Eighties New York is niet per se de meest vriendelijke plek voor jonge homo's, lesbi's en transgenders. Gelukkig zijn er ook plekken in de stad waar je niet continu op je hoede hoeft te zijn.

Tot voor kort was Ryan Murphy het creatieve meesterbrein van FX. Hij gooide hoge ogen met series als Glee, American Horror Story en Feud en dat is ook in de directiekamer van Netflix niet onopgemerkt gebleven. De Amerikaanse streamingdienst is inmiddels een beetje het Manchester City of Real Madrid van serieland. Met dikke contracten proberen ze sterspelers bij de concurrentie los te weken om zo het ultieme dreamteam te bouwen. Prima strategie. Zo wisten ze Shonda Rhimes – geestelijk moeder van Grey’s Anatomy en Scandal – weg te kapen bij ABC en hebben ze nu dus ook Ryan Murphy aan hun stal weten toe te voegen. Daarmee komt na vijftien jaar een einde aan Murphy’s dienstverband bij FX, maar Ryan zou Ryan niet zijn als hij de zender niet met een laatste hoogstandje zou verlaten. Pose is zijn afscheidsborrel en we zijn allemaal uitgenodigd. Gelukkig maar, want dit is weer een heerlijke smuller.

Houses, mothers, balls
Het is het New York van de late jaren ’80. Het New York dat haar ziel nog niet (helemaal) verkocht heeft aan het grote geld. Niet slechts een verzameling anonieme glazen torens, maar een stad waar ook nog ruimte is voor creatieve broednesten en obscure kraakpandfeestjes vol drugs en zelfgebrouwen bier. Zo bekeken is het misschien wel de evenknie van onze eigen hoofdstad in diezelfde periode. Amsterdam en Nieuw-Amsterdam, het Sodom en Gomorra van de 20ste eeuw. Lekker hoor.

Maar eighties New York is ook de stad van de homofobe burgemeester Ed Koch, een man die de LHBTQ-gemeenschap ziet als een smet op zijn geliefde metropool. De lul. Terwijl de AIDS-epidemie steeds wilder om zich heen begint te slaan, leunt Koch achterover en doet niks. De gemeenschap is op zichzelf aangewezen. Op zoek naar warmte en veiligheid verenigen velen van hen zich in houses, een soort studentenverenigingen voor ‘social outcasts en misfits’. Aan de hand van hun mother – de baas in house – vechten zij voor emancipatie en erkenning. Één keer in de zoveel tijd nemen de verschillende houses het tegen elkaar op in zogenaamde balls, flamboyante catwalk-shows die nog het meeste weg hebben van een freefight verpakt als verkleedpartijtje. De balls zijn de plek waar de deelnemers voor even helemaal zichzelf kunnen zijn, onttrokken aan het (voor)oordelende oog van een keiharde maatschappij.

                 

Ryan Murphy tilt representation naar een compleet nieuw level.

You better work!
Er zullen geheid mensen zijn die Ryan Murphy’s nieuwste werk te hysterische vinden, maar het is te makkelijk om Pose weg te zetten als een achtdelige RuPaul-video. Vergeleken met andere series is het misschien wat over de top, maar Pose heeft ook een donkere kant die de serie heel interessant maakt. Tussen alle pruiken, hoepeljurken en catfights door is het namelijk vooral een serieuze getuigenis van de zware weg die de LHBTQ-gemeenschap af heeft moeten leggen. Een ode aan de struggle, zeg maar. Tijdens deze laatste reis voor FX heeft Murphy kunnen bouwen op een cast die qua diversiteit zijn weerga niet kent. Orange Is The New Black brak destijds een lans voor de transvrouw met het personage Sophia, maar Murphy tilt representation naar een compleet nieuw level. Daarmee is Pose met recht een serie gemaakt voor en door de gemeenschap. Wat overigens niet betekent dat je deze niet kunt checken als je een heteroseksuele, witte kerel uit bijbelgordel bent. Sterker nog…. Kijk ‘m! Misschien steek je er nog iets van op. Uiteindelijk bepaalt iedereen natuurlijk zelf of Pose een goede serie is of niet, maar niemand kan ontkennen dat deze met heel veel liefde en respect gemaakt is. Alleen al daarom verdient deze je aandacht. En als je na drie afleveringen nog niet bent afgehaakt door die nasale stem van Blanca, dan zou je hier zomaar een hele goeie aan kunnen hebben. Waar wacht je nog op? Strike die pose op de bank en kijken, jongûh!

• FX (2018)
• De struggles van de LHBTQ-gemeenschap in het NYC van de 80’s
• 50 minuten per aflevering
  

• Deel