De laatste winterdagen van je leven doorbrengen met Mad Men-hottie Jon Hamm: daar zouden velen voor tekenen. Maar ook als het om een robotversie gaat? In het bijzondere en intieme sci-fi drama Marjorie Prime zie je dat dat een stuk ingewikkelder is dan het lijkt.

Een 86-jarige vrouw betreedt een woonkamer. Op de bank zit een knappe jongeman. Haar zoon? De lekkere huisarts? Ze praten rustig over haar gezondheid, haar eten, de afwas. De man deelt verhalen en anekdotes uit het leven van de oude vrouw. Afgezien van het feit dat zij dementerend is en overduidelijk in de laatste dagen van haar leven zit, lijkt er verder niets aan de hand. Of toch wel? De man heeft een vriendelijke blik, maar oogt ook een beetje afstandelijk. Het wordt vreemder als de vrouw hem vraagt wie hem al die verhalen heeft verteld. ‘Jij’, antwoordt hij. Als ze vervolgens vooroverbuigt, opmerkt dat z’n neus niet goed zit en dwars door hem heen loopt, is het duidelijk: de man is niet echt.

Wat mot die robot hier?
Je krijgt even de heebie jeebies wanneer je beseft dat de zieke Marjorie (Lois Smith) in het bezit is van een prime: een jonge hologramversie van haar overleden man die zich voedt met herinneringen. Deze kan hij later weer aan haar vertellen als de vergeetachtigheid zich aandringt. Dat roept naast frustratie bij haar dochter (Geena Davis) en fascinatie bij haar schoonzoon (Tim Robbins) ook veel vragen op. Zoals wel vaker met filosofische scifi-verhalen als Her, Ex Machina en series als Black Mirror, die ons een fascinerende en verontrustende blik op de toekomst bieden: hoeveel verantwoordelijkheid moeten we techniek toevertrouwen? Daarnaast doet Marjorie Prime ook een interessante zijstap door de omgang met herinneringen centraal te stellen, evenals de vraag hoe ver je kunt gaan in het hervormen van een identiteit. Heavy shit, maar wel heel boeiende.


Toneel op het witte doek
Dat Marjorie Prime gebaseerd is op een toneelstuk merk je al snel. We zien de vier hoofdpersonen voornamelijk in de rustige setting van hun strandhuis, waar de scènes grotendeels bestaan uit dialogen in lange close-ups. Het komt dus echt op de acteerskills van de cast aan. En daar stelt het viertal geen moment in teleur. Jon Hamm, die we toch vooral kennen als Mad Men-womanizer Don Draper, overtuigt als supergeavanceerde ‘robot’. Wie had dat gedacht? En ook Geena Davis en Tim Robbins maken indruk, de een met het hart op de tong en de ander stilletjes lijdend: elke emotie voel je. En last but not least: Lois Smith, die haar rol ook in de toneelversie speelde. De manier waarop zij de verwarring, angst, maar ook vrolijke en heldere momenten van een dementerende vrouw neerzet is zo levensecht… Je zou haast denken dat ze haar in een verpleeghuis hebben gescout.

Napraatfilm
Een fascinerend verhaal dus en uitstekend acteerwerk. Het contrast tussen de huiselijke setting aan de kust en de geavanceerde technologie maakt de film bovendien sterk en verfrissend: niet van die hightech decors die je zou verwachten bij een scifi-film. Maar is Marjorie Prime voor iedereen? Mmm… lastig. Weet in ieder geval dat het verhaal in een vrij rustig tempo voortkabbelt en de 'spanning' dus voornamelijk in de dialogen en emoties zit. Al verraden de dreigende strijkers van componist Mica Levi al vroeg in de film dat regisseur Michael Almereyda nog wel wat verrassingen voor je in petto heeft. Daarnaast beantwoordt Marjorie Prime weinig van de intrigerende vragen die het oproept. Moet je ook van houden. Het biedt in ieder geval genoeg denk- en gespreksstof als je na de vertoning nog even een biertje doet.

• Marjorie Prime (2017)
• Drama, Scifi
• Duur: 1h, 39min
• Regie:  Michael Almereyda
• Cast:  Jon Hamm, Geena Davis, Lois Smith, Tim Robbins

• Deel