In gesprek met een Marokkaans-Nederlandse homo uit Slotermeer

"Het hoeft niet makkelijk te zijn om ergens te wonen, het moet wel een beetje spannend zijn.”

Als popup-redactie gaat Brandpunt+ de komende tijd steeds vaker de hort op. Ditmaal nestelden we ons in Slotermeer. Waarom we dit in vredesnaam doen, Lees je hier.

Hoeveel positieve verhalen ik ook lees over Slotermeer, ook ik heb een bepaald beeld over de wijk net ten oosten van de Amsterdamse ring. Behalve verhalen over prachtige buurtinitiatieven, krijg ik ook mee dat er anti-homoflyers werden verspreid. Hoe zit dat nu precies?

Ik sprak de half-Marokkaans, half-Nederlandse Kamal Bergman (38 jaar), sociaal maatschappelijke werker en bestuurslid van Pink Nieuw-West, over hoe het nu echt is, wonen als homo in Slotermeer. Pink Nieuw-West probeert niet-heteromensen uit het hele stadsdeel bij elkaar te brengen. Kamal kwam bij de groep toen hij net twee jaar geleden in Slotermeer kwam wonen. De maandelijkse borrels van Pink Nieuw-West trekken mensen uit de hele buurt aan.

Ha Kamal, je kwam hier twee jaar geleden wonen. Hoe was dat?

“Ja, ik woonde eerst in de Geuzenstraat in West. Rond 2008 nam een homogene groep yuppen en hipsters de wijk over. Als ik eerlijk ben vond ik daar geen reet aan; al die bakfietsen en baarden. Hier in Slotermeer zijn meer verschillende mensen. Het verschuift wel langzaam – over vijf tot tien jaar zijn die yupsters weer hier. Op zich geen ramp, als het maar niet alles weghaalt wat deze plek specifiek Nieuw-West maakt.”

Wat maakt het dan Nieuw-West?

“Veel mensen met een migratie-achtergrond. Veel groen. Toch is niet alles positief. De wijk is heel divers, maar niet inclusief. We leven wel met elkaar, maar evengoed langs elkaar. Bij de borrels van Pink Nieuw-West krijg ik weleens een Marokkaanse jongen binnen die al wat langer in de homoscene zit, maar nieuwelingen, die durven hier niet binnen te komen. Jongeren zijn sowieso knetterlastig te bereiken. Die zitten thuis op (homo-dating app) Grindr of dat soort dingen. “

17 Mei 2017 Achmed Baâdoud: “Mijn vader zei: ‘Je bent hier om te werken, niet om te spelen’”

Misschien een persoonlijke vraag: Slotermeer staat niet per se bekend als de meest inclusieve, homovriendelijke wijk.

“Hoe kom je daarbij?”

De media, denk ik.

“Zoals Pim, mijn collega uit het bestuur van Pink Nieuw-West altijd zegt: hier zijn niet zoveel incidenten geweest. Daarvoor moet je bijvoorbeeld bij het station in het centrum zijn. Ik weet niet waar dat negatieve beeld vandaan komt. Omdat hier veel DENK-stemmers wonen? Er zijn weinig mensen in elkaar geslagen. Er zijn wel dingen gebeurd, maar…”

…dat wordt uitvergroot door de media?

“Dat, maar er gebeurt ook veel meer in bijvoorbeeld West. Misschien komt het juist omdat we langs elkaar leven en niet inclusief zijn. Als we wel inclusief proberen te zijn, en mensen erop aanspreken, dan krijgen we frictie, en juist daardoor incidenten. Dat langs elkaar heen leven, dat gaat prima. Het ergste dat mij hier tot nu toe is overkomen is dat het neefje van een Marokkaanse buurman mij geen hand wilde geven. Dat is de eerste keer in 38 jaar dat ik iets meemaak. Ik ben zelf nooit uitgescholden. Laat ze maar komen, ik vreet ze op.”

Maar stel je voor dat je in ieder geval niet hoeft na te denken of je bijvoorbeeld hand in hand kunt lopen zonder na te hoeven denken wat andere mensen daar we niet van zouden kunnen vinden.

“Dat zou heel fijn zijn, maar dat gaat hier nog niet. Er gebeuren dingen, maar moet je je daar dan door laten leiden? Het hoeft niet makkelijk te zijn om ergens te wonen, het moet wel een beetje spannend zijn. We weten dat niet elke school hier voorlichting geeft over homoseksualiteit. Daar moet iets aan gedaan worden. Met Pink Nieuw-West wil ik het bespreekbaar maken en laten zien dat we er zijn. Als je je laat leiden door die angst, dan wordt het een probleem. Er is één man die wat vaker reageert op onze Facebookpagina, die voelt zich echt niet meer veilig door de schreeuwende jongeren om zich heen en gaat niet meer uit. Wat gave cafés in de buurt zou al helpen. Je hebt hier ook cafés voor moslims, daar wordt geen alcohol geschonken.”

Eigenlijk is het dus een balans zoeken tussen jezelf kunnen zijn, maar toch toegeven aan dat je wel graag hier wilt wonen waar niet iedereen je accepteert voor hoe je bent – of zeg ik nu iets raars?

“Nee hoor, je hebt gelijk. Nogmaals, ik heb één keer geen hand gehad, en er zijn er een paar die me soms geen hoi zeggen. Nou, prima. Het zou pas eng zijn als jongeren hier totaal in hun eigen wereld zouden leven. Maar het ligt allemaal zo genuanceerd; Turkse families hier sturen hun kinderen naar Oud-Zuid, omdat daar betere scholen zitten, bijvoorbeeld. We leven allemaal in verschillende hokjes. Heel veel mensen zitten op hun eigen parochie, in hun eigen kerk of moskee. Dat is jammer.”

Maar je zegt zelf dat jij je door de hokjes niet onveilig hoeft te voelen –

“– dat kan heel veilig zijn, inderdaad. Ik kan overal met mijn dikke kop doorheen banjeren, maar als je dat doet, dan ben je net een olifant in een porseleinkast. Er gaat heel wat kapot zonder dat mensen het willen.”

Ik denk dat homogeweld niet aan Slotermeer of zelfs Amsterdam is voorbehouden, maar helaas een wereldwijd probleem is.

“Dat zou ik als eerste opschrijven. Zoveel klappen vallen hier niet. Dat strookt helaas niet met het beeld dat mensen van Slotermeer hebben. Er valt nog een wereld te winnen voor de gemeenschappen hier, ook op lgbti-gebied.”

• Deel