In deze verfilming van de gelijknamige roman van Audrey Niffenegger zien we hoe het is om een relatie te hebben met een onvrijwillige tijdreiziger. Niet makkelijk, kan ik je vertellen.

Wie dacht dat een lange-afstandsrelatie al pittig was, heeft waarschijnlijk nog nooit verkering gehad met iemand die zo nu en dan zelfs in een compleet ander jaartal bivakkeert. Audrey Niffenegger schreef een roman over een koppel dat met enige regelmaat gescheiden wordt door een heel decennium of meer. Over onvoorwaardelijke liefde gesproken. In 2009 werd dit verhaal al eens verfilmd en nu is het HBO dat aan de haal gaat met het werk van Niffenegger. Screenwriter Sven Moffat – eerder al verantwoordelijk voor afleveringen van Dr Who en Sherlock – nam plaats achter zijn bureau en schreef met The Time Traveler’s Wife een serie die je niet zo snel bij HBO zou verwachten. Ik niet in ieder geval.

Handicap

Henry is een tijdreiziger. Menigeen zou dat een super power noemen, maar Henry ziet het zelf meer als een handicap. Op zich ook wel begrijpelijk, aangezien hij op volstrekt willekeurige momenten uit zijn omgeving wordt gerukt om vervolgens – ongevraagd – in een andere te tijd te belanden. Als je dan ook nog eens naakt op de plaats van bestemming wordt uitgespuugd, dan kan ik me voorstellen dat je tijdreizen ervaart als een nogal hinderlijke eigenschap. Niet in de laatste plaats, omdat al dat tijdhoppen allesbehalve bevorderlijk is voor het onderhouden van een stabiele relatie. Gelukkig vindt hij in Clare iemand die er de lol wel van in kan zien. Waarschijnlijk omdat ze al op jonge leeftijd bezoek krijgt van een Henry uit de toekomst en zo vroeg aan het idee kan wennen. Ze groeit op met de liefde van haar leven aan haar zijde en omarmt haar lotsbestemming volledig. Het is waarschijnlijk het beste om er maar op zo’n manier naar te kijken, want anders gaat The Time Traveler’s Wife over een volwassen gast die het hoofd van een minderjarig meisje op hol brengt en dat klinkt meteen een stuk minder romantisch.

Genoeg dynamiek om deze achteloos op een zondagmiddag weg te tikken.

Out of place

The Time Traveler’s Wife is niet per se slecht, maar het is gewoon niet wat ik me er op voorhand van had voorgesteld. Ik had gehoopt op een melancholische emo-achtbaan à la Scenes From A Marriage, I Know This Much Is True of Olive Kitteridge, maar kreeg uiteindelijk een sentiment voorgeschoteld waar ik maar weinig mee kan. Het is ook een sentiment wat je niet direct bij een serie van HBO zou verwachten. Dat is doorgaans toch een zender met een rauw, licht deprimerend randje en dat is in The Time Traveler’s Wife ver te zoeken. Met alle melodramatische Disney-deuntjes op de achtergrond was deze wellicht beter uit de verf gekomen als Max Original