In 2014 bereikte de gespannen relatie tussen Israël en Palestina een nieuw dieptepunt, nadat drie Joodse en een Palestijnse jongen werden vermoord.

Zelfs de grootste fantast verliest het bij tijd en wijle van de werkelijkheid.

Dat je voor een ongelofelijk verhaal soms alleen maar de waarheid hoeft te vertellen, heeft HBO onlangs met Chernobyl wel bewezen. Toch? Stephen King zou willen dat de smeltende gezichten in de geteisterde kernreactorstad uit zijn koker waren komen rollen. Dat ijzingwekkende beeld was geheid goed geweest voor een maand of drie in de bovenste regionen van de bestsellerslijsten. Zelfs de grootste fantast verliest het bij tijd en wijle van de werkelijkheid en Chernobyl is daar het perfecte voorbeeld van. Ook voor hun nieuwste liefdesbaby heeft de Home Box Office een beetje lopen grasduinen door de geschiedenisboeken. In Our Boys ontbreekt het misschien aan een vuurspuwende kerncentrale, maar met een uiteenzetting van de gespannen situatie tussen Israël en Palestina zijn de omstandigheden zeker niet minder explosief.

Oog om oog

Het is de zomer van 2014 en Israël leeft tussen hoop en vrees, nadat Hamas drie Joodse tieners heeft gekidnapt. Wanneer duidelijk wordt dat de jongens niet langer in leven zijn, schreeuwt de gemeenschap om wraak. Oog om oog, tand om tand. Die religieuze boeken hebben ook overal een oplossing voor. Super handig. Een paar dagen na het tragische nieuws wordt net buiten Jeruzalem het zwaar verminkte lichaam van de Palestijnse Muhammad Abu Khdeir gevonden. Deze beestachtige vergeldingsactie zorgt uiteraard ook weer voor toenemende onrust in de Palestijnse gebieden en een nieuw conflict – oorlog, zo u wil – is geboren. Te midden van al die chaos moet een agent van de Joodse antiterreureenheid de moord op Muhammad zien op te lossen, terwijl de radeloze ouders van de jongen aan hún kant van de grens vechten voor gerechtigheid.

Een koorddansact die bij het minste of geringste vleugje wind uit kan lopen op een drama.

Verstikkende realiteit

Beklemmend. Verstikkend. Ongemakkelijk. Our Boys windt er geen doekjes om. Het gaat direct onder je huid zitten. Regisseur Hagai Levi heeft in het verleden met The Affair al bewezen dat hij de koning is van sudderend ongemak – van een kruidvat wat maar één klein vonkje nodig heeft – en dat is in deze nieuwste van HBO niet anders. Ik ben natuurlijk geen historicus of Midden-Oostenexpert, maar Levi schetst volgens mij een redelijk objectief beeld van het uiterst fragiele evenwicht in de regio. Een koorddansact die bij het minste of geringste vleugje wind op één groot drama uit kan lopen. Hij laat zien dat er tussen zwart en wit ook heel veel grijs is. Dat niet iedere Jood zijn handen wast in onschuld en Palestijnen niet allemaal gewetenloze barbaren zijn. In tegendeel zelfs. Een reality check die we in de serie Fauda ook al zagen. Daar waar Chernobyl koos voor Engels, is de voertaal in Our Boys met name Hebreeuws en Arabisch, iets wat de authenticiteit van deze moetkijker enorm ten goede komt. Let niet op de mager score op IMDb, dat is gewoon het gevolg van een stel gefrustreerde Palestina- en Israëlsympathisanten met ernstige tunnelvisie.

• Deel