Hotelkamers zien er bij aankomst natuurlijk altijd spik en span uit, maar dat zegt niks over wat er zich daar allemaal al heeft afgespeeld.

Ik koester redelijk diepgewortelde liefde voor HBO. Liefde vanwege The Wire, Game Of Thrones en Olive Kitteridge, maar ook omdat ze durven te experimenteren en niet bang zijn om nieuw talent een kans te geven. Nou zijn de gebroeders Duplass, die voor HBO eerder al de tragikomedie Togetherness maakten, niet bepaald new kids on the block als het op regisseren en produceren aankomt, maar hun nieuwste project, waarbij alles zich afspeelt op één en dezelfde smoezelige motelkamer,  zou je best een beetje experimenteel kunnen noemen. Of anders. Of apart. Of gewaagd.

What happened here?
Nadat ik ooit eens iemand heb horen vertellen dat er mensen zijn die de waterkoker op hun hotelkamer gebruiken om hun onderbroeken te wassen, drink ik op vakantie dus nooit meer thee. Waarschijnlijk was het een broodje aap verhaal, maar sommige risico’s wil je gewoon niet lopen. Stukje zelfbescherming. Vervuilde waterkoker of niet, iedere hotelkamer is een schatkamer vol verhalen. Leuke, minder leuke. Nerveuze gasten zijn er op één knie gegaan om de liefde van hun leven ten huwelijk te vragen. Andere gasten gebruikten dezelfde kamer om de liefde van hun leven te bedonderen met een rondborstige blondine uit de hotelbar. Misschien heeft er op dat tapijt onder je tenen wel iemand schuimbekkend naar adem lopen happen, omdat hij stikte in een kippenbotje dat roomservice over het hoofd had gezien. Kan allemaal. Het was voor de Duplass brothers in ieder geval inspiratie genoeg om een serie van twaalf korte, afzonderlijke verhalen te knutselen die zich allemaal afspelen op één en dezelfde motelkamer. Interesting.

Toch best okay
In eerste instantie wilde ik gaan zeggen dat niet ieder experiment kan slagen. Dat Mark en Jay Duplass een mooi plan hadden, maar dat het een beetje schortte in de uitvoering. Dat HBO met High Maintenance eerder al op succesvollere wijze korte verhalen vertelde en dat Room 104 hier niet aan kan tippen. Ik wilde gaan zeggen dat dit er één is voor mensen met een levendige fantasie, omdat je alle verhalen zelf af moet maken. Dat je daar maar zin in moet hebben en ik het zou begrijpen als veel kijkers daarvoor zouden passen. Dat wilde ik allemaal gaan zeggen, maar nu ik de afleveringen in gedachten nog eens aan me voorbij laat schieten begin ik de opzet van Room 104 steeds meer te waarderen. Ik geloof dat ik het eigenlijk best okay vind. Het ontroerd, is bij vlagen subtiel grappig en zet meer dan eens aan tot nadenken. Nee, niet elke aflevering is een schot in de roos, maar als je er één niet voelt dan sla je hem gewoon lekker over. Zo makkelijk kan het soms zijn.

• Te zien vanaf 28 juli bij HBO (2017)
  
• 12 korte verhaaltjes op dezelfde smoezelige hotelkamer
• 20 minuten per aflevering
  

• Deel