweging ontstaat die zich verzet tegen de status quo. Wat dat betreft lijkt Forum voor Democratie wel op ThePostOnline."

"Twitteren, grapjes maken, uit de losse pols schrijven… Ik mis het nu al. Het voelde een beetje als een relatiebreuk toen ik de politiek inging. Het is echt een offer geweest. Ik vind het moreel niet juist om politiek actief te zijn en daarnaast te blijven werken als columnist en opiniemaker. PvdA’ers doen dat doorgaans wel, maar ik weiger het.”

“Het was een eer dat Thierry Baudet me vroeg lijsttrekker te worden in Amsterdam. En ik vind dat als je de aanleg hebt om de politiek in te gaan en de kans zich voordoet, je het aan het volk verschuldigd bent. Dat meen ik, dan neem je maar afscheid van dingen die je misschien leuker vindt. C’est ça. Zie het maar als dienstplicht.”

• Deel

Maartje Krijnen