Na bijna tien jaar kruipt Jack Black opnieuw in de furry huid van Po voor een vierde Kung Fu Panda-film. Een gaaf geanimeerd en vermakelijk avontuur waar je zowel met je oma en je bestie als je kleine broertje naartoe kan. En állemaal nog iets kan leren ook.

Je kent het (als volwassene) misschien wel: zit je net lekker comfortabel in je nieuwe baan, vertelt je baas dat je functie verandert. Dat overkomt Po (Jack Black) die na het verslaan van allerlei schurken inmiddels een gerespecteerde drakenkrijger is en z’n reputatie en populariteit inzet voor het openen van een nieuw dimsum-restaurant. Maar kungfu-meester Shifu (Dustin Hoffman) vertelt hem dat het tijd is voor een volgende stap op de kungfu-ladder: spiritueel leider worden van de Vredesvallei en z’n wijsheid delen met een drakenkrijger-opvolger. Een ‘promotie’ waar Po niet op zit te wachten, want dat betekent concreet meer lesgeven en minder avonturen met hoog ‘skadoosh’-gehalte. ‘Gelukkig’ voor hem staat er in de tussentijd een lokale nieuwe schurk op die (as ususal) de macht over de hele wereld wil, de Kameleon (Viola Davis). Hoeft Po dus even niet met z’n opvolging bezig te zijn en kan hij weer als drakenkrijger op avontuur. En gelukkig ontmoet hij de sluwe vos Zhen (Awkwafina) die de Kameleon goed kent en kan helpen bij haar uitschakeling. Maar de missie loopt anders dan gedacht.

Viola Davis = super villain

Laat ik eerlijk zijn: dit is mijn eerste kennismaking met de Kung Fu Panda-franchise, dus ik kan als newbee niet zeggen of deze film de beste van de vier is of een heel overbodige. Wat ik wél kan zeggen is dat ik genoten heb van de aanstekelijke humor, de prachtige animaties, de gelikte actiescènes (met shots die niet zouden misstaan in een Top Gun: Maverick of Fast & Furious film) en de indrukwekkende stemmencast die de personages erg vermakelijk en geinig tot leven brengen. Viola Davis is daarbij echt een perfecte vondst als de villain, zoals zij van de Kameleon en soort kruising maakt tussen Miranda Priestly (The Devil Wears Prada) en Thanos uit Thor. Een schurk met een enorme expansiedrift maar ook een bepaalde flair zeg maar. De film is aardig voorspelbaar en start vooral wat de humor en het tempo betreft een beetje traag op. Maar hij schiet in de volle vaart vanaf het moment dat Po arriveert in het bruisende Juniper City, het terrein van de Kameleon en allerlei andere gekke en grappige figuren. Waar ik in het begin van de animatiefilm vooral grinnikte, was het vanaf hier hardop lachen geblazen.

Kunnen we allemaal iets van leren

Maar het is niet alleen lachen, gieren en vechten in Kung Fu Panda 4, er zit ook een mooie boodschap in over het accepteren van verandering. Hoe eng dat ook is. Dat geldt voor Po, die z’n nieuwe uitdaging vooral ontwijkt omdat hij bang is wat deze verandering met zich meebrengt, en bang is om te falen. Het geldt voor de sluwe vos Zhen, die door de ontmoeting met Po haar shady dieven-leven een nieuwe, meer eerlijke wending kan geven en dat ook doodeng vindt. En het geldt voor de ouders van Po (z’n biologische panda-pa en z’n adoptie-pa) die het moeilijk vinden om hun volwassen zoon los te laten en hem z’n eigen pad te laten bewandelen. Herkenbare gevoelens voor meerdere generaties. Nu leert Po zijn les dus wel wéér via een battle in plaats van dat we zien hoe hij z’n nieuwe spirituele leiderschaps-job omarmt én invult. Maar die battle met de Kameleon is wel erg vermakelijk en hadden we ook niet willen missen. Ach, al met al entertainend popcornmateriaal in een gaaf geanimeerd jasje, een coole stemmencast en wat om over na te denken. What’s not to like?

• Kung Fu Panda 4 (2024)
• Cijfer: 7,5
• Animatie, actie, comedy
• Duur: 1h, 34min
• Regie: Mike Mitchell, Stephanie Stine
• Stemmencast: Jack Black, Awkwafina, Viola Davis, Dustin Hoffman, Bryan Cranston, James Hong, Ian McShane, Ke Huy Quan, Ronny Chieng, Seth Rogen

• Deel