Je kunt je vast die mislukte terreuraanslag op de Thalys nog wel herinneren, waarbij een moedig trio de dader overmeesterde en daarmee een bloedbad voorkwam. Clint Eastwood verfilmde deze ‘Amerikaanse heldendaad’, mét de helden zelf in de hoofdrol. Maar of dat nou zo’n goed idee was…

Brengt Clint Eastwood een nieuwe film uit, dan gaat m’n cinemahart over het algemeen iets sneller kloppen. Met films als Unforgiven, Mystic River, Million Dollar Baby en Gran Torino op zijn indrukwekkende regie-lijstje (ik beperk me even tot de toppers) mag je er haast van uitgaan een potentiële mustsee voorgeschoteld te krijgen. Maar tijdens het kijken van The 15:17 to Paris sloeg m’n hart een paar keer over. En niet in positieve zin. Watskeburt Clint? Een gevalletje goed idee gone wrong, een mislukte poging tot een bijzonder filmexperiment, of had je er gewoon geen zin meer in?

“You ever just feel like life is just pushing us towards something?”Bloedige backpacktrip
Misschien handig om eerst even te vertellen waar The 15:17 to Paris precies over gaat. De film is gebaseerd op het vrijwel gelijknamige boek van Anthony Sadler, Alek Skarlatos en Spencer Stone: de drie Amerikaanse buddies die (samen met een Brit!) in 2015 een terreuraanslag op de Thalys verijdelden. Eastwood volgt de vrienden vanaf de ontmoeting in hun jeugdjaren tot de Europese backpackvakantie die iets bloediger uitpakte dan gedacht. Opmerkelijk genoeg bestaat de cast deze keer niet uit grote namen als Bradley Cooper, Brad Pitt of Sean Penn. In plaats daarvan koos de filmmaker ervoor om de hoofdrollen te laten vertolken door de echte helden. Een gedurfde en sympathieke keuze die mij (vanwege hun moedige optreden) met een lichtelijk ongemak opzadelt om deze film af te branden. Maar sorry jongens, jullie hadden het misschien beter bij het boek kunnen laten.


Kazige oneliners
Het tenenkrommen zit ‘m vooral in de slappe dialogen vol cheesy, oorlog-verheerlijkende, Fox News-waardige oneliners. Die extra jeuken wanneer ze door de matig acterende kindversies van de hoofdpersonages worden uitgesproken. En nóg erger wringen door de pathetische filmmuziek die eronder gehangen is. Het ligt er allemaal zo dik bovenop dat citaten als “My God is bigger than your statistics!” en “I don’t know man, you ever just feel like life is just pushing us towards something, like some greater purpose?” eerder leiden tot een zucht-steun-kreun dan ontroering. Dat kan niet de bedoeling zijn. De helden doen het als debutanten niet eens heel slecht, maar een beter script was geen overbodige luxe geweest. Door de minimale chemie tussen de drie zou je bovendien haast denken dat ze in het echte leven helemaal niet zo buddy buddy zijn. Of praten jongens onder mekaar gewoon veel minder geanimeerd dan meiden? In dat geval neem ik mijn woorden terug en leveren de helden Oscar-waardige acteerprestaties.

Zien? Niet zien?
Ook de veeeeeeeeeeeel te lange aanloop naar de climax helpt niet mee. Het idee om een groot deel van de levens én vakantie van het moedige trio in beeld te brengen, is best interessant. Eastwood wil hiermee vooral antwoord geven op de vraag wat de mannen bewoog om af te rennen op iemand met een wapen: wie doet nou zoiets? Maar maak het dan boeiend genoeg (met iets als, ik noem maar wat, karakterontwikkeling) om een anderhalf uur geboeid te kijken voordat dan eindelijk hét moment zich voordoet. In plaats daarvan verlang je lichtelijk naar een doorspoelknop wanneer tijdens de Eurotrip de zoveelste selfiestick tevoorschijn wordt gehaald. Tja, moet je The 15:17 to Paris na deze weinig enthousiaste review gaan zien of niet? Mijn filmcredo: kijk en oordeel zelf. Naast de fails bevatte de film namelijk ook een paar aardige momenten. En toegegeven: tijdens de verijdelde aanslag zat ik wel even op het puntje van m’n bioscoopstoel. Maar al met al maakte deze heldendaad meer indruk in het journaal dan op het witte doek.

• The 15:17 to Paris (2018)
• Drama, thriller, waargebeurd
• Duur: 1u, 34 min
• Regie: Clint Eastwood
• Cast: Alek Skarlatos, Anthony Sadler, Spencer Stone  

• Deel