De man die ons eerder de smullers Sin City en 300 gaf, komt nu met de verfilming van zijn alternatieve King Arthur-verhaal. Ik zou willen dat ik kon zeggen dat Cursed net zo vet is als zijn voorgangers, maar dan zou ik liegen. Jammer genoeg.

Soms kunnen zelfs de meest briljante geesten de plank finaal misslaan. Zo schonk Nike-ontwerper Tinker ‘The Architect’ Hatfield ons niet alleen de tijdloze Air Max 1 en de iconische Air Max 90 Infrared, hij was ook verantwoordelijk voor de wanstaltige Air Jordan 9. Het is dat het Internationaal Strafhof in Den Haag destijds nog niet was opgericht, anders was hij op zeker voorgeleid voor die esthetische misdaad tegen de mensheid. Maar Tinker staat niet alleen in zijn uitglijders. Nas dropte met Nastradamus een album dat hem in plaats van Grammy’s alleen maar hoongelach opleverde, Johan Cruijff dacht dat een jaartje Feyenoord wel een goede beslissing was en Frank Miller bewijst zichzelf geen dienst met het tenenkrommende Cursed. Gooide Miller – die carrière maakte bij DC Comics en Marvel – in het verleden nog hoge ogen met zijn (cult) classics 300 en Sin City, deze nieuwe Netflix Original is er één om niet al teveel ruchtbaarheid aan te geven op feesten en partijen.

‘A real woman’s job’

Nimue, Lady Of The Lake, The Wolfblood Witch en Queen Of The Fey heeft misschien bijna net zoveel namen als Daenerys Targaryen, maar daar houdt iedere andere vergelijking met de imposante drakenmoeder ook wel op. In deze alternatieve vertelling van het verhaal van King Arthur wordt al snel duidelijk dat Netflix een ietwat bleu en timide meisje heeft gecast voor ‘a real woman’s job’. Van een personage dat haar wereld moet verdedigen tegen de grillen van een oorlogszuchtige koning en een stel geradicaliseerde christenen zou je meer persoonlijkheid verwachten dan actrice Katherine Langford kan ophoesten. Ik ergerde me al mateloos aan haar passief-agressieve aanwezigheid in 13 Reasons Why en dat gekmakende ongenoegen heeft Langford met Cursed niet weg kunnen nemen. Integendeel zelfs.

Cursed wandelt doodleuk in alle sloten waar we The Witcher eerder ook al uit hebben moeten vissen.

The Witcher 2.0

Mocht je Cursed aanslingeren in de hoop dat je weer een lekker donker Frank Miller verhaal voorgeschoteld gaat krijgen, dan kom je helaas bedrogen uit. Slechts sporadisch – heel sporadisch – zien we een glimp van wat films als 300 en Sin City zo ontzettend vet maakten: die karakteristieke, grimmige cartooney stijl en heel veel bloedspatten op je beeldscherm. Misschien was alles anders geweest als Frank Miller niet alleen als executive producer, maar ook als regisseur bij deze nieuwste Netflix Original betrokken was geweest. Wellicht had hij dan ook de cast een schop onder hun reet kunnen geven, want Katherine Langford is zeker niet de enige die niet weet te imponeren. Het acteerwerk is mechanisch en de teksten worden merendeels emotieloos – en op de automatische piloot – opgedreund. Degene die er wél een beetje gevoel in weten te leggen, praten alsof ze in een goed gevuld Carré – met gedragen stem – een stuk van Shakespeare’s Hamlet aan het voordragen zijn. Het is zó potsierlijk dat het bij vlagen ronduit lachwekkend wordt. Bijna net zo lachwekkend als de sets die grotendeels lijken te zijn opgetrokken uit gips en piepschuim. Zelfs de computer-gegenereerde vergezichten hadden zo uit de default wallpapermap van Windows 10 kunnen komen. Het zorgt er allemaal voor dat je je als kijker eigenlijk geen moment in Cursed kunt verliezen, iets waar een fantasyserie toch bij uitstek voor bedoeld is. Nu ik er zo over nadenk, wandelt Cursed doodleuk in alle sloten waar we The Witcher eerder ook al uit hebben moeten vissen. Een pijnlijke constatering. Gelukkig kunnen we ons voor een goede Miller-achtige serie altijd nog wenden tot het Spartacus van Starz.

• Netflix (2020)
• The Witcher all over again. Aan jou of dat goed of slecht nieuws is.
• 45 minuten per aflevering
  

• Deel