Catch-22 komt niet uit de koker van de Coen Brothers, maar als deze nieuwste van Hulu wél uit de koker van de Coen Brothers was gekomen, had iedereen gezegd: dit is nou typisch een serie uit de koker van de Coen Brothers.

Soms heb je van die series die in niks lijken op al hun voorgangers. Series met een compleet eigen gezicht, een eigen DNA. Fargo was zo’n serie. The Spoils Of Babylon was zo’n serie. Om over Blood Drive nog maar te zwijgen. Met de verfilming van Joseph Heller’s roman, Catch-22, heeft Hulu nu ook een titel die prima in dat rijtje past. Een one-off. Uniek in z’n soort. Na die stortvloed van labiele detectives, overgeromantiseerde ziekenhuisseries en internationale maffiabazen eindelijk weer eens iets waar je direct rechtop van in je stoel gaat zitten. Iets vernieuwends. Op seriegebied dan. Nee, Catch-22 is niet voor iedereen – daar is het misschien een beetje te vreemd voor – maar voor liefhebbers van onversneden absurdisme is het een ware vingerlikker.

Kip. Ei.

John “Yo-Yo” Yossarian werpt voor zijn werk bommen op Duitsland. Liever zou hij iets anders doen, maar tot zijn ergernis blijft het hogere echelon het aantal nog te vliegen missies maar verhogen. In plaats van ontspannen karpervissen langs de oevers van Lake Michigan, zit hij dus dag na dag met geknepen billen in een rammelend bouwpakket, klaar om ieder moment uit de lucht geschoten te worden. In een verwoede poging zijn tour vroegtijdig af te kappen, veinst John chronische longontstekingen, liesbreuken en leverproblemen. Tevergeefs. Zelfs zichzelf gek laten verklaren blijkt – vanwege een ingenieuze bureaucratische regel – schier onmogelijk. Zo kun je in aanmerking komen voor vervroegd verlof, als je ze in de bovenkamer niet allemaal op een rijtje hebt. ‘Vrijwillig’ vliegen boven vijandelijk grondgebied kan gezien worden als gekkenwerk en daarmee dus een reden voor vrijstelling, echter… Vragen om ontslag is onder deze omstandigheden een uiterst rationeel verzoek en daarmee bewijst de persoon in kwestie volledig toerekeningsvatbaar te zijn. Een catch 22 in haar puurste vorm. Kip. Ei. De hele rataplan.

Een origineel script in een zee van middelmaat.

Coen Brothers

Pep leerde het van Cruijff, Rembrandt keek stiekem af bij Caravaggio en George Clooney heeft tijdens het filmen van O Brother, Where Art Thou? en Hail, Ceasar! blijkbaar ook wat aantekeningen lopen maken, want het door hem geregisseerde Catch-22 had zo uit de koker van de Coen Brothers kunnen rollen. Deze nieuwste van Hulu heeft alles waar Ethan en Joel zo beroemd mee zijn geworden: absurde dialogen, bizarre situaties, bijna karikaturale karakters en natuurlijk die sobere, maar stilistisch verantwoorde manier van filmen. Je hebt bij vlagen letterlijk het gevoel dat je naar een bewegend kunstwerk zit te kijken. Misschien een kunstwerk waarvan de boodschap je niet altijd even duidelijk is, maar ondanks dat, een kunstwerk. Naast wat tekst voor zichzelf heeft Clooney ook ruimte vrijgemaakt voor de immer stabiele Kyle Chandler (Early Edition, Friday Night Lights, Bloodline) en mag ook Hugh Laurie (House, The Night Manager) heel even laten zien wat hij kan. De grootste shout out gaat echter uit naar Christopher Abbott. De man die in Girls zijn relatie met Marnie op de klippen zag lopen en in The Sinner zijn vrouw aan justitie moest overdragen – over een slechte smaak voor vrouwen gesproken – doet het heerlijk als de licht opgefokte en tot op het bot gefrustreerde Yo-Yo. Catch-22 is zo’n serie die je af en toe nodig hebt om de lol in het seriekijken te behouden. Een aangename verrassing. Een origineel script in een zee van middelmaat. Loved it.

• Hulu (2019)
• Als de Coen Brothers een serie over WOII zouden maken
• 50 minuten per aflevering
  

• Deel