Verzameling losse verhalen over mensen die worden geconfronteerd met het monster in zichzelf.

Noem het een eigentijdse vorm van zelfkastijding.

Horrorseries – in de breedste zin van het woord – zitten in de lift. Met NOS4A2, The Haunting Of Hill House, Marianne en Lovecraft Country – om er maar een paar te noemen – kwamen er de afgelopen jaren veel titels uit die niet goed zijn voor je nagels en nachtrust. Meer dan eens betrapte ik mijzelf erop hoe bevredigend het kan zijn om zo nu en dan jankend achter de bank te kruipen en luidkeels om je moeder te roepen. Noem het een eigentijdse vorm van zelfkastijding. Met Monsterland leek ook Hulu een lekkere nagelbijter in handen te hebben – een serie goed voor de nodige hartverzakkingen – maar al na een paar afleveringen kom je als kijker van een zeer koude kermis thuis. Een kermis waar het spookhuis niet veel meer is dan een ongeïnspireerde seizoensarbeider met een wit laken over zijn hoofd.

Monsterlijke mensen

Monsterland is gebaseerd op het boek North American Lake Monsters van Nathan Ballingrud. Een verzameling losse verhalen over mensen die onder uitdagende omstandigheden nogal twijfelachtige keuzes maken in het leven. Keuzes vanuit woede, wanhoop, hebzucht, jaloezie of verdriet. Al die fijne emoties waar je als mens zo lekker stabiel en bedachtzaam van wordt. Het laat zien dat de scheidslijn tussen mens en monster soms beangstigend dun is. Er schuilt een Mr. Hyde in ons allemaal, alleen bij de één openbaart die zich net iets sneller dan bij de ander. We groeien op met verhalen over weerwolven, vampieren en demonen, maar voor de echte monsters hoef je alleen maar een krant open te slaan of het acht uur journaal aan te zetten.

Voor echte monsters hoef je alleen maar het acht uur journaal aan te zetten.

Verzuipt in symboliek

Monsterland is een schizofrene cocktail van drama, horror en dark fantasy. Het leek op voorhand een interessante kruising tussen het soort unheimische horror waar Jordan ‘Get Out‘ Peele zoveel furore mee maakt en de afgerukte ledematen uit het klassieke, ‘gore’ horrorgenre. Op basis van de eerste aflevering zou wellicht nog de indruk kunnen ontstaan dat Monsterland enige potentie heeft, maar die gedachte wordt in de volgende afleveringen al snel gelogenstraft. Wat een ongekend snoozefest is dit. Het is een tandeloze tijger die zelfs door de doorgewinterde cast niet naar een hoger plan getild kan worden. Monsterland probeert existentiële vragenstukken aan te snijden, maar verzuipt daarbij in haar eigen symboliek. De helft van de tijd vraag je je echt af waar je in hemelsnaam naar zit te kijken. Het is niet eens pretentieus, het is gewoon heel erg matig uitgevoerd. Vond ik dan. Kijk voor de betere levensvragen lekker Black Mirror, The Booth At The End of – desnoods – This Is Us, maar Monsterland zou ik een flink potje links laten liggen. Kijk maar wat je ermee doet.

• Hulu (2020)
• Acht vrij teleurstellende ‘horrorverhaaltjes’
• 50 minuten per aflevering
  

• Deel