Robert werd op zijn zeventiende vader: 'Dan word je brak wakker met een kind naast je bed'

Een kind op je zeventiende. Het overkwam Robert van Bruxvoort. “Velen denken dat mijn leven voorbij is sinds de komst van Bram.”

Robert was op een ochtend in september 2018 aan het werk in het bedrijf van zijn oom, toen zijn vriendin, de zestienjarige Naomi, appte. Paniek: ze is zwanger. Hij kon niet even naar zijn baas toe om te vertellen dat er een probleem was thuis. Dan zou zijn oom doorvragen. Dat wilde Robert voorkomen, dus sloot Robert zich op in het toilet. Adem in, adem uit. Daar gaat zijn jeugd, dacht hij. Na lange minuten kwam hij tot rust. 

Nog honderden vragen spookten door Roberts hoofd: hoe gaan we dit doen en waar gaan we dan wonen? Of hij Naomi zou verlaten of haar vragen het kind weg te laten halen, is nooit in hem opgekomen. Ze zaten op een roze wolk, voelden dat het goed zat en ze wisten wat ze aan elkaar hadden. 

En toen?
“Toen appten we onze jeugdleiders Jack en Anja, van de clan waar Naomi en ik samen bij zitten. Die clan bestaat uit een groep van acht jongeren met twee leiders en is onderdeel van Mozaiek0318, een kerk bij ons in de buurt. Wij mochten direct langskomen bij Jack en Anja en we vertelden ze alles.” 

Ik dacht zelf altijd dat de kerk het een schande zou vinden als je seks hebt voor het huwelijk.
“Ja, daarin ben je niet de enige. We wisten heus wel dat dat niet de bedoeling was, maar je bent jong, je wilt wat en denkt niet na. Gelukkig is Mozaiek0318 een kerk waar je welkom bent als jezelf. Wij werden in onze waarde gelaten en gingen over op actie.”

“Zo nodigden we op aanraden van Jack en Anja onze ouders bij hen thuis uit. Op neutraal terrein dus. Daar zaten we dan, tegenover onze ouders, om te vertellen dat ook wij ouders werden. Het gesprek kwam natuurlijk heel onverwachts, dus de spanning was aan alle kanten voelbaar. Allebei de moeders hadden wel al iets door, maar onze vaders hadden echt geen idee.” 

En, was de rugdekking nodig? 
“Nee, onze ouders werden niet boos. Ze bleven kalm, maar huilden wel, want ze waren gechoqueerd: dit was totaal niet de levensroute die ze voor ons voor ogen hadden. Wij hadden geen vaste baan, geen huis en waren allebei zelf nog kinderen. Hun reactie vond ik heel terecht. Naomi en ik deelden dezelfde zorgen. Al snel werd de sfeer gemoedelijker en zetten we samen de schouders eronder.” 

Hoe reageerde de rest van jouw omgeving op het nieuws? 
“Mijn schoonzussen moesten heel erg wennen aan het feit dat hun zusje zwanger was. Maar: ongeloof en verdriet maakten snel plaats voor vreugde; er was wél een kleine op komst. Hetzelfde gold voor mijn broer en zusje. Maar mijn zusje kon het nog niet helemaal bevatten, zij was zelf nog heel jong. Vanuit familie heb ik verder weinig vervelende reacties gekregen.” 

“Bij mijn vrienden verschilde het. Sommigen, vooral schoolvrienden, wilden mij niet meer zien en zeiden: ‘Goh, leef jij lekker je leven, dan doe ik dat ook’. Puur omdat ze cool wilden zijn, denk ik. Het was pijnlijk, maar daardoor wist ik wel direct wie mijn echte vrienden waren. Anderen feliciteerden mij en vroegen hoe we het allemaal gingen doen.” 

