Noodgedwongen wonen bij je ouders. “Ik voel me beperkt in mijn vrijheid, alsof ik weer een puber ben”

Tussen 2010 en 2020 nam het aantal Nederlandse twintigers en dertigers dat bij zijn ouders woont met 200 duizend toe. Een van hen is Sammie* (30), die na twintig keer verhuizen introk bij diens vader en zijn vriendin.

Tenzij je de laatste jaren onder een steen hebt gelegen in Pekela, zal het je niet zijn ontgaan: ons land verkeert in een miserabele wooncrisis. Vooral wij, de jongere generaties, hebben last van de ongekende problemen op de huizenmarkt. En dus blijven steeds meer twintigers en dertigers bij hun ouders wonen, of trekken ze na hun studententijd opnieuw bij ze in: tussen 2010 en 2020 nam hun aantal zelfs met 200 duizend toe.

Hoe is het om als jonge, werkende volwassene noodgedwongen met je ouder(s) onder één dak te wonen? 

Sammie* (30) woont in Den Haag in het huis van diens vader en zijn vriendin.

Sinds wanneer woon je met je vader?
Sammie: “Sinds een paar maanden. En daar zijn héél veel adressen aan voorafgegaan, want op mijn achttiende ging ik het huis uit en sindsdien heb ik vooral antikraak gehuurd in Amsterdam, daar speelt mijn leven zich af. Daarmee begon ik vanuit een idealistisch, hippie-achtig motief, om maar niet mee te hoeven doen aan alle gekte op de woningmarkt. Maar op een gegeven moment merkte ik dat ik niet eens kon landen op een plek voordat ik er alweer uit moest, in totaal ben ik zo’n twintig keer verhuisd. En zelfs de antikraakprijzen worden steeds hoger, terwijl je als huurder nauwelijks rechten hebt.”

Hoe is het om als autonome dertiger weer bij een ouder in te trekken?
Sammie: “Het voelt dubbel, want in vergelijking met iemand die helemaal geen huis heeft om op terug te vallen heb ik natuurlijk veel geluk. Naast mijn slaapkamer heb ik ook nog een eigen badkamer en keukentje, dus dat is erg relaxed. Aan de andere kant: ik heb niet het idee dat dit ‘mijn’ huis is, het blijft een beetje voelen alsof ik op bezoek ben. En dat is gewoon een kutgevoel als je dertig bent.”

“Dat het niet als thuis voelt heeft deels met praktische dingen te maken. Ik heb aan het conservatorium gestudeerd en werk sinds mijn afstuderen als muzikant. Door corona ligt het werk in mijn sector een beetje stil, maar normaal gesproken zou ik tot diep in de nacht muziek maken en geluid produceren. Dat kan nu niet, want mijn vader en zijn vriendin slapen in de kamer onder me. En als ik ‘s avonds weg ben, wordt me gevraagd hoe laat ik thuiskom zodat de deur op slot kan. Begrijpelijk natuurlijk, maar op die momenten voel ik me echt beperkt in mijn vrijheid, alsof ik weer een puber ben.” 

“Zelf nodig ik hier trouwens geen vrienden uit omdat het dus niet als mijn eigen plek voelt, met een eigen sfeer en inrichting. Misschien is dat wel een stukje ijdelheid, hoor. Daarom wilde ik ook graag achter mijn muziekinstrument op de foto worden gezet, dat is hier zo’n beetje het enige dat echt van mij is.”

Hoe lang denk je hier nog te blijven wonen?
Sammie: “We hebben nooit een datum afgesproken en weten dat ik beter kan zoeken naar een plek waar ik langer kan blijven dan dat ik over een maand opnieuw op de stoep sta. Ik merk ook dat er best wat te huren valt in en rond Amsterdam zodra je bereid bent meer te betalen, dus ik kijk nu toch maar naar zelfstandige huurwoningen voor dik in de duizend euro per maand.”

En hoe ga je dat betalen?
Sammie: “Dat zal dan toch deels moeten gebeuren met het geld dat ik in de loop der jaren opzij heb gezet als zzp’er, al was dat eigenlijk bedoeld voor mijn pensioen en voor noodgevallen. Maar nu denk ik: misschien ís dit wel een noodgeval? En ik vertrouw er maar op dat als de situatie qua corona een beetje onder controle is, ik weer genoeg inkomsten zal hebben om het daarmee op te kunnen hoesten.”

Wat moet er gebeuren om jonge mensen op de woningmarkt een eerlijke kans te geven?
Sammie: “Heb je even? Haha. Ik ben in ieder geval blij dat de opkoopbescherming eraan komt, waardoor je alleen nog iets mag kopen als je er zelf in gaat wonen. Al komt die maatregel natuurlijk wel vijftig jaar te laat. Als je ziet dat iemand zijn zesde huis koopt om te kunnen verhuren, dan mag je toch verwachten dat de overheid zegt: nu is het klaar? Maar goed, ik ben maar gestopt met dingen te verwachten van onze overheid want daar word ik alleen maar ongelukkig van.”

12 september wordt een landelijk woonprotest georganiseerd. Denk je dat protesteren helpt om sneller tot oplossingen te komen?
Sammie: “Het zal niet direct bijdragen aan een oplossing, maar kan het probleem zichtbaarder maken. Ik denk wel dat er meer nodig is dan samenkomen met een grote groep mensen die direct door de wooncrisis worden geraakt. Wat nou als je prinses Amalia op het podium krijgt die komt vertellen dat ze misschien wel in een paleis woont, maar daar staat in solidariteit met andere jonge mensen? Dat zou pas echt iets teweegbrengen.”
___________

In aanloop naar het woonprotest op 12 september in Amsterdam brengt Brandpunt+ de verhalen van twintigers en dertigers die noodgedwongen bij hun ouders wonen. Hier lees je het verhaal van Kirsten-Ann (26) en Wiljen (26) die samenwonen in een kamer van tien vierkante meter in het huis van Kirsten-Ann's ouders.

*De naam Sammie is gefingeerd. Diens echte naam is bekend bij de redactie.

• Deel