Zelden stond een Amerikaanse president zo in de schijnwerpers en zelden waren er zoveel bizarre verhalen over te vertellen. The Comey Rule is er daar één van.

“Hij is gewoon een kleurrijk figuur. Eenmaal in het Witte Huis zal de soep echt niet zo heet gegeten worden als het wordt opgediend. Geef hem een kans.”. Het was de standaard reactie van mensen die het schijnbaar normaal vinden dat een toekomstig president gehandicapten belachelijk maakt, vrouwen bij hun kruis grijpt en de journalistiek probeert uit te hollen om zo een belangrijk controlerend orgaan buitenspel te zetten. Het zou allemaal wel meevallen, maar vier jaar later – op de vooravond van de nieuwe verkiezingen – lopen gewapende milities door de straten en lijkt Amerika verdeelder dan ooit.

Trump is – zoals velen, waaronder Hillary Clinton, al hadden voorspeld – een schandvlek voor de Amerikaanse politiek gebleken. Zijn presidentschap is gebouwd op rancune, nepotisme, hebzucht en racisme. Steeds meer oud-werknemers van het Witte Huis doen hun verhaal en vertellen over de totale waanzin op 1600 Pennsylvania Avenue. Ook voormalig FBI-director James Comey deed een boekje open over zijn – haast surrealistische – ontmoetingen met Donald Trump en daar heeft Showtime nu een serie van geknutseld. Een serie die – heel strategisch – vlak voor de nieuwe verkiezingen werd uitgezonden, maar die over te weinig (nieuwe) inside informatie beschikt om ook maar enige reuring teweeg te brengen.

Dagboek

The Comey Rule is gebaseerd op het boek A Higher Loyalty van James Comey. Al tijdens de eerste ontmoeting met Donald Trump voelde de voormalig FBI-director aan zijn water dat de 45ste president van de Verenigde Staten niet helemaal zuiver op de graat was. Hij besloot een ‘dagboek’ bij te houden, waarin hun gesprekken zo gedetailleerd mogelijk werden opgeschreven. Gesprekken over de emails van Hillary, de Russische inmenging en over Comey’s loyaliteit richting Trump. Al snel vormde zich het beeld van een fragiele, ziekelijke narcist die geen tegenspraak duldt en het presidentschap vooral gebruikt om zijn eigen grootheidswaan te voeden. Het beeld van een man die in zijn hele leven nog nooit iets onbaatzuchtigs heeft gedaan en – eenmaal in het hoogste ambt – ook niet van plan is daar iets aan te veranderen.

De serie stopt op het moment dat ie eigenlijk pas begonnen is.

Timing

The Comey Rule voelt als een serie die eigenlijk vijfentwintig jaar te vroeg is uitgekomen. In 2045 was dit een prima The Looming Tower of Chernobyl-achtige serie geweest. Een kijkje terug in de tijd. Een opfrissing van het geheugen. Een antwoord op de vraag: hoe heeft zo’n incapabele steegclown het ooit tot president van de Verenigde Staten weten te schoppen? Het boek van Comey zou dan één van de verhaallijnen kunnen zijn, maar niet het hoofdprogramma, zoals nu in The Comey Rule. In deze hele clusterfuck is er namelijk maar één hoofdrolspeler: Donald Trump. De rest zijn slechts figuranten. Ook James Comey. De voormalige FBI-director – die als een soort moderne Jezus op zijn moral high horse door de serie galoppeert – is als protagonist gewoon niet interessant genoeg. The Comey Rule wordt dan ook pas boeiend wanneer Trump ten tonele verschijnt. Iets wat overigens pas in de tweede aflevering – na een vrij taai eerste anderhalf uur – het geval is. Trump zorgt voor de opwinding en de verbazing, maar na het ontslag van Comey komt ook zijn verhaal abrupt ten einde. De serie stopt dus eigenlijk op het moment dat ie voor je gevoel pas begonnen is.

The Comey Rule leent zich het beste voor een druilerige zondag in 2045.

Karikatuur

James Comey is misschien niet de man om een hele serie aan op te hangen, maar zijn rol wordt vertolkt door Jeff Daniels (The Newsroom, Godless, The Looming Tower) en dat levert altijd prettig kijkvoer op. Ook Brendan Gleeson (Mr. Mercedes) zet een vrij geloofwaardige Trump neer, al blijft het natuurlijk heel erg lastig om van een karikatuur geen nog grotere karikatuur te maken. Trump wordt in The Comey Rule vrij opzichtig neergezet als het grote kwaad. De melodramatische muziek onder zijn verkiezingswinst doet het zelfs lijken alsof Darth Vader net de sleutels van het Witte Huis heeft gekregen. Dat was wat mij betreft niet nodig geweest. Trump is dan wel een gevaarlijke gek, je hoeft het er ook niet zó dik bovenop te leggen. De laatste schijn van enige objectiviteit bij de makers is daarmee namelijk ook meteen vervlogen. The Comey Rule geeft – ondanks dat – best een aardig beeld van de ontwikkelingen rondom de presidentsverkiezingen van 2016. Het enige wat ontbreekt zijn een paar lekkere smeuïge onthullingen. De verschillende nieuwsplatformen hebben ons op dat vlak al helemaal bijgepraat. Mensen die het presidentschap van Trump op de voet hebben gevolgd, gaan dus weinig nieuws horen. Vandaar dat The Comey Rule zich misschien het beste leent voor een druilerige zondagmiddag in 2045.

• Showtime (2020)
• De hoofdstukken Trump uit het dagboek van James Comey
• 140 minuten per aflevering
  

• Deel