Ondanks dat hij al jaren vast zit voor de moord op zijn vriendin, is Eric's zus, Petra, nog steeds bezig om zijn onschuld te bewijzen. Doorzettertje hoor, die Petra.

Kritiek op HBO trek ik misschien nog wel slechter dan commentaar op mijn home made risotto.

Kritiek op HBO trek ik misschien nog wel slechter dan commentaar op mijn home made risotto of het gejank van zurige, besnorde voetbalanalisten over het al dan niet meeverdedigen van David Neres bij Ajax. De Home Box Office is met The Wire, Game Of Thrones en Olive Kitteridge verantwoordelijk voor series die permanent in ieders top 25 zouden moeten bivakkeren. Series die eigenlijk een straatnaambordje verdienen in een willekeurige Vinex-wijk. Ik zou voor € 1.000,- in de maand zelfs in een hondenhok gaan wonen als die op de Tyrion Lannisterlaan stond. Hoe vet zou dat zijn? Wie wil er nou geen post ontvangen op Stringer Bellkwartier 187 of z’n tekkel uitwringen in het Tony Sopranoplantsoen?

Toch moet je ook eerlijk zijn wanneer je held een keer de plank misslaat. Zo had Eminem ons dat laatste album best kunnen besparen, had Hiddink zijn pensioen misschien boven die ontluisterende EK-kwalificatiereeks moeten verkiezen en zorgt HBO met Mosaic, in ieder geval bij mij, voor gefronste wenkbrauwen. Zeggen dat het de grootste ketser is die ooit uit de keuken van HBO is komen rollen, gaat misschien wat ver – daar hebben ze immers het tenenkrommende The Brink al voor – maar een regelrechte smuller is het allerminst. Dan weet je dat alvast.

Hoge verwachting
Op voorhand had het er alle schijn van dat HBO in 2018 knallend uit de startblokken zou schieten. Alles was uit de kast gehaald om van Mosaic een doorslaand succes te maken. Steven Soderbergh, die je misschien wel kent als de maker van Traffic, Ocean’s Eleven en The Knick, nam de regie voor zijn rekening, Sharon Stone zou eindelijk weer eens laten zien dat ze ook op het wat kleinere scherm kan shinen als een malle en voor HBO-kijkers in Amerika was er zelfs een speciale app, waarmee ze zelf het perspectief en de volgorde van het verhaal konden bepalen. Het leek dus allemaal kat-in-ut-bakkie, maar het eindresultaat valt toch een beetje tegen.

Geen HBO-vibe
Ondanks dat Sharon Stone – die overduidelijk haar water laat bottelen bij dezelfde fontein der eeuwige jeugd als Anita Witzier – met enige regelmaat laat zien waarom Paul Verhoeven haar destijds per se in Basic Instinct wilde hebben, is Mosaic niet de binger geworden waar ik op gehoopt had. Het beschikt simpelweg niet over de ingrediënten die HBO-series doorgaans zo onweerstaanbaar maken. De vibe is niet beklemmend en deprimerend genoeg, het acteerwerk is – afgezien van Stone – weinig memorabel en het verhaal gaat gebukt onder een chronisch gebrek aan konijnen uit de hoge hoed, iets wat je toch wel mag verwachten van een goeie whodunnit. Deze optelsom zorgt ervoor dat er aan het einde van iedere aflevering, in ieder geval bij mij, maar weinig aandrang was om een nieuw hoofdstuk in te starten.

Alternatieven
Maar niet getreurd… Als jouw leven schreeuwt om een spannende whodunnit, dan zijn er voldoende alternatieven. Ga bijvoorbeeld eens voor lekker Frans met Les Témoins of Engrenages. Die laatste heeft recentelijk een nieuw seizoen gedropt die grenst aan het fantastische. Heb je de boekhouding van 2016 nog niet helemaal op orde, dan kun je ook gaan voor het tweede seizoen van The Missing. Misschien wel één van de beste seizoenen van een serie ooit. En je hoeft er het eerste seizoen niet eens voor gezien te hebben! Hoe handig is dat?! Mosaic is maar zes afleveringen, dus een eigen oordeel is zo geveld, maar als je het aan mij vraagt, dan zou ik lekker uitkijken naar een bevredigender alternatief. Het leven is tekort voor middelmatige moordzaken.

• HBO (2018)
• Middelmatige whodunnit
• 45 minuten per aflevering
  

• Deel