Terug naar Brandpunt+
Waarom mensen jouw gezicht lezen als Resting B*tch Face
Voor iedereen die lid was van de Ik-Schijn-Boos-Te-Kijken-Hyve.
Toen ik twintig werd, in 2005, kwam Hyves mijn leven binnen. Dat werd niet langer blokken voor tentamens, wel nachtenlang mijn Goldmember-profiel ‘pimpen’, tweederangs vrienden krabbelen met dansende bananen en me met ich bin dabei’s aanmelden voor verjaardagen die ik nooit zou bezoeken: ik had het namelijk te druk met jaloers zijn op de leden van de Ik-schijn-boos-te-kijken-Hyve.
Die Hyve was een voorzichtige en vreselijk passieve poging tot een community waar amper wat in gebeurde. Maar het werkte, het was genoeg: puur en alleen lid zijn van deze geuzengroep functioneerde al als een woudlopersbadge, met trots gedragen op de profielen en daarmee de borst van tienduizenden leden.
De enige voorwaarde om lid te zijn staat in de beschrijving van deze Hyves: je bent in het trotse bezit van een Resting Bitch Face (RBF) avant la lettre. (Dit was de omschrijving: “Ja echt irritant dus hè! Sta je gewoon ergens te staan komen er van die mensen naar je toe die zeggen, “Hé! wat kijk je boos dan!”, terwijl je gewoon daar normaal bij staat. Nou gebeurt dit je vaker sluit je dan aan bij dit front voor mensen die altijd boos schijnen te kijken.”)
Actrice Kristen Stewart met iconisch RBF. Bron: ANP
Ik had en heb geen RBF, dus ik pass the mic, want ik kan me niet goed genoeg verplaatsen in de worsteling waar deze mensen dagelijks mee te maken krijgen. Goed nieuws: gelukkig kwamen wetenschappers onlangs in de New York Times met de conclusie dat het soms niet aan jou ligt dat mensen denken dat je een bokkenpruik op je kop heb gelijmd – maar natuurlijk weer aan die ouders van je.
Want wat blijkt volgens psycholoog Alice Schermerhorn van de Universiteit van Vermont: kinderen wier ouders veel ruziemaken blijken in testen slechter te zijn in het lezen van neutrale gezichten als precies dat: neutraal. Met vrolijke en boze gezichtsuitdrukkingen hadden ze geen moeite. Deze kinderen zijn nu eenmaal waakzamer voor onweerswolken tussen de parental units, en focussen zich daarom stelselmatig minder op momenten waarop er niets aan de hand is.
Deze resultaten zien we als echo’s terug in eerdere onderzoeken naar mensen met bijvoorbeeld angststoornissen: die ervaren neutrale gezichtsuitdrukkingen als boos, angstig of op een andere manier negatief. Depressieve mensen lezen tekenen van blijdschap vaker niet, en zien gezichten over het algemeen vaker als verdrietig of boos – terwijl die net zo vaak neutraal zijn. Deze verkeerde interpretaties vormen een vicieuze cirkel, want het lezen van gezichten als boos lokt weer een boze reactie op – “terwijl je gewoon daar normaal bij staat”.
#neverforget
Gelukkig valt er wat aan te doen, met een beetje training. Let als je iemand tegenkomt wiens gezichtsuitdrukking je meteen interpreteert als een onweersbakkes, vooral op de wenkbrauwen van die persoon: staan die in een v-vorm, dan kan de persoon er vaak niets aan doen dat hun uitdrukking niet neutraal lijkt. Tijd om jezelf hieraan te herinneren en diegene het voordeel van de twijfel te geven: het is geen geval van Resting Bitch Face.
Voor mensen die affiniteit hebben met de Ik-Schijn-Boos-Te-Kijken-Hyve: het is eigenlijk een troost, de kennis dat het aan je ouders kan liggen; een bericht dat je stevig bij beide schouders vastpakt en tot je door probeert te dringen: draag je badge met trots, het was nooit jouw schuld.
Headerfoto: EPA/ANP