Dat lijkt mij nogal een harde manier om erachter te komen wie je echte vrienden zijn en wie niet. 
“Joh, ik had al zoveel aan mijn hoofd. Ik ging er nooit op in. Mijn schoolvrienden waren echt alleen maar bezig met dat het helemaal niet gek is als je als man bij je zwangere vriendin wegloopt, dat het heel logisch is als je op zo’n leeftijd besluit abortus te plegen of dat, als ik er wél voor zou gaan, ik er veel te druk mee zou worden. Zij zijn geen seconde bezig geweest met de vraag waarom ik wél bij mijn vriendin zou blijven of waarom ik het kind wél zou willen houden.”

Hoe waren de eerste vier jaar: je bent nu zelf geen tiener meer en je zoontje Bram gaat al naar school?
“Die zijn voorbijgevlogen. We waren in het begin druk met opvoeding en daarover praatten we veel met onze ouders en elkaar. Het verliep erg natuurlijk en Bram doet het fantastisch. Ik ben een BBL-opleiding gaan doen, een opleiding waarbij je werkt en leert tegelijkertijd. En Naomi en ik zijn nu een eigen bedrijfje aan het opzetten als weddingplanners, superleuk.”

“Inmiddels wonen we al bijna drie jaar in een zelfgebouwd huisje bij mijn pa en ma in de achtertuin. Heel fijn om een plek voor onszelf te hebben nadat we eerst om en om bij elkaars ouders woonden.”

Hoe reageren mensen nu?
“In nieuwe situaties vertel ik openlijk dat ik 22 jaar oud ben, een zoon van vier heb en getrouwd ben met de vrouw van mijn dromen. Dan zie je mensen rekenen. Sommigen zeggen dan: ‘Wauw, dan ben je jong vader geworden’. Ik vertel hoe we het allemaal doen en dat vinden mensen erg bewonderingswaardig. Ik krijg nu eigenlijk nooit meer scheve gezichten of nare opmerkingen en vragen.” 

In hoeverre kun je nog leven zoals jouw leeftijdsgenoten?
“Nou..een avondje stappen zit er niet meer in. Dat heb ik nog weleens gedaan, maar dan word je ’s ochtends met een brak hoofd wakker door een kind naast je bed. Dat wil je niet. Dat is net niks.” 

“Ik ben nu vooral bezig met hoe ik mijn gezin kan onderhouden. Met een opleiding ernaast blijft er niet veel tijd meer over. Af en toe lukt het nog wat te drinken of een potje te poolen met maten. En ik voetbal nog één keer per week. Velen denken dat mijn leven voorbij is sinds de komst van Bram, maar nee, mijn leven is alleen veranderd.” 

Twijfel je weleens over wat voor vader je bent? 
“Ja, vooral wat ik kan toevoegen aan Brams leven. Wat ik hem wil meegeven, bijvoorbeeld. Dat vind ik echt lastig. Ik houd dat vooral voor mezelf, want het gaat om wat ík wil.” 

“Tijdens het sporten kan ik mijn gevoelens, gedachten en frustraties kwijt. Even een moment voor mezelf om na te denken, heerlijk. Dat heb ik soms echt nodig. Het helpt mij alles op een rijtje te krijgen en te relativeren.” 

Als je terug kon gaan in de tijd, had je dan een andere keuze gemaakt?
“Dat vind ik een heel moeilijke vraag. Enerzijds had ik mijn leven wat gangbaarder willen opbouwen: vriendin, trouwen, huis, kind. Anderzijds had ik het allemaal niet willen missen. Ik heb de afgelopen jaren zoveel lessen geleerd.” 

Zoals? 
“Toen ik jong was had ik heel weinig geduld. Maar met kinderen leer je het vanzelf. Als Bram ondeugend is, niet luistert of als ik vier of vijf keer iets moet zeggen, dan is het echt even op mijn tanden bijten en tot tien tellen.” 

“De enige verantwoordelijkheid die ik op mijn zeventiende kende was dat ik op tijd op school aankwam en mijn lessen volgde. Met Bram in mijn leven heb ik geleerd wat verantwoordelijkheid écht is. Ik ben zelfstandig geworden en kan op eigen benen staan nu; jong geleerd is oud gedaan.” 

• Deel