Het had niet veel gescheeld of The Godfather - de beste film ooit - was nooit gemaakt. De maffia zat niet op de film te wachten en dan heb je als maker een groot probleem. Hoe dit werd opgelost zie je in het waargebeurde The Offer.

De moeder-aller-gangsterfilms was er bijna niet geweest.

Als je de IMDb Top 250 checkt, dan kan de indruk ontstaan dat The Shawshank Redemption de beste film aller tijden is. Deze misvatting is de wereld in geholpen door mensen die eigenlijk ontoerekeningsvatbaar verklaard zouden moeten worden. Er is namelijk maar één beste film aller tijden en dat is The Godfather. Dat is althans de consensus onder mensen die er verstand van (denken te) hebben. Het had echter niet veel gescheeld of de moeder-aller-gangsterfilms was er nooit geweest. Zowel Paramount Pictures – de filmmaatschappij – als de New Yorkse maffia stonden niet bepaald te springen om de verfilming van Mario Puzo’s bestseller. Het was uiteindelijk uitvoerend producent Albert S. Ruddy die de film er doorheen wist te drukken, maar dat had wel de nodige voeten in de aarde. Welke voeten precies, zien we in een serie die grotendeels is gebaseerd op sappige anekdotes uit Ruddy’s dagboek.

Dit lijkt wellicht een triomftocht, maar niets is minder waar.

Tour de force
The Offer begint met Mario Puzo – die opeens een bestseller in handen heeft, wanneer hij schrijft over zijn ervaringen met de Italiaanse maffia in New York – en eindigt met een film die wereldwijd wordt overrompeld door zijn eigen succes. Dit lijkt wellicht één grote triomftocht, maar niets is minder waar. De jonge, ambitieuze producer Albert S. Ruddy moest alle zeilen bijzetten om op 14 maart 1972 een vol filmblik in te leveren bij de operateur van het Loew’s State Theatre in New York. Een waardeloos budget, grillige acteurs, een weerbarstige filmmaatschappij en een stel verontwaardigde, Italiaanse gangsters zorgden er bijna voor dat de film er nooit kwam. Het werd er één van de lange adem – een ware tour de force – maar het meesterwerk van regisseur Francis Ford Coppola zag uiteindelijk het licht en de rest is geschiedenis. Een geschiedenis die op sappige wijze uit de doeken wordt gedaan in een serie die je ook prima kunt kijken als je geen uitgesproken The Godfather-fan bent.

Mad Men in Hollywood
Met zijn heerlijke styling en mannetjesputterij is The Offer een beetje de karikaturale versie van Mad Men, maar dan met standplaats Hollywood. Het feit dat de karakters enigszins zijn opgeblazen is tegen het zere been van veel doorgewinterde The Godfather-puristen. Zij vinden die toon niet passen bij een film die – in hun ogen – gezien moet worden als een geniaal meesterwerk, waar alleen maar fluisterend – en een tikkeltje hautain – over gesproken dient te worden. Dat is waarschijnlijk ook waarom The Offer links en rechts tegen wat negatieve recensies is aangelopen. Ik vind dat dus onterecht. De tone of voice is wellicht anders, maar dat maakt The Offer zeker niet minder vermakelijk. Je moet deze niet alleen kijken om er achter te komen hoe een aantal van de meest iconische scènes uit de filmgeschiedenis tot stand zijn gekomen, het geeft ook een mooi kijkje achter de schermen van een giftige industrie die gebukt gaat onder powerplay en machtsmisbruik. Iets waar engnekken als Harvey Weinstein pas decennia later voor op het matje werden geroepen. The Offer is dus ook leuk – en interessant – als je vroeger niet onder een Don Corleone-dekbed in slaap viel. Een lekkere serie voor filmliefhebbers in de breedste zin van het woord.

• Paramount+ (2022)
• Mad Men meets The Godfather
• 50 minuten per aflevering
  

• Deel