Amsterdam gaat al een tijdje gebukt onder een niets en niemand ontziende drugsoorlog. Rivaliserende bendes staan elkaar naar het leven en gebruiken alle mogelijke middelen om als overwinnaar uit de strijd te komen,

Als je als profvoetballer in de zomerstop van 2014 op vakantie ging, stopte je – voor naast het zwembad van je sterrenresort – niet alleen De Ontvoering Van Heineken in je tas, je haalde bij de AKO op Schiphol ook nog even snel het boek Mocro Maffia. Het gekafte resultaat van diepgravende misdaadjournalistiek denderde destijds als warme broodjes over de toonbank en iedereen likte zijn vingers bij de wilde verhalen die zich in de Amsterdamse onderwereld afspeelden. Het was dan ook een kwestie van tijd, voordat iemand het briljante idee zou krijgen om deze bestseller te verfilmen. Uiteindelijk waren het Achmed Akkabi en Thijs Römer die de koppen bij elkaar staken en dat heeft geresulteerd in een serie die vanaf de eerste seconde je aandacht grijpt, om vervolgens acht afleveringen lang niet meer los te laten.

Broedertwist

Daar waar Thijs Römer schittert in afwezigheid, heeft Achmed Akkabi zichzelf voor Mocro Maffia wél een mooie rol toebedeeld. En gelijk heeft ie. Hij speelt ‘De Paus’, een kruimeldief die samen met zijn twee vrienden – Romano en ‘Potlood’ – de drugshandel in Amsterdam naar zijn hand probeert te zetten. Hard werken loont, want al snel is het trio de capo di tutti capi van de hoofdstad. Geen omhooggevallen marketingjongen kan zich nog een delirium snuiven, zonder eerst even gebeld te hebben met één van de loopjongens van het drietal. Zoals dat gaat met meerdere kapiteins op een schip, uiteindelijk breekt de pleuris uit. Door haantjesgedrag en jaloezie valt de vriendengroep uit elkaar en worden ze opeens concurrenten in een niets en niemand ontziende drugsoorlog.

Mocro Maffia is reclame voor product van eigen bodem.

Verfrissend

Ik ben geen uitgesproken fan van Nederlands drama. Integendeel zelfs. De enige series waar ik écht lekker op ging waren de eerste drie seizoenen van Penoza (daarna hadden ze moeten stoppen), Hollands Hoop en het beeldschone Ramses. Misschien komt het omdat Nederlandse series – in tegenstelling tot hun buitenlandse collega’s – niks kunnen verbergen. De woordkeuze in dialogen, de intonatie, het komt allemaal ongefilterd binnen en werkt negen van de tien keer zwaar op mijn zenuwen. En dan is er nog die parade aan bekende gezichten. Het lijkt soms wel alsof er voor iedere Nederlandse productie in dezelfde vijver wordt gevist. Dezelfde acteurs, die op dezelfde theaterschool, dezelfde trucjes hebben geleerd. We kennen het nu wel. Het lekkere van Mocro Maffia is dat het die valkuilen grotendeels heeft weten te omzeilen. Tuurlijk staan er met Daan Schuurman, Nasrdin Dchar en Robert de Hoog bekende namen op de poster, maar het zijn toch vooral de new kids on the block die in deze nieuwe Videoland Original de show stelen. Ja, deze aanstormende talenten zijn hier en daar nog wat ruw rond de randjes, maar dat is ze vergeven. Hun puurheid maakt van Mocro Maffia namelijk een even verfrissende, als geloofwaardige serie. Reclame voor het binnenlandse product, als je het mij vraagt.

                        

Dubbele standaard

Je hoort links en rechts wel geluiden dat Mocro Maffia de verheerlijking van geweld zou zijn. Grappig dat dit soort opmerkingen bijna altijd komen van mensen die The Sopranos een waar meesterwerk vinden en met de borrelnoten binnen handbereik klaar zaten toen Willem Holleeder zijn verhaal deed bij College Tour. Een beetje een dubbele standaard dus. Je zou bijna gaan denken dat het iets te maken heeft met al die (succesvolle) Marokkanen in de serie…  Maar goed, ik bemoei niet. Mocro Maffia is alles behalve een Postbus 51-spot om je bijbaantje als vakkenvuller of krantenjongen zo snel mogelijk in te ruilen voor een carrière in de onderwereld. Als je na het kijken van het eerste seizoen serieus denkt dat dit jouw nieuwe leven moet worden, dan zou ik eerst even een specialist laten checken of alles wel helemaal honderd is in je bovenkamer. Mocro Maffia is namelijk geen verheerlijking, het is een keiharde reality check. Een 13 reasons why je maar beter gewoon je school kunt afmaken. Neemt niet weg dat ik heel goed begrijp dat dit soort verhalen intrigeren. Ze geven een kijkje in een wereld die voor de meeste van ons – gelukkig – verborgen blijft. Is je honger na Mocro Maffia dus nog niet gestild, dan kun je altijd nog even doorpakken met Top Boy of 4 Blocks. Die zijn ook niet verkeerd.

• Videoland (2018)
• Akelig realistisch kijkje in het reilen en zeilen van de Amsterdamse drugsmaffia. Denk ik.
• 50 minuten per aflevering
  

• Deel