Julia (19) maakt overledenen op: “Extra pijnlijk als een jong iemand voor me ligt”

Werken in de uitvaartbranche is misschien niet de baan waar je als kind van droomde. We spreken met drie jongeren die wél kozen voor dit bijzondere vak. In deel 1: het verhaal van overledenenverzorger Julia Klop (19).

Wanneer haar opa op haar vijftiende overlijdt, is Julia er zeker van: zij wil later de uitvaartbranche in. Nu begeleidt ze nabestaanden die afscheid nemen van hun overleden dierbare, helpt ze in het crematorium en doet ze de verzorging van overledenen. Ze werkt sinds haar achttiende in een uitvaartcentrum in Den Bosch en volgt de opleidingen uitvaartverzorging en piëteitsvolle verzorging (het verzorgen van overleden mensen). 

Verzorging van A tot Z

“Samen met de familie of met een collega wassen we het lichaam en kleden we het aan”, vertelt Julia. “De verzorging doe je van A tot Z: we fatsoeneren ook het haar, doen de make-up, werken eventueel een verwonding weg en maken de nagels schoon.” 

Volgens Julia is dat allesbehalve eng. “De eerste keer is spannend, maar het is juist bijzonder dat je iemand een laatste dienst mag bewijzen”, vindt ze. “Wanneer iemand tegen me zegt: ‘Mijn moeder was zo achteruit gegaan toen ze op sterven lag. Ik had nooit verwacht dat ze er zo mooi bij zou liggen’, vind ik dat het mooiste compliment wat er is.”

Sommigen zeggen dat ik te weinig levenservaring heb voor dit beroep. Dat vind ik onzin

Niks om bang voor te zijn, maar toch zijn er volgens Julia weinig leeftijdsgenoten die hetzelfde beroep uitoefenen. “Ze werken wel in de uitvaartbranche, maar meestal in het horecagedeelte”, vertelt ze. 

Te jong

Omdat Julia zo jong is, krijgt ze soms commentaar op haar leeftijd. “Wanneer mensen horen hoe oud ik ben en wat voor werk ik doe, schrikken ze in eerste instantie.” 

Daarna volgen twee reacties: ze vinden het supergoed dat Julia dit werk met zoveel passie doet of ze vinden dat ze te weinig levenservaring heeft. “Dat laatste vind ik onzin: waarom zou er een leeftijdsgrens aan je droombaan zitten? Overigens doe ik door dit werk juist levenservaring op.”

Natuurlijk moet ik slikken als er een kindje voor me ligt die onverwachts is overleden, maar ik ga daar professioneel mee om

Als overledenenverzorger maak je nou eenmaal heftige dingen mee. Julia ziet tijdens haar werk namelijk van alles voorbijkomen: “Het zijn niet allemaal lieve oude opaatjes en omaatjes die honderd zijn geworden en vredig sterven in hun slaap. Soms zijn het mensen die om het leven zijn gekomen door zelfdoding of iemand van mijn leeftijd die een dodelijk auto-ongeluk heeft gehad. Dat is extra pijnlijk.”

De dood komt zo soms akelig dichtbij, maar Julia is haar emoties altijd de baas. “Natuurlijk moet ik slikken als er een kindje voor me ligt die onverwachts is overleden en de ouders hartverscheurend huilen, maar ik ga daar professioneel mee om”, vertelt ze. “Het draait om de nabestaanden en niet om mij. Ik ben er om voor een mooie opbaring te zorgen.”

Regelmatig te maken krijgen met overleden kinderen, dodelijke auto-ongelukken en zelfdoding klinkt behoorlijk deprimerend, maar Julia staat door haar werk juist bewuster in het leven. “Ik geniet extra van mijn leven en van de mensen om mij heen, want ik weet als geen ander dat het zomaar voorbij kan zijn.”

• Deel