Stel je voor dat die Tweede Wereldoorlog net even iets anders was verlopen. Hoe had de wereld er dan uitgezien? Misschien wel zo.

Tuurlijk trekken ze elke zomer weer massaal hun sleurhutten over onze grens en annexeren ze, gewapend met koelboxen, schepjes en bloedirritante kinderen, handdoek voor handdoek onze stranden. Tuurlijk verwoesten ze daar onze kustlijn met zulke diepe kuilen, dat je in Australië verdwaalde kangoeroejongen om hun moeder hoort roepen. Tuurlijk is het vervelend dat je als Hoek-Van-Hollander of Renessenaar in de zomermaanden bij de frietkraam automatisch in het Duits wordt aangesproken, maar zodra het kwik onder de 20 graden duikt en de Oktoberfeesten hun schaduw vooruit beginnen te werpen, pakken onze Oosterburen altijd weer hun spullen en bewandelen ze de omgekeerde weg terug naar die Heimat.

Stel nou dat die kleine gefrustreerde Oostenrijker nét iets beter was geweest in Risken.

Maar stel nou… Stel nou dat die kleine gefrustreerde Oostenrijker nét iets beter was geweest in Risken en stel nou dat de Britten, Amerikanen en Canadezen níét met hun kleine bootjes het Franse strand op waren gedenderd… Hoe had de wereld er dan uitgezien? Waren we dan wél een keer wereldkampioen geworden? Had 3FM tot op de dag van vandaag dan nog steeds plichtmatig ieder uur zo’n weke rockballad van The Scorpions over de ether moeten slingeren? Zou je dan even snel de McDrive pakken voor een McBratwurst mit sauerkraut? Who knows. De wereld had er in ieder geval een stuk anders uitgezien. Misschien wel zoals in de Amazon-serie The Man In The High Castle.

De Duitsers hebben gewonnen
Het zijn de jaren ’60 en in plaats van vrije seks en je op Woodstock een delirium blowen, kreunt de Amerikaanse burger onder de bezetting van de Duitsers en hun Japanse vrienden. Tijdens een Tweede Wereldoorlog die iets anders verliep dan die uit onze geschiedenisboeken, hebben zij na het veroveren van Europa namelijk ook de grote oversteek gemaakt om daar even flink huis te houden. Amerika gaat door de knieën en na een best of three rock, paper, scissors mogen de Duitsers de hele Oostkust vol hangen met nazi-prullaria, voorzien de Japanners alle panden aan de Westkust van schuifdeuren met rijstpapier en reserveren ze ergens ter hoogte van de Rocky Mountains wat hectaren die als neutral zone moeten dienen. Eind goed, al goed? Niet bepaald. Net als in het Nederland van ’40-’45 suddert onder de ogenschijnlijke rust van de dagelijkse beslommeringen het groeiende verzet, maar niet alleen onder de bevolking neemt de onrust langzaam toe, ook de relatie tussen de Duitsers en de Japanners begint hier en daar wat scheurtjes te vertonen.

Visueel voelt The Man In The High Castle als een productie, die het eigenlijk zou verdienen om op het grote witte doek bekeken te worden.

Het is ook een boek
Als notoire niet-lezer is het voor mij lastig inschatten of The Man In The High Castle recht doet aan het gelijknamige boek dat in 1962 uit Philip K. Dick’s hoofd ontsproot. Feitelijk is dat ook niet zo heel erg belangrijk, want het gaat er toch vooral om of het een serie is geworden die je graag wil kijken en dat is Amazon volgens mij prima gelukt. Visueel voelt The Man In The High Castle als een productie, die het eigenlijk zou verdienen om op het grote witte doek bekeken te worden. Op zich ook niet gek als je bedenkt dat een filmveteraan als Ridley Scott (Alien, Gladiator, American Gangster, The Marcian) zich er tien afleveringen lang tegenaan heeft lopen bemoeien. Ok, later toegevoegde effecten, zoals de wapperende nazi-vlaggen langs de gevels van alle gebouwen, ogen hier en daar wat wiebelig, maar verder kun je aan alles zien dat de mensen verantwoordelijk voor de set heel goed wisten waar ze mee bezig waren.

Lekker gecast wel.
Ook op het acteerwerk valt weinig tot niets aan te merken, al zijn met name de karakters van de good guys niet zo memorabel als je zou hopen. Het zijn die mensen waar je je op een feestje voor de zoveelste keer aan voorstelt, omdat ze de voorgaande keren niet bepaald een verpletterende indruk hebben achtergelaten. Zoals in zoveel films en series zijn het ook in The Man In The High Castle vooral de slechteriken die er met de shine vandoor gaan. Obergruppenführer Smith, die in New York de touwtjes stevig in handen heeft, is de klootzak zoals je ‘m graag ziet en de Japanse Inspector Kido gaat je met z’n emotieloze meedogenloosheid ook niet in koude kleren zitten.

Te vaak vraag je je thuis op de bank licht vertwijfeld af waar je nou precies naar zit te kijken

Weinig te klagen
Zo op het eerste oog weinig te klagen dus. Naarmate de serie vordert en je initiële enthousiasme over hoe alles eruitziet een beetje is gaan liggen, kakt de boel qua verhaal alleen wel een beetje in om pas in de laatste afleveringen weer aangewakkerd te worden. Te vaak vraag je je thuis op de bank licht vertwijfeld af waar je nou precies naar zit te kijken. Sommige vragen krijgen na verloop van tijd een antwoord, maar als de credits na de laatste afleveringen aan je voorbij trekken blijf je toch nog met een hoop vraagtekens achter. Op zich geen probleem, maar dan moet er wel een tweede seizoen komen dat aan al deze ondragelijke onzekerheid een einde maakt. Fingers crossed dus maar.

• Amazon (2015)
• Hoe had de wereld eruitgezien als die kleine Oostenrijker niet aan het kortste eind had getrokken?
• 50 minuten per aflevering
  

Check ook FunX voor meer film- en serienieuws.

• Deel