Astrid Holleeder schreef een autobiografie over haar bizarre leven met Willem Holleeder en daar is nu een serie van. Handig voor als je een hekel aan lezen hebt.

Videoland had met Mocro Maffia toch wel één van de aangename verrassingen van 2018 te pakken. Zelfs de meest notoire haters van Nederlands drama (lees: ondergetekende) gingen bovengemiddeld goed op de rauwe verfilming van de gelijknamige bestseller uit 2014. Thijs Römer en Achmed Akkabi maakten ons acht afleveringen lang deelgenoot van de bikkelharde, niets of niemand ontziende strijd in de Amsterdamse onderwereld. De onderwereld van vandaag de dag, want voor de onderwereld van de jaren ’80 moeten we bij de nieuwste telg van Videoland zijn. In navolging van Mocro Maffia is de streamingdienst van RTL namelijk aan de haal gegaan met de autobiografie van Astrid Holleeder. De zus van onze nationale superschurk – Willem Holleeder – beschrijft in haar boek de uiterst problematische relatie met haar broer en dat blijkt prima materiaal voor een serie. Kijk maar.

BN-er

Willem Holleeder is de Urby Emanuelson van het maffiawezen. Voor mensen die haast religieus voetbal proberen te ontwijken, Urby is zo’n voetballer die eigenlijk op elke positie wel redelijk uit de verf komt. Multi-inzetbaar. Al vanaf jonge leeftijd begeeft Willem zich vooral aan de schaduwkant van de samenleving. Hij is het duizend-dingen-doekje van de onderwereld. Last van krakers in je grachtenpand? Gewoon even Willem en zijn beste vriend, Cor van Hout, bellen en die schurfterige anarchisten zijn zo opgeruimd. Zin in een blowtje? Willem heeft vast nog wel een paar gram nederwiet in de aanbieding. Wat begint met kwajongenscriminaliteit, wordt al snel problematisch. Afpersing, intimidatie en liquidaties, Willem en Cor draaien er hun hand niet voor om. Zo krijgen de twee direct landelijke bekendheid wanneer ze in ’84 worden opgepakt voor de ontvoering van biermagnaat Freddy Heineken.

Willem Holleeder is het duizend-dingen-doekje van de onderwereld.

Is bloed dikker dan water?

Astrid Holleeder beleeft het allemaal van dichtbij en ziet dat haar broer zich ook steeds meer tegen de familie keert. Met name zijn zus Sonja – tevens de weduwe van Cor van Hout – moet er aan geloven. Willem is ervan overtuigd dat ze op een bulk geld zit waar hij recht op heeft en is bereid om over lijken te gaan om het in zijn bezit te krijgen. Nou, van je familie moet je het hebben. Samen met Sonja smeet Astrid een plan om ervoor te zorgen dat Willem de rest van zijn leven op acht vierkante meter moet slijten. Pittig om je bloedeigen broer te verraden, maar het is natuurlijk ook wel eens lekker om boodschappen te kunnen doen zonder kogelwerend vest.

                       

Kritiek

Nederland zou Nederland niet zijn als we niks te zeiken hadden, dus na de eerste aflevering van Judas liepen de tijdlijnen op social media vol met zure kritieken. Zo waren de Amsterdams sprekende karakters nauwelijks te verstaan en hadden Willem Holleeder en Peter R. de Vries nog het meeste weg van typetjes uit de TV-kantine. Nou ben ik doorgaans de eerste om een Nederlandse serie volledig af te branden, maar in het geval van Judas moeten mensen gewoon even normaal doen. Als je moeite hebt met de Amsterdamse tongval, dan betekent dat waarschijnlijk dat je te weinig Hazes in je leven hebt en dat is op zichzelf al een teken dat je het probleem vooral bij jezelf moet zoeken. Vind ik dan. Peter R. de Vries is inderdaad wat kolderiek, maar je kunt wat mij betreft echt niet haten op Gijs Nabers zijn vertolking van de licht narcistische Willem Holleeder. Iedere keer als hij en zijn neus in beeld kwamen, werd ik er helemaal ongemakkelijk van. Op een goeie manier. In de huid van een bekend persoon klimmen is voor een acteur misschien wel het moeilijkste wat er is en dat hebben Nabers en zijn grimeur heel erg overtuigend gedaan. Ook de kritiek dat de serie – door alle sprongen in de tijd  – lastig te volgen zou zijn, berust vooral op gemakzucht. Wie tijdens aflevering één een beetje zijn best doet heeft al snel in de gaten wie de jonge Willem, Astrid en Sonja zijn en vanaf daar is het smooth sailing.

Ik vind het tof dat Judas niet krampachtig probeert om een Amerikaanse serie te zijn.

Hosanna!

Je zult mij hier niet horen zeggen dat Judas even goed is als Mocro Maffia of de eerste seizoenen Penoza, maar ik ben ook niet te beroerd om mijn loftrompet erbij te pakken als mensen er om vragen. Ik vind het tof dat titels als Judas niet krampachtig proberen om een Amerikaanse serie te zijn. We hebben in Nederland genoeg mooie (waargebeurde) verhalen te vertellen. We zagen het met Ramses, we zagen het met Het Geheime Dagboek van Henrik Groen en nu zien we het met Judas. De verfilming van Astrid Holleeder’s boek voelt authentiek en ademt een sfeer waar ik – wat Nederlandse series betreft – wel aan zou kunnen wennen. Daarbij is het acteerwerk meer dan prima, is er – ondanks het gebrek aan actie – continu spanning en valt er op de styling helemaal niks aan te merken. Laten we zeggen dat de kringloopwinkels in de regio Amsterdam de laatste tijd waarschijnlijk goede zaken hebben gedaan. Ik zou iedereen aanraden om Judas een kans te geven. Al is het maar omdat Willem Holleeder zijn daden inmiddels Nederlands erfgoed zijn en het belangrijk is dat we onze geschiedenis kennen.

• Videoland (2019)
• Een kijkje in het bizarre leven van de familie Holleeder
• 50 minuten per aflevering
  

• Deel