Een aan lager wal geraakte rechercheur krijgt bij het terugvinden van een ontvoerd meisje hulp van haar denkbeeldige blauwe eenhoorn. Luister, ik verzin dit niet zelf.

Iedere serieliefhebber heeft zo zijn favoriete zender. Een zender die precies lijkt aan te voelen waar jij belachelijk lekker op gaat. Die van mij is HBO. 2018 is misschien niet helemaal het jaar van de Home Box Office – tot dusver is alleen Sharp Objects een echte watertander gebleken – maar hoe kun je niet houden van de zender die ons The Sopranos, The Wire en Game Of Thrones gaf? Precies. Onmogelijk.

Het omgekeerde is ook waar, er zijn ook zenders die dingen maken waar je eigenlijk nooit echt hitsig van wordt. Ik had dat altijd bij SyFy. Misschien is het de nuchtere Zeeuw in mij, maar mijn hart gaat gewoon niet sneller kloppen van ruimteschepen, alternatieve werelden en gemuteerde levensvormen. Toch heb ik die mening de afgelopen tijd een beetje bij moeten stellen, want de thuishaven voor sciencefiction- en fantasyfetisjisten tapt de laatste tijd steeds vaker uit een vaatje in mijn straatje. Zo maakten zij met Blood Drive een serie die zo uit de pen van Quentin Tarantino of Robert Rodriguez had kunnen komen en is de gitzwarte komedie Happy! een soort Monsters, Inc. on crack. Echt! Kijk maar!

Nick Sax
Nick Sax is een aan lager wal geraakte ex-rechercheur die inmiddels zijn huur betaalt met het tegen betaling overhoop schieten van louche figuren. Dat soort werk komt met onregelmatige uren en onregelmatige uren maken het vaak lastig om te eten, daarom drinkt Nick Sax vooral. Best veel ook. En geen water. Wanneer een hartaanval zowat een einde maakt aan zijn destructieve leven, krijgt Nick – na een bijna-doodervaring – gezelschap van een nogal hysterische blauwe eenhoorn. Geen bijwerking van zijn buitensporige medicijngebruik, maar het denkbeeldige vriendje van een meisje in nood. De kleine Hailey Hansen – waarom zou je je kind in hemelsnaam vernoemen naar een zeiljas?! – is ontvoerd en kan Nick’s hulp wel gebruiken. Nick en zijn nieuwe onzichtbare, blauwe sidekick – Happy – gaan op onderzoek uit, maar worden ondertussen op de hielen gezeten door een Italiaanse maffiafamilie die Nick over de kling willen jagen. Het is me allemaal wat.

Zelfs Bruce Willis zag er bij de aftiteling van Die Hard nog frisser uit dan Nick Sax.

Guy Ritchie X Pixar
De eerste afleveringen van Happy! lijken rechtstreeks uit de keuken van Guy Ritchie – je weet wel, de man achter Snatch en Lock, Stock and Two Smoking Barrels – te zijn gekomen, een soort RocknRolla meets Pixar. Het is lekker rauw, overdreven gewelddadig, redelijk absurd, maar hier en daar toch ook best grappig. Ik zeg bewust RocknRolla en niet Snatch, want zó fantastisch is Happy! nou ook weer niet. We moeten wel realistisch blijven. Neemt niet weg dat dit er gewoon één is die je op z’n minst even moet proberen, niet in de laatste plaats voor Christopher Meloni. Hij en zijn norse kop waren in Oz al geweldig, maar de rol van Nick Sax lijkt hem helemaal te passen als een Italiaans maatpak. Hoe verder de serie vordert, hoe slechter hij eruit gaat zien en hoe verrotter de look, hoe meer hij in zijn element lijkt te zijn. Zelfs Bruce Willis zag er bij de aftiteling van Die Hard nog frisser uit dan Nick Sax.

               

Comic
Happy! kijkt weg als een grimmige comic en dat is niet heel erg vreemd, want dat is het ook. SyFy is aan de haal gegaan met het geesteskind van Grant Morrison en Darick Robertson en dat is heel aardig gelukt. De shots, het licht- en kleurgebruik, de soms bijna karikaturale manier van acteren, het is echt net alsof je naar een bewegend stripboek zit te kijken. Nice! Overigens wel een stripboek dat op het eind een beetje uit de bocht vliegt. Dat had beter gekund. Minder melodramatisch vooral. Ondanks dat puntje van kritiek is Happy! wel het bewijs dat SyFy ook gerechten opdient voor mensen die geen posters van de Death Star boven hun bed hebben hangen. Lekker dan, weer een zender die ik vanaf nu in de gaten moet blijven houden. Alsof er nog niet genoeg te kijken viel!

• SyFy (2017)
• Dit is wat je krijgt als Guy Ritchie een Pixar-film zou maken
• 40 minuten per aflevering
  

• Deel