Terwijl in Amerika de Black Panthers vechten voor gelijke rechten voor de zwarte gemeenschap laten de vrienden van Idris Elba zich in Londen ook horen.

Hij veroverde onze harten met zijn rol als Stringer Bell in The Wire, veroverde de wereld als de onverstoorbare detective Luther en nu is Idris Elba te bewonderen in een nieuwe serie van de zenders Showtime en Sky Atlantic, Guerrilla. Probeer niet meteen in ongecontroleerd kwijlen uit te barsten, want de afgetrainde bariton uit Londen speelt een zeer bescheiden rol in deze uiteenzetting over de black power movement in het Engeland van de jaren ’70. Welbeschouwd is het vooral zijn indrukwekkende snor die er deze keer met alle shine vandoor gaat. Hij is een beetje de zwarte Ted de Braak, zeg maar. Geloof je me niet? Check ‘t zelf maar.

Pijnlijke spiegel
Guerrilla komt uit de koker van John Ridley, de man die met 12 Years A Slave menig bioscoopbezoeker emotioneel afgemat huiswaarts stuurde en ook met American Crime de kijker drie seizoenen lang een pijnlijke spiegel voor wist te houden. Ridley gaat de moeilijke onderwerpen dus niet uit de weg en dat is voor Guerrilla niet anders. Het is ‘t verhaal van een soort black power Bonnie en Clyde die tot de conclusie komen dat ze al flyerend en demonstrerend hun boodschap van gelijke rechten voor zwart en wit niet over het voetlicht gaan brengen. Ze besluiten ‘t wat radicaler aan te pakken en nemen een lidmaatschap bij een ondergrondse cel die niet vies is van de wie-niet-horen-wil-moet-maar-voelen strategie. Zo kan ‘t gebeuren dat ze van de één op de andere dag niet met een handje vol pamfletten, maar met een ratelend machinegeweer staan te zwaaien. Het kan verkeren.

Na een zeer sterke eerste aflevering dommelt Guerrilla rapper weg dan mijn vader op de bank na een iets te zware maaltijd.

Een goed begin…
is ‘t halve werk, zeggen ze wel eens. Ze. De mensen. Het volk. Eigenlijk had ik na een minuut of tien al besloten dat dit mijn nieuwe lievelings ging worden, een serie waar liefhebbers van films als Selma, Malcolm X en The Butler de vingers bij af zouden likken. Heerlijke styling, bijna filmische cinematografie en een beladen onderwerp dat, jammer genoeg, tot op de dag van vandaag nog vaak actueel blijkt. Het had de perfecte cocktail moeten worden voor een indrukwekkend zesluik dat er niet alleen fantastisch uitzag, maar ook nog eens ergens over ging. Hád, want na een zeer sterke eerste aflevering dommelt Guerrilla rapper weg dan mijn vader op de bank na een iets te zware maaltijd. Het lijkt wel alsof er voornamelijk naar vorm is gekeken en dat de inhoud er een beetje achteraan hobbelt. Ook op Engelse bodem is niet iedereen even enthousiast over de manier waarop Ridley het Engeland van de jaren ’70 neerzet. Als je de serie moet geloven, dan nam de ongelijkheid haast apartheid-achtige vormen aan en dat is volgens velen zwaar overtrokken. Ik ben geen historicus en zal die claims dan ook in ‘t midden laten, maar dat neemt niet weg dat Ridley van mij ook wel wat dieper op de materie in had mogen gaan. Nu is Guerrilla visueel een prima tussendoortje, maar zul je over een paar maanden je best moeten doen om nog wat memorabele scenes op te noemen. Spijtig.

• Showtime en Sky Atlantic (2017)
• Kijkje in de black power movement in ‘t Londen van de 70’s
• 45 minuten per aflevering
  

• Deel