Het is wat onrustig in de godenwereld. 'n Nieuwe generatie staat te trappelen om 't heft in handen te nemen en de oude garde trekt dat niet.

Één keer in de zoveel tijd komt er een serie voorbij die je best wel een potje belachelijk nice vindt, maar waarvan je niet precies zou weten hoe je ‘m moet uitleggen aan mensen die ‘m nog niet gezien hebben. The Spoils Of Babylon was zo’n serie, Legion was zo’n serie en wat mij betreft hebben we er met American Gods weer één uit die categorie te pakken. Mijn hemel. American Gods, gebaseerd op Neil Gaiman’s boek met dezelfde titel, is zo mind bending dat het misschien maar gewoon beter is om de trailer het grootste deel van de uitleg voor z’n rekening te laten nemen…

Oh my gawd
Shadow Moon heeft een tijdje vastgezeten, maar komt van de één op de andere dag vervroegd vrij. Wat een bofkont, zou je zeggen, maar de reden van zijn vrijlating is minder feestelijk. Zijn vrouw, Laura, en beste vriend, Robbie, zijn noodlottig om het leven gekomen en door Shadow wat eerder te ontslaan uit de gevangenis kan hij hun begrafenis bijwonen. Stukje empathie vanuit het justitiële apparaat, zeg maar. Op weg naar de kleffe cake en slappe koffie ontmoet hij in ‘t vliegtuig de mysterieuze Mr. Wednesday. Onder de indruk van zijn imposante biceps en strak afgetrainde pecs, biedt Mr. Wednesday Shadow een baantje aan als bodyguard. Hij moet namelijk bij wat oude bekenden langs en kan daar wel wat muscle voor gebruiken. Eenmaal samen onderweg in een roestige Cadillac De Ville komt Shadow er achter dat Mr. Wednesday niet helemaal is wie hij zegt dat ie is. Mr. Wednesday is de oppergod Odin – ja luister, ik verzin dit ook niet – en z’n oude bekenden zijn de grote goden van weleer die door de eeuwen heen een beetje in de vergetelheid zijn geraakt.

Nu swipen we ons op Tinder gewoon een muisarm op zoek naar ware liefde

Clash der generaties
Het uitgangspunt van American Gods is, dat goden bestaan bij de gratie van hun volgers. Gingen we vroeger nog aan de rand van ons bed op de knieën voor Aphrodite, nu swipen we ons op Tinder gewoon een muisarm op zoek naar ware liefde. Daar waar ooit Apollo, Thor en Poseidon de scepter zwaaiden, lijken mensen tegenwoordig meer te vertrouwen op de kracht van de media en van de almaar voortschrijdende technologie. Het is een ontwikkeling die Mr. Wednesday met lede ogen aanziet en hij wil dan ook zijn oud-collega’s wakker schudden om in opstand te komen tegen deze nieuwe krachten. Eigenlijk is American Gods dus niet alleen een clash tussen oude en nieuwe goden, maar ook een clash van generaties. Niet heel veel anders dan The Beatles die door de oude garde werden weggezet als langharig tuig en Sebastiaan Vettel die al over de boordradio begint te janken als hij alleen nog maar de schaduw van Max z’n Red Bull in z’n spiegels ziet opdoemen. Jong vs. oud. Conservatief vs. progressief. Het verleden vs. de toekomst.

Heerlijk bloedbad
American Gods is er één van Bryan Fuller, die je misschien wel kent als schrijver voor Heroes en als geestelijk vader van het nogal morbide Hannibal. Met dat in het achterhoofd is het dan ook helemaal niet vreemd dat, in deze nieuwe serie van Starz, een flinke dosis bovennatuurlijke krachten wordt gecombineerd met een stortvloed aan rondvliegend bloed. Al bij de eerste scene, waar een groep opgefokte Noormannen tot de tanden gewapend een strand bestormt, druipt het O+ en A- langs de randen van je beeldscherm. Als jij dus al misselijk wordt van een onfortuinlijk sneetje in de duim met ‘t aardappelschilmes, dan is dit er misschien niet één voor jou.

Het is een tsunami van over the top geweld en ontluikende borsten.

Animatie
Op de betere cd’s zit vaak zo’n kleine parental advisory explicit content sticker, maar de DVD-box van American Gods komt waarschijnlijk met een explicit content poster. Het is een tsunami van over the top geweld en ontluikende borsten, maar wel heel vet gedaan. Het doet qua cinematografie een beetje denken aan een andere Starz-produktie uit 2010, Spartacus. Ook daar werd gebruik gemaakt van die animatie-achtige vibe die je ook terugzag in films als 300 en Sin City. Het geeft beide series een bepaalde sfeer die echt heel erg onderscheidend is van andere series en dat is sowieso positief. Is het dan alleen maar hosanna hatsjekidee met American Gods? Nee, natuurlijk niet. Je zou kunnen zeggen dat het niveau van de verschillende afleveringen wel wat consistenter had gekund. Daar waar je de ene aflevering, op ‘t randje van de bank, de nagels tot aan de riemen zit af te bijten, moet je de aflevering erna alle zeilen bijzetten om niet in slaap te vallen. Zie het als een puntje van aandacht voor seizoen twee, want dat hier een vervolg op moet komen, staat als een paal boven water.

• Starz (2017)
• Te zien bij Amazon Prime
  
• De goden zijn not amused en de wereld moet zich opmaken voor mayhem
• 50 minuten per aflevering
  

• Deel