Talia Ryder, Jacob Elordi en Ayo Edebiri schitteren vanaf 9 mei in de bizarre satire The Sweet East. Daarin belandt een verveelde tiener bij hippe, gestoorde en gewelddadige subculturen. Ziet er allemaal prachtig en edgy uit en fascineert net zoveel als het irriteert.

Dat regisseur Sean Price lang als cameraman werkte en gevoel heeft voor mooi beeld is te zien. Zijn debuutfilm The Sweet East is een stijlvolle aaneenschakeling van dromerige shots met een korrelige seventies-vintage feel en schitterend licht. Een groot contrast met het gewelddadige Amerika waarmee je vanaf minuut één tot aftiteling wordt geconfronteerd. Maar niet zoals je dat van andere films gewend bent.

Van de ene krankzinnige bubbel naar de andere

Hoofdpersoon is de ongeïnteresseerde tiener Lillian (Talia Ryder) die tijdens een schoolreis met haar klasgenoten in een pizzeria zit wanneer een gast ineens begint te schieten en eist ‘om de kelder te zien waar alle kinderen opgesloten zitten’ (pizzagate, weet je nog?). Lillian ontsnapt, komt bij een groep activisten terecht en gaat met ze mee naar een plek waar ze nazi’s in elkaar willen meppen. Daar moet Talia nodig plassen, waardoor ze even alleen achterblijft en vervolgens de vriendelijke en intellectuele Hitler-fanboy Lawrence (Simon Rex) ontmoet: de volgende persoon op haar bizarre pad bij wie ze een tijdje verblijft. En waar ze wordt getrakteerd op eten, poëzie, racistische theorieën en idyllische boottochtjes. Gezellig. Maar door een samenloop van omstandigheden verlaat ze ook deze Lawrence en komt ze hipster-filmmaker (Ayo Edebiri) tegen die in Lillian dé nieuwe leading lady voor haar indie-kostuumdrama ziet naast it-acteur Ian (Jacob Elordi). Wanneer op set van die film de shit uitbreekt (weer een schietpartij) belandt de tiener bij een groep jihadisten met een voorliefde voor Culture Beat. Volg je het nog?;-)

‘Boeiuh!’

The Sweet East is een soort pijnlijk hilarische Alice in Wonderland-achtige trip waarbij Lillian van de ene bizarre subcultuur en gevaarlijke situatie in een andere rolt. Wat heftig voor die meid, zal je nu misschien denken. Potje vergist. Want Lillian lijkt alles wat ze beleeft één grote grap te vinden. Ze lijkt zich ook niets aan te trekken van het spoor van vernieling dat ze bij iedereen (bewust of onbewust) achterlaat. In tegenstelling tot de mensen die haar pad kruisen. Zij geven allemaal wél ergens om en hebben allemaal wél een doel. Of dat nou een raszuivere samenleving is of het maken van een snobby intellectuele kostuumfilm. Ze zijn allemaal rete-gefascineerd door de mysterieuze tiener, haar betoverende Lolita-look, haar stoere ‘I don’t give a fuck’-vibe, haar ‘go with the flow’-mentaliteit en bovenal de mate waarin ze van alles op haar kunnen projecteren. Tenminste, totdat haar onverschilligheid superirritant wordt en ze doorkrijgen dat Lillian alleen maar wordt gedreven door avontuur, geld en ijdelheid.

Amerika onder hoogspanning

Maak niet dezelfde fout als die personages door bij Lillian iets van een moreel kompas, herkenning, verantwoordelijkheidsgevoel of groei te willen ontdekken. Dat is er allemaal niet. Beter zie je deze (best wel irritante) meid als een soort venster, een instrument dat ons op een satirische, stijlvolle, eigenzinnige en nergens voorspelbare manier meeneemt door het huidige Amerika en al haar verschillende (extreme) cults en hun botsende politieke opvattingen. Die inderdaad allemaal een hoog hilarisch gehalte krijgen door de mate waarin ze zichzelf bloedserieus nemen, en maar geen grip kunnen krijgen op de stoïcijnse (maar niet-naïeve) Lillian.



Bij nader inzien… misschien is deze Lillian wel helemaal niet zo irritant ongeïnteresseerd. Misschien is de manier waarop ze alles aanschouwt, aanhoort en tegelijk met een grote emotionele afstand weglacht wel de beste manier om je te wapenen tegen extremisme. Want mind you, tijdens het kijken van The Sweet East, dringt tussen alle absurditeit en hilariteit het besef en misschien wel belangrijkste thema van deze film door: het huidige Amerika is een gevaarlijk kruitvat met alles wat er broeit, botst en beweegt. Je kan je daar makkelijk door laten ontmoedigen. Maar Sean Price vindt met zijn The Sweet East een manier om daarmee te dealen, een unieke bioscoopervaring te beleven en ondanks alles met een optimistisch gevoel de zaal uit wandelen. Nou ja, soort van.

• The Sweet East (2023)
• Cijfer: 7,5
• Drama, satire
• Duur: 1h, 44min
• Regie: Sean Price
• Cast: Talia Ryder, Jacob Elordi, Ayo Edebiri, Simon Rex

• Deel