Eindelijk, eindelijk, eindelijk aan Hollands Hoop begonnen en nu begrijp ik wat ze bedoelen met: wat in het vat zit, verzuurt niet. Deze Nederlandse Château Mouton-Rothschild in één klap achterover geslagen. Wat een lekkere serie.

Klompen, canta's en de potpourri van nederwiet en eeuwig sudderende sukadelappen.

Mijn lichte aversie jegens Nederlands drama is door series als Rames, Mocra Maffia en Het Geheime Dagboek Van Hendrik Groen inmiddels al lang en breed gelogenstraft, maar toch was dat één van de redenen waarom ik Hollands Hoop al die tijd angstvallig links heb laten liggen. Dat en het idee dat ik zou gaan kijken naar een waterige Breaking Bad rip-off, waarin een gekunstelde poldergangster – een soort Walter de Wit, zeg maar – de provincie terroriseert. Nou kun je – als je echt wilt – heus wel wat parallellen trekken tussen Hollands Hoop en de Amerikaanse hitserie, maar daarmee zou je deze liefdesbaby van de VPRO, NTR en BNNVARA echt tekort doen. Hollands Hoop is namelijk hét bewijs dat je voor een goede Nederlandse serie alleen maar je eigen verhaal hoeft te vertellen. Dat kan door het portretteren van je culturele helden, dat kan door het parodiëren van schoolpleingesprekken en geestdodende bingo-avonden in het bejaardentehuis en dat kan – in het geval van Hollands Hoop – met klompen, canta’s en de potpourri van oer-Hollandse nederwiet en eeuwig sudderende sukadelappen. Een heilige drie-eenheid waar geen speld tussen te krijgen valt, zo blijkt.

Oudedagsvoorziening

Terwijl hordes boze boeren snelwegen stilleggen, gemeentehuizen omverrijden en distributiecentra blokkeren heeft de vader van Fokke een wat pragmatischere manier gevonden om zijn oudedagsvoorziening veilig te stellen. Je kunt investeren in huizen, kunst, klassieke auto’s of oude wijn, maar opa Augustinus heeft in al zijn wijsheid besloten om te investeren in de levendige handel in verdovende middelen. Wiet, om precies te zijn. Een aanzienlijk deel van zijn landgoed – Hollands Hoop genaamd – heeft hij beschikbaar gesteld aan de onderwereld en dat legt hem geen windeieren. Alleen jammer dat hij er zelf niet de vruchten van kan plukken, want de vader van Fokke is dood. Wanneer Fokke – een licht neurotische forensisch psychiater op het randje van een burn-out – ontdekt waar zijn vader al die tijd in het geniep mee bezig is geweest, wil hij de Groningse boerderij het liefst direct de rug toekeren. De georganiseerde misdaad heeft echter last van ziekelijke verlatingsangst, dus tegen zijn zin erft Fokke ook ‘vrienden’ waar hij helemaal niet op zat te wachten. Hij wordt langzaam opgeslokt door alle duistere activiteiten die op de boerderij plaatsvinden en raakt daarbij steeds verder verwijderd van zijn ooit zo goed geijkte morele kompas.

Niet verkeerd voor een serie die zo lang op mijn nachtkastje was blijven liggen.

Goednieuwsshow

Als we het geforceerde Groningse accent van Peter Paul Muller en consorten even door de vingers zien, vallen er over Hollands Hoop verder eigenlijk alleen maar positieve dingen te melden. Het verhaal is gelaagd en spannend, zonder dat het uit de bocht vliegt en ongeloofwaardig wordt. Iets waar Penoza in haar latere seizoenen soms een beetje last van kreeg. Wat dat betreft is het misschien ook maar goed dat het in 2020 – na het derde seizoen – gedaan is met de pret. Het grootste plezier wat een serie zichzelf kan doen, is op haar hoogtepunt stoppen. Naast een sterk verhaal is er ook een fijne cast die niet helemaal murw gebeukt lijkt te zijn door al die toneelschoolregeltjes die veel andere Nederlandse films en series zo tenenkrommend maken. Hollands Hoop is ook subtiel grappig – soms bijna absurdistisch – dus meer dan eens zat ik zachtjes knorrend op de bank. Humor om te lachen, altijd goed. Absurdisme, macabere plotwendingen, haast verstikkende Hollandse stugheid, zo bekeken had Hollands Hoop zomaar uit de koker van Alex van Warmerdam kunnen komen. Er zijn slechtere regisseurs om mee vergeleken te worden. Hollands Hoop kan zich met gemak meten aan series als Penoza en Stanley H. Sterker nog, misschien vind ik ‘m zelfs nog wel wat beter dan die twee. Niet verkeerd voor een serie die zo lang op mijn nachtkastje was blijven liggen.

• NPO3/NTR/VPRO/BNNVARA (2014)
• Klompen, canta’s en de potpourri van oer-Hollandse nederwiet en eeuwig sudderende sukadelappen.
• 50 minuten per aflevering
  

• Deel