Wéér een nieuwe Escobar? Si, weer een nieuwe Escobar. Maar nu door de ogen van de tv-journaliste waarmee de drugsbaron een affaire had.

Na alle series, boeken en films heeft meestercrimineel Pablo Escobar geen uitgebreide introductie meer nodig. Voor degenen bij wie er niet meteen een drugsbelletje rinkelt: dit is de man die in de jaren tachtig zo ongeveer de halve wereld voorzag van een magisch wit poedertje. Zijn cocaïnehandel was zo lucratief, dat zijn Medellínkartel op het hoogtepunt ruim 400 miljoen dollar per week omzette. En zo gewelddadig dat het voor duizenden mensen tot de dood heeft geleid, waaronder veel agenten. Escobar in een notendop.

Ingehaald door Narcos
Geen gezellig clubje dus, dat Medellínkartel. Maar wel eentje dat 25 jaar na de dood van Escobar nog altijd zeer tot de verbeelding spreekt, met het overgrote succes van de Netflix-serie Narcos als het meest recente voorbeeld. Waarom dan deze film? Nou, aan dat idee werkten Javier Bardem (producent en hoofdrolspeler) en Fernando León de Aranoa (regisseur) veertien jaar geleden al. Het duurde alleen even om de juiste visie, tijd en vooral geld bij elkaar te krijgen. Maar Escobar werd in de tussentijd trending (bedankt Narcos) en plots stonden financiers in de rij om Bardem en León de Aranoa te helpen met hun filmproject. De filmmakers moesten alleen wel adios zeggen tegen hun wens om een compleet Spaanstalige film te maken; want minder lucratief. Jammer.


What’s new?
Gelukkig beschikten Bardem en León de Aranoa wel over een nieuwe invalshoek. Het scenario is gebaseerd op het boek van Escobars bekendste maîtresse: de glamoureuze Colombiaanse presentatrice Virginia Vallejo (Penélope Cruz). Ze was de eerste journalist die hem mocht interviewen en het duurde niet lang voordat ze een vurig buitenechtelijk setje werden. De vijf jaar lange knipperlichtaffaire gaf Vallejo (naast blingbling en Chanelpakjes) genoeg juicy materiaal dat ze later kon delen met de Amerikaanse drugspolitie. Materiaal waar ook Bardem en León de Aranoa nu dankbaar gebruik van hebben gemaakt.

“TV networks are like men…”
Maar dit nieuwe perspectief voegt weinig toe. Ja, we zien wat meer dure kettingen en designerjurken. En ja, er is die exotische Goodfellas-style voice-over van Penélope Cruz. Maar het grootste deel van het scenario leunt nog steeds op Escobar, zijn opkomst en zijn ondergang. Had de weinig sympathieke Vallejo daar nog boeiende inzichten aan toe te voegen, dan had de film het overbodigheidsgehalte nog te boven kunnen komen. Haar oppervlakkige oneliners zorgen er echter voor dat het perspectief als geheel een beetje vlak wordt. “If you’re going to cry over a man, better to do it on a private jet than on a bus”, aldus de aandachtsgeile en door zichzelf geobsedeerde journalista. Nog eentje: “TV networks are like men, sometimes you have to leave them to be appreciated.” Zucht.

Memorabel
Is de film daarmee slecht? Nee, dat niet. Je zit niet twee uur lang verveeld naar het scherm te staren. En dat is met name te danken aan de goede acteerprestaties van het echtpaar Bardem-Cruz, die de eighties kapsels en outfits overigens heerlijk rocken. Bardem laat je helemaal voelen waarom Escobar zowel geliefd als zeer gevreesd was. En Cruz biedt, ondanks de oppervlakkigheid van haar personage, vurig tegenwicht. Daarnaast bevat de film een aantal scènes die niet snel van je netvlies zullen verdwijnen, met een vluchtende naakte Escobar (thumbs up voor de protheses) als een van de meest memorabele. En ook de manier waarop cinematograaf Alex Catalán een aantal bloedige moorden in beeld brengt, is op vele momenten indrukwekkend. Picture this: een hit and run van bovenaf geschoten. Je wilt het door de gruwelijkheid niet mooi vinden, maar zo oogt het wel. Maar de film als geheel? Die zul je je over een tijd vooral herinneren als ‘een van die vele Escobars’.

• Escobar (Loving Pablo) (2018)
• Biografie, crime, drama
• Duur: 2u, 3min
• Regie:  Fernando León de Aranoa
• Cast:  Javier Bardem, Penélope Cruz, Peter Sarsgaard

• Deel