Oorlog hoeft niet per se gevoerd te worden in modderige loopgraven, dat kan ook gewoon vanachter je bureau. Met een telefoon in je hand. En een koffie van Peruaanse bonen aan de lippen.

Als deze...

deze…

en deze…

… samen in een serie zitten, dan weet je op voorhand al dat het vingerlikken gaat worden. Geen twijfel over mogelijk. Als je op de middelbare school tenminste niet bij de eerste de beste gelegenheid Economie 1 & 2 hebt laten vallen, want Billions is een clusterbom van deposito’s, obligaties, derivaten en andere termen die meestal gebezigd worden door kerels in Italiaanse maatpakken ter waarde van een knusse eengezinswoning in Schin op Geul.

Money, money, money, moneyyyyyyy. MONEY!
Kroop hij eerder nog onder vijandelijk vuur met zijn Band of Brothers door het mulle zand van Normandië en moesten ze hem in Homeland na een mislukte tour of duty uit een terroristenhol bevrijden, in Billions voert Damian Lewis oorlog op een compleet ander slagveld, de financiële markt. Lewis is Bobby Axelrod en Axelrod is de Beethoven van het beleggen. Zijn beleggingsfonds Axe Capital schept maandelijks zoveel geld binnen, dat zijn bank de afschriften op A3 is gaan drukken om alle nullen kwijt te kunnen. Lekker bezig, Bobby. Axelrod is zó goed in het inschatten van financiële buitenkansjes dat de monetaire waakhonden er een beetje achterdochtig van worden. Onder leiding van de bloedhond en openbare aanklager Chuck Rhoades, gespeeld door de meesterlijke Paul Giamatti (John Adams), zit de staat Axelrod op de hielen en ze zullen niet stoppen tot de onderste steen boven is.

Deze verdient een groter publiek. Vind ik dan.

May the force be with you.
Al vanaf de eerste scène, waarin een als kalkoen vastgebonden naakte Rhoades wordt gebrand door een sigaret, om vervolgens geblust te worden door de krachtige urinestraal van zijn dominatrix, is duidelijk waar deze serie over gaat, macht. Macht door kennis, macht door de positie die je bekleedt, maar bovenal macht door geld. Heel veel geld. Cash. Knaken. Pegulanten. Ping. Slappe was. Duimkruid. Axelrod heeft er genoeg van en is niet te beroerd om het te gebruiken om iedereen die hem probeert te dwarsbomen helemaal kapot te maken. Dat zorgt voor spannende televisie, die ook nog eens heel goed in elkaar zit. Wat dat betreft is het opmerkelijk dat je maar weinig mensen hoort over deze. Dat is jammer. Deze verdient een groter publiek. Vind ik dan. Het is eigenlijk gewoon een soort Suits, maar dan op de aandelenmarkt. Okay, het is misschien iets minder toegankelijk dan Suits, maar dan nog moeten er veel meer mensen zijn die deze lusten. Gelukkig laat Showtime zich niet uit het veld slaan en krijgen we in 2017 een tweede ronde voorgeschoteld. Mooi zo.

• Showtime (2016)
• Soort van Suits, maar dan in de financiële sector
• 50 minuten per aflevering
  

• Deel