Na het awesome voorgerecht Dune: Part One serveert Denis Villeneuve nu zijn hoofdgerecht Dune: Part Two. Een mind blowing en epische must-see vol gedachtevoer en actie die het eerste overtreft. Én die je op het grootste bioscoopscherm wil zien. Ook als je deel één zo-zo vond.

“He who controls the spice controls the universe…”

Recap (Succession meets Star Wars meets Game of Thrones)

Voor iedereen die de iconische boeken van Frank Herbert niet kent (zeg maar de OG vóór Star Wars en Game of Thrones), de eerste film niet helemaal snapte of een opfrisser nodig heeft: Dune gaat in de basis over macht, kolonialisme en de strijd om grondstoffen tussen verschillende corrupte grootmachten. Het is ergens ook een soort Succession vol opvolgings-drama, maar dan in zandheuvels vol gevaarlijke megawormen. Je volgt in deel 1 de jonge en begaafde Paul (Timothée Chalamet) uit het machtige Huis Atreides die zich samen met z’n familie vestigt op de woestijnplaneet Arrakis (aka ‘Dune’). Ze zijn daar in opdracht van de keizer om de winning van de kostbare grondstof ‘spice’ te managen, maar de missie blijkt een gevalletje sabotage.
De familie krijgt te maken met de rebellerende Fremen, de oorspronkelijke en uitgebuite bewoners van de woestijnplaneet. En nog vervelender: de keizer die Atreides-fam aanstelde voor deze klus, blijkt achter een dodelijk complot te zitten om ze uit te roeien. Dat drijft Paul en z’n moeder de gevaarlijke woestijn in, waar hij door sommige Fremen voor een soort Messias-bevrijder wordt aangezien die het woestijnvolk zal bevrijden van de onderdrukkers. Anderen zien vooral gevaar, met name dankzij Pauls moeder Jessica (Rebecca Fergussion). Als je bedenkt dat zij lid is van de Bene Gesserit, een orde van vrouwen die je geest kunnen controleren en achter de schermen aan politieke touwtjes trekken, dan is de argwaan helemaal terecht.

Part two: 'Messias-gelul'

In dit nieuwe deel wint Paul steeds meer het vertrouwen van de Fremen, waaronder die van de mooie maar sceptische Chani (Zendaya). En hij bereidt zich (om de dood op z'n vader te wreken) samen met de strijders voor op een mega gevecht tegen het Huis Harkonnen (die kale bloeddorstige sociopaten die de vuile klusjes van de keizer opknappen) én de evil keizer zelf. Alleen loopt Paul ook nu tegen allerlei obstakels aan. Zo blijven de Bene Gesserit-heksen zich op de achtergrond bemoeien met de machtsstrijd rondom de troon van de keizer door ook een andere messias-kandidaat (Austin Butler) aan te nomineren. Als een soort back-up. Ondertussen verzet Paul zich juist tegen de messias-propaganda en ziet hij als Fremen-ally liever dat zij zelf hun leider kiezen en bepalen wat ze met hun planeet en grondstoffen willen. Zónder de bemoeienissen van buitenaf (sounds familiar?). Het komt z’n pragmatische moeder alleen superhandig uit om z’n messias-imago uit te buiten en door de strot te duwen van de (nog) ongelovige Fremen. Paul wil ondanks z'n twijfels oprecht het juiste doen, maar het wordt hem in de aanloop naar de grote veldslag van alle kanten heel moeilijk gemaakt.

Niet zo’n ver-van-je-bed-show

De film klinkt door termen en namen als Spice, Harkonnen, Bene Gesserit en de zandwormen misschien als een ver-van-je-bed-show, maar Dune: Part Two gaat (nog meer dan het eerste deel) over bekende politieke thema’s. Hoe grootmachten volken of religieuze gemeenschappen bijvoorbeeld tegen elkaar opzetten, uitspelen, uitbuiten en daarbij over lijken gaan, allemaal voor eigen gewin. En hoe daarbij handig gebruikt wordt gemaakt van mythes om mensen ‘on board’ te krijgen. Op papier in hun belang, maar ondertussen... Misschien interessant om te vertellen dat Dune-bedenker Frank Herbert in een interview zijn kritiek uitte op ‘white saviour’ T.E. Lawrence (aka Lawrence of Arabia) en andere Westerse exploitatanten en zei: “We’ve, western men, set out our missionaries to do our dirty work for us, and then come along behind them with the certain belief that we are right in anything that we do, because God has told us so — God and the person of the avatar.” Hou deze woorden in je achterhoofd bij het zien van de film.

Om je popcornvingers bij af te likken zo mooi (ook die wormen)

De rijkere uitwerking van die thema’s maken Part Two rete-interessant en het zal ongetwijfeld (weer) tot een hoop gespreksstof en discussie leiden. Maar over een ander ding zal iedereen het unaniem eens zijn: de film is ver-plet-te-rend mooi gemaakt. Een perfecte combinatie van ‘flawless’ visuele effecten en de meest spectaculaire explosies, tegen de achtergrond van schitterende woestijnvlakten en het magische licht van de ondergaande zon (hun zon). Villeneuve en z'n team laten je vergeten dat je naar een wereld kijkt die niet bestaat. Maar ook de visuele pracht van de kostuums, die werelden, het camerawerk van Greig Fraser, de zwart-wit beelden van de Harkonnen, zelfs de zandwormen… om je popcornvingers bij af te likken. En dan die cast, die met Chalamet, Zendaya, Ferguson, Javier Bardem, Josh Brolin, Charlotte Rampling en Stellan Skarsgård al heel indrukwekkend was, en in Part Two wordt uitgebreid met Austin Butler, Florence Pugh, Lea Seydoux en Christopher Walken. Damn! En hadden we de meeslepende score van Hans Zimmer al genoemd? Dune is een en al cinematisch vakmanschap. Zelfs als het verhaal je niet zo boeit, zit je met open mond te kijken (én luisteren) naar ieder beeldschoon frame. Zelfs als je deel één 'mwah' vond, zal dit deel je inpakken. Zonder overdrijven: je wil na het zien van deze film op een zandworm door de woestijn surfen.

Perfecte combi van diepgang en entertainment, maar... (kleine maar)

Dune: Part Two duurt ruim tweeënhalf uur en boeit iedere milliseconde. Hij is net als de knallers van Christopher Nolan een ultieme samensmelting van boeiende thematiek met een kneiterhoog entertainment gehalte. En die komt net als Part One het beste (en eigenlijk alleen maar) tot z’n recht in een iMax of Dolby Atmos (achtige) bioscoop waar je de ultieme kijk- en luisterervaring kan beleven. Maar echt! Deze film op een klein scherm kijken of in een bios met slecht geluid, is als een perfecte wijn of whisky drinken uit een derdehands plastic beker. Totale mismatch.



Valt er ook nog iets op te merken aan de film? Klein beetje. Als je hoopt op een epische knaller die à la Lord of the Rings of Star Wars ook tot tranen weet te roeren, dan kom je bij Dune lichtelijk bedrogen uit. Daarvoor heeft het een serieuzer en emotioneel koeler Succession-gehalte. En als we dan toch mierenneuken: in het laatste gedeelte lijken sommige momenten een beetje afgeraffeld en leiden ze tot vragen (montage issues, haast?). Juist in het geval van Dune 2 was een kwartier langer een plus geweest. Plus, het einde van de film voelt een tikkeltje ‘onbevredigend’. Alsof je na de LOTR-Battle of Helms Deep wordt geteased met de battle bij Minas Tirith (het échte hoofdgerecht) maar deze misschien niet krijgt. Wéér een komma in plaats van een punt. Goed nieuws: Villeneuve zegt al te werken aan een script voor Dune: Part Three. En dat zou mooi zijn, want dat geeft de films de closure die ze écht nodig hebben. Of en wanneer deze ook uitkomt: het doet niets af aan de genialiteit en kwaliteit van dit geweldige tweede deel. Die het al indrukwekkende eerste deel absoluut overtreft.

• Dune: Part Two (2023)
• Actie, avontuur, fantasie, science fiction
• Cijfer: 10
• Duur: 2h, 46min
• Regie: Denis Villeneuve
• Cast: Timothée Chalamet, Zendaya, Rebecca Ferguson, Josh Brolin, Léa Seydoux, Austin Butler, Florence Pugh, Dave Bautista, Stellan Skarsgård, Christopher Walken, Stephen McKinley Henderson, Charlotte Rampling, Javier Bardem

• Deel