Verwacht je een soort A Star is Born, maar dan met Natalie Portman in de hoofdrol: potje vergist! Het ambitieuze en arty drama Vox Lux is niet je doorsnee meisje-wordt-superster-film. Wél een heel boeiende met een hoog wtf-gehalte.

Toen ik Vox Lux tijdens IFFR zag, kon ik aan een deel van de zaal en hun ‘wtf’s’ wel merken dat ze overduidelijk op een andere film hadden gerekend. Ik gok iets in de richting van een clichématig portret over de ups en downs van extreme beroemdheid, met de bijbehorende hippe outfits, danslesjes, snelle clips, privéjets, shady muziekbobo’s, paparazzi, meeliftende aasgieren en flitsende optredens… En dan dat alles vertolkt door een fenomenale Natalie Portman die dat cliché dan tot een hoger plan zou tillen. Zoiets.

Van 'Columbine' naar de muziekstudio

Maar schrijver en regisseur Brady Corbet (The Childhood of a Leader) heeft veeeeel meer te vertellen met Vox Lux. Over popcultuur, de mediawereld, en de Amerikaanse cultuur in het algemeen eigenlijk. Dat wordt al duidelijk in de akelige opening waarin een gestoorde tiener eerst zijn leraar doodschiet en vervolgens à la Columbine losgaat op de rest van z’n middelbare schoolklas. Een van zijn klasgenootjes is de jonge Celeste (een sterke Raffey Cassidy) die het schietdrama wonder boven wonder overleeft. Geholpen door haar zus schrijft ze er vanuit haar ziekenhuisbed een liedje over en voert dat later op tijdens een herdenkingsdienst. Het liedje wordt een hit. Celeste krijgt een contract, een manager (Jude Law) en danslessen. A star is born. Vanuit geweld: kan. niet. goed. gaan.

Onuitstaanbare bitch

Corbet brengt de zieke weg naar Celestes enorme sterrenstatus rauw, visueel sterk en fascinerend in beeld. De muziekwereld waarin ze terechtkomt is verre van onschuldig, maar het berekenende talentje is dat zelf ook niet helemaal. Ze oogt timide en fragiel, maar heeft ook iets opportunistisch over zich. En de kans op eeuwige roem grijpt ze met haar skinny armpjes maar wat graag aan. De jonge regisseur neemt goed de tijd om te laten zien hoe de muziekindustrie de getraumatiseerde tiener verder (ver)vormt. En tegen de tijd dat je aanbelandt bij de tweede akte van de film (pas hier komt Portman in beeld), snap je wel waarom de inmiddels 31-jarige wereldster Celeste is wie ze is. Een onsympathieke diva met borderline issues, een alcoholprobleem én een iets te oude dochter voor haar leeftijd. Wel nog dezelfde manager, met wie ze ook snuift en seks heeft, by the way. Celeste snauwt en jankt behoorlijk wat af, maar ze is ook geslepen en scherp op het functioneren van de pers en de entertainmentindustrie. Portman zet deze emotionele wervelwind knap neer. As always.

Veel vragen, geen antwoorden

Van Corbets vertelstijl moet je wel houden: voice-overs, dreunende geluiden, ongemakkelijke sferen en scènes die ruw worden onderbroken worden door tussenshots… En dan zijn er ook de ‘uitstapjes’ naar terroristische aanslagen, culturele revoluties en allerlei meta-vraagstukken die de regisseur opwerpt, zonder echt antwoorden te geven. Nu verwacht ik van Corbet geen verklaring waarom ‘we’ ons drukker kunnen maken om het liefdesleven van menig Kardashian dan een bootje vol vluchtelingen op de Middellandse zee. Toch liet het kritische drama me met een vrij onbevredigend gevoel achter, versterkt door een weinig imponerend slotstuk waarin Celeste haar podiumkunsten (eindelijk!) vertoont tijdens een grote show. Ergens gaat er iets mis in de balans tussen alle balletjes die Corbet wil opgooien…

Enfin: zien of niet zien? Laat ik het zo zeggen: Vox Lux is niet het type entertainende film die je totally hyped en vrolijk de bioscoop uit doet wandelen. Wel een heel interessante voor een goede aftertalk over onze doorgeschoten media- en popcultuur. Moet je wel net even zin in hebben. Kies je moment verstandig;-)

• Vox Lux (2018)
• Drama, muziek
• Duur: 1u, 54min
• Regie: Brady Corbet
• Cast: Natalie Portman, Jude Law, Stacy Martin, Raffey Cassidy

• Deel