John-117 is een stoïcijnse vechtmachine, maar na de vondst van een geheimzinnige amulet blijkt er toch een flinke dosis gevoel schuil te gaan achter al dat pantser.

Streamingdiensten blijven maar schreeuwen om nieuwe content en dat vraagt ook om niet-aflatende inspiratie bij televisiemakers. Ga er maar aanstaan. Het is natuurlijk bijna niet te doen om continu met originele ideeën op de proppen te komen, dus wordt er steeds vaker gekeken naar het recyclen van boeken, films, podcasts en zelfs theaterstukken. Ook games dienen meer en meer als inspiratiebron. Zo komt Netflix – dat eerder al The Witcher verfilmde – met Resident Evil, legt HBO moment de laatste hand aan The Last Of Us en heeft Paramount+ zich gewaagd aan het immens populaire Halo. Voordat je verder leest, is het misschien goed om te weten dat de laatste controler die ik vasthield, met een kabeltje richting een Super Nintendo liep. Gamen is zeg maar niet helemaal mijn ding. Ik weet dan ook niet of ik de uitgelezen persoon ben om te zeggen of Halo geslaagd is of niet, maar als complete game-digibeet ging ik er in ieder geval best lekker op.

Mac Book Rico

John-117 is een Spartan – een klinische, onverschrokken vechtmachine – voor de United Nations Space Command. Om ongestoord zijn werk te kunnen doen is hij door zijn werkgever gestript van al zijn herinneringen en emoties. Menselijke trekjes als twijfel en mededogen zijn alleen maar hinderlijk op het slagveld. Je laten leiden door heldere opdrachten en logica is het devies. Je zou dan ook kunnen zeggen dat John-117 de liefdesbaby is van Rico Verhoeven en de allerkrachtigste Mac Book Pro. Wanneer hij tijdens een gevecht met wat vijandige salamanders on steroids struikelt over een mysterieuze amulet – de key stone – wordt hij opeens rond de oren geslagen met flitsen uit zijn jeugd. Getriggerd door deze herinneringen begint John a.k.a Master Chief aan een stukje soul searchen waar ze in welnessresorts op Bali nog een puntje aan kunnen zuigen. Deze innerlijke reis moet echter wel snel tot een bevredigend antwoord leiden, want meerdere – al dan niet vijandige – partijen azen op de key stone en John moet dus helemaal fris zijn om die van zich af te houden.

Als je een ongecompliceerde rammer zoekt, dan gaat Halo niet teleurstellen.

The Mandalorian 2.0

Als gezegd was Halo voor mij – tot een week geleden – niet veel meer dan een lekker nummer van Beyonce. Je hoeft echter geen hardcore gamer of doorgewinterde sciencefictionliefhebber te zijn om te zien dat je deze nieuwste van Paramount+ prima kunt vergelijken met een serie als The Mandalorian. De Star Wars spin-off van Disney+ heeft wellicht wat betere digitale animaties (CGI) – en ze beschikken over een indrukwekkendere verzameling met gekke, buitenaardse schepsels – maar op alle andere fronten komt – wat mij betreft – Halo als winnaar uit de bus. Met name de aanwezigheid van een duidelijke verhaallijn maakt de origin story van John-117 zoveel aangenamer om te kijken. Daar waar The Mandalorian aanvoelt als een verzameling onsamenhangende anekdotes, biedt Halo veel meer richting en houvast. Daarnaast is John-117 – in tegenstelling tot The Mandalorian – een man die zo nu en dan ook zijn helm afzet. Wel zo lekker als je een beetje binding probeert te krijgen met de ster van de show. Met zijn Mad Max en Total Recall vibes is Halo ook een stuk minder gepolijst dan The Mandalorian. Persoonlijk houd ik daar altijd wel van. Halo is zeker geen meesterwerk, maar als je een ongecompliceerde rammer zoekt, dan gaat hij niet teleurstellen. Zeker niet als je eerder al smulde van series als Foundation, Raised By Wolves en het eerder genoemde The Mandalorian.

• Paramount+ (2022)
• The Mandalorian, maar dan met een verhaal
• 50 minuten per aflevering
  

• Deel