Een autistische dokter moet z'n trukendoos aanspreken om het bestuur van een ziekenhuis te overtuigen van zijn onnavolgbare skills.

Beter goed gejat dan slecht bedacht.

Zwarte acteurs worden nogal eens getypecast als sporter, gangster of rapper, maar Freddie Highmore lijkt zijn nichemarkt inmiddels ook wel gevonden te hebben. Was hij in Bates Motel al redelijk in zichzelf gekeerd, in The Good Doctor speelt hij een autistische, piepjonge dokter met het brein van Einstein op geestverruimende middelen. Ik hoor je denken: een serie over een autistische jongen die op twintigjarige leeftijd al meer ontstoken appendices heeft verwijderd dan McDreamy in z’n hele carrière, hoe verzint ABC het? Nou, ABC heeft bij gebrek aan inspiratie gewoon lekker over de grens gekeken en het Koreaanse Good Doctor overgoten met een Amerikaans sausje. Beter goed gejat dan slecht bedacht, zullen we maar zeggen. Zo simpel kan het soms zijn.

Dokter Bibber
Autisten kunnen zich over het algemeen erg goed verdiepen in één bepaald onderwerp. Ze duiken zo diep in de materie dat het predicaat specialist soms niet zou misstaan. Daar waar sommigen alles weten over lantaarnpalen van vóór 1900 en anderen je precies kunnen vertellen wat het verschil is tussen het Noorse en het Zweedse koningshuis, heeft Shaun Murphy zich helemaal toegelegd op de menselijke anatomie. Op zevenjarige leeftijd heeft Shaun Dokter Bibber wel uitgespeeld en verlegt hij zijn aandacht naar echte karkassen van vlees en bloed. Jaren later staat hij met zijn aktetas voor de poorten van San Jose Hospital, klaar om de handen vies te maken. Hij is te jong om in de nabijgelegen kroeg een baco te bestellen, maar geef hem een scalpel en hij is uren zoet.

The Good Doctor voelt als een soort verzamelbak van populaire series.

Knippen en plakken
De doorgewinterde seriekijker heeft aan één aflevering genoeg om te zien dat het concept niet het enige is dat ABC schaamteloos heeft gejat. The Good Doctor voelt als een soort verzamelbak van populaire series. Het speelt in dezelfde setting als Grey’s Anatomy, maar door de kleine cast ontbreekt het aan voldoende smeuïge verhalen en schandalen. De sepia flashbacks geven een beetje die This Is Us-vibe, maar daar waar de beste serie van 2016 precies de juiste snaar weet te raken, bedient The Good Doctor zich toch vooral van veel goedkoop sentiment. Ze zijn een beetje uit de bocht gevlogen in de tranentrekker-department, zeg maar. Ook de graphics van bloedbanen en pH-waarden, die te zien zijn als Shaun het op een denken zet, hebben wel erg veel weg van de manier waarop de BBC dat bij Sherlock doet.

Ik weet eerlijk gezegd ook niet of Highmore dat autisme nou helemaal lekker onder de knie heeft. Recentelijk kwam Netflix met Atypical, een serie over een jongen die zich niet laat weerhouden door zijn stoornis, en die poging kwam op mij toch wat geloofwaardiger over.

Het is geen baanbrekende televisie, maar prima geschikt voor een uurtje verstand op nul.

Verstand op nul
Nu zou de indruk kunnen ontstaan dat je The Good Doctor maar gewoon links moet laten liggen – en als je de hierboven genoemde series nog niet hebt gezien, zou ik die inderdaad ook voorrang geven als ik jou was – maar voor een makkelijk verteerbaar tussendoortje kun je best bij deze aankloppen. Het is geen baanbrekende televisie, maar best geschikt voor een uurtje verstand op nul. Als je niet helemaal gillend gek wordt van Shaun Murphy’s monotone, emotieloze stem, tenminste. Dat zou voor sommigen zo maar een brug te ver kunnen zijn en daar kun je alleen maar begrip voor hebben.

• ABC (2017)
• Autistische dokter tovert de ene na de andere truc uit z’n mouw
• 45 minuten per aflevering

• Deel