Deze serie lag als een goed boek op mijn nachtkastje te verstoffen. Eindelijk besloten aan het eerste hoofdstuk te beginnen en toen was er geen houden meer aan.

De eerste pannenkoek mislukt altijd, zeggen ze. Die uitspraak doet vermoeden dat er daarna alleen nog maar perfecte goudgele rakkers van de pan loskomen. Als we die logica blijven volgen, dan zou Snowfall een schot in de roos moeten zijn. Na het hopeloos mislukte Rebel – wat een slap aftreksel van Shaft was dat – is dit namelijk de tweede serie van de onlangs overleden (film)regisseur John Singleton. De maker van bekende ‘hood classics’ als Poetic Justice en Boyz n the Hood kreeg met Snowfall een kans op ‘eerherstel’ en heeft die – geheel in lijn met de wet der pannenkoeken – omgezet in een serie die iedereen moet kijken. Ja, iedereen ja. Jij ook.

De oplossing: crack.

Cocaine

Voor Snowfall gaat Singleton terug naar de plek die hem eerder al zoveel successen bracht, de ietwat grimmige buitenwijk van L.A. Het is begin jaren ’80 en de cocaïne van Pablo Escobar en El Chapo dendert met vrachtladingen tegelijk de Amerikaanse grens over. Het duurt niet lang voordat ook in Los Angeles, voornamelijk welgestelde, witte feestgangers, zich ieder weekend een delirium snuiven. Franklin Saint en Lucia Villanueva hebben – entrepreneurs die ze zijn – al snel in de gaten dat coke de nieuwe cash cow is, maar voor de bewoners van hun Compton, Crenshaw en Huntington Park is een paar honderd dollar per gram net iets teveel van het goede. Er zijn in South Central en omstreken niet genoeg autoradio’s te vinden om die levensstijl structureel te bekostigen, zeg maar. De oplossing: crack. De versleutelde versie van cocaïne is stukken goedkoper en vele malen verslavender dan het poeder in z’n puurste vorm. Als dat geen klassieke win-winsituatie is, dan weet ik het ook niet meer. Franklin en Lucia lopen binnen, maar ondervinden al snel dat het dealen van drugs iets anders is dan het verkopen van huisgemaakte chocolate chip cookies.

Minstens zo verslavend als de stille hoofdrolspeler zelf.

Verraderlijk drijfzand

Eigenlijk gaat Snowfall gewoon verder waar Narcos en El Chapo ophouden. Bij Netflix zag je welke reis coke moest afleggen van de afgelegen bossen van Colombia naar de (vlucht)havens van Amerika en FX laat zien hoe het vervolgens op de keukentafel van de onderklasse belandde. Snowfall is misschien niet de serie die je direct in je nekvel grijpt, maar eenmaal vier aflevering onderweg is er geen houden meer aan. Het is verraderlijk drijfzand en minstens zo verslavend als de stille hoofdrolspeler zelf. Mensen die vroeger een Boyz n the Hood of Menace II Society poster boven hun bed hadden hangen, gaan deze zeker lusten, want de vibe is ontegenzeggelijk hetzelfde. Met de Israëlische drugsbaron Avi, de ontspoorde worstelaar ‘El Oso’ en Franklin’s goofy oom Jerome beschikt deze FX Original ook nog eens over mooie karakters die redelijk goed uitgewerkt worden. Ondanks zijn prima acteerwerk is Franklin als 20-jarige capo di tutti capi misschien niet altijd even geloofwaardig, maar dat zie ik graag door de vingers. Snowfall is namelijk één van mijn nieuwe lievelingsseries en ik kan niet wachten tot seizoen vier. John Singleton is er dan misschien niet meer, maar hij heeft een stapel pannenkoeken achtergelaten waar je maar van blijft eten.

• FX (2017)
• De opkomst van cocaïne in het L.A. van de eighties
• 45 minuten per aflevering
  

• Deel