Waar de eerste Gladiator de actie en het verhaal perfect in balans had én emotioneel verpletterde, heeft Gladiator II dat niet. Wel biedt het vervolg heerlijk entertainment voor iedereen die graag tweeënhalf uur in het verknipte Romeinse rijk doorbrengt met Paul, Pedro en Denzel.

“What we do in life echoes in eternity”. Voor iedereen die na 2000 geboren is of nooit een oudere film kijkt: het zijn de beroemde (tijdloos rake) woorden die Russel Crowe als gladiator Maximus Decimus Meridius uitsprak in de epische en Oscarwinnende bioscoophit Gladiator. En die woorden laat Gladiator-regisseur Ridley Scott nu door echoën in een vervolg dat een hoop heeft om als blockbuster-fan van te watertanden, maar uiteindelijk wel op alle vlakken in de schaduw van z’n voorganger blijft staan. Het voelt misschien een beetje flauw om de films in deze review naast elkaar te leggen, maar je zal na het zien van Gladiator II beseffen: je kan niet om de gelijkenissen heen. Op sommige momenten vraag je je zelfs even af of je naar een sequel of een remake kijkt.

Kleine jongetjes worden groot

Gladiator II speelt zich zestien jaar af na het eerste deel waarin generaal Maximus (Crowe) verwikkeld raakte in een machtsstrijd tussen Keizer Marcus Aurelius en zijn moreel corrupte engerd van een zoon Commodus (Joaquin Phoenix). Nadat deze Commodus z’n keizerpapa, en Maximus’ vrouw én zoon vermoorde belandde de generaal als gladiator-slaaf in het Colosseum waar hij een publieksheld werd. Maar waar hij uiteindelijk ook overleed na een dodelijk gevecht met Commodus zelf. En een van de toeschouwers in de gevechtsarena was Lucius: het dan nog lieve kleine zoontje van Commodus’ zus Lucilla (Connie Nielsen), aka de troonopvolger.

Woede, familiedrama en wraak: deel twee

In het vervolg leidt de inmiddels volwassen Lucius (Paul Mescal) onder de naam Hanno al lange tijd een happy vredig getrouwd leven in Numidia nadat hij als jongetje voor z’n veiligheid door z’n moeder is weggestuurd. Rome is inmiddels in handen van de twee gestoorde keizer-bro’s Geta (Joseph Quinn uit Stranger Things) en Carcalla (Fred Hechinger) die graag vooral oorlogje spelen. Maar dan met echte doden zeg maar, op het slagveld, in het Colosseum of tijdens verknipte huisfeestjes. De nieuwe generaal Marcus Acacius (Pedro Pascal) is de bloeddorst, machtsgeilheid en corruptie van deze guys helemaal zat en plot samen met zijn vrouw Lucilla (die moeder van Lucius) een staatsgreep om Rome in ere te herstellen. Alweer. Net zoals haar vader ooit wenste.

Ondertussen komt Lucius na een gewelddadige Romeinse belegering als slaaf én weduwnaar bij de two-faced handelaar Macrinus (Denzel Washington) terecht. Die ziet meteen een hoop potentie in z’n sterke nieuwe aankoop en klopt aan bij z’n Romeinse contacten om Lucius als gladiator te laten vechten in de arena. Deze Macrinus heeft zelf namelijk ook wat (politieke) ambities en oude rekeningen die hij wil vereffenen. En de door wraak gedreven Lucius is zijn entreekaart. Vechten in het Colosseum betekent alleen wel dat Lucius (zoals hij wenst) oog in oog komt te staan met de ‘moordenaar’ van zijn vrouw generaal Marcus, maar ook met z’n moeder die hij zestien jaar niet heeft gezien. Dat hij dan ook nog de zoon blijkt te zijn van de OG gladiator Maximus maakt de boel extra uuh… ingewikkeld.

Kappen met vechten

Dit alles bij elkaar opgeteld zorgt in Gladiator II opnieuw voor een hoop meeslepend drama, politieke intriges, machtspelletjes en spectaculaire, brute gevechten en belegeringen. Waarbij Ridley Scott deze keer next level gaat door het Colosseum te vullen met water, schepen en haaien. En waarbij je je tweeëneenhalf uur geboeid en geëntertaind in het oude Rome waant, historisch accuraat of niet. Mescal houdt zich na intiemere series en films als Normal People, Aftersun en All of Us Strangers goed staande als blockbusterheld, Denzel Washington is een delight als charismatisch-opportunistische slang, Pedro Pascal overtuigt als vermoeide integere generaal en hoewel on screen broertjes Quinn en Hechinger nooit zo creepy en dreigend zijn als Phoenix destijds, zetten ze hun keizertjes wel overtuigend losgeslagen en verknipt neer. Bovendien slaat ook het niet uitgestorven (vals) nostalgische idee van dat utopische Rome -een wereld zonder alle corruptie, chaos, geweld en oorlog- natuurlijk ook buiten de bioscoopmuren aan. In dat opzicht raakt het vervolg een gevoelige snaar.

Emotionele impact: mwah…

Maar raakt Gladiator II ook in het hart? Root je echt voor personages? Maakt de film dezelfde emotionele impact als z’n voorganger? Nee. Die vond echt een magisch perfecte balans tussen de gevechten en politieke plots enerzijds en het persoonlijke drama van een charismatische gladiator anderzijds; een man die alles verloor en alleen nog maar verlangde naar een weerzien met zijn gezin in het Elysium (hiernamaals). Die missie en z’n uiteindelijke dood roerde bioscoopzalen in 2000 tot tranen. Maar bij Gladiator 2 zitten een aantal elementen dit soort feels in de weg. Het onevenwichtige en volle script bijvoorbeeld (veel lijntjes, veel personages), een aantal gekke plotwendingen (‘huh, hoe dan?!’), afgeraffelde momenten (belangrijke personages sterven een dood die meer bij een figurant past), een véél minder iconische soundtrack (deze nieuwe componist moet zelfs lenen van Hans Zimmer om er wat van te maken) en de geforceerde tranen van moeder Lucilla (je ziet actrice Nielsen moeite doen om de tranen eruit te persen, maar tevergeefs). En hé, lag het nou aan onze zaal of staat het geluid van de film veel te zacht?

Het zal wat dat betreft toch vooral de eerste Gladiator zijn die door blijft echoën in de eeuwigheid, met Gladiator II als z’n lekker vermakelijke maar wel minder meesterlijke sidekick. Maar het lijkt alsof de film dat ook beseft en er helemaal niet op uit is om de shine te stelen van z’n voorganger. Iedereen tevreden.

• Gladiator II (2024)
• Cijfer: 7,5
  
• Actie, avontuur, drama
• Duur: 2h, 28min
• Regie: Ridley Scott
• Cast: Paul Mescal, Pedro Pascal, Connie Nielsen, Denzel Washington, Joseph Quinn, Fred Hechinger

• Deel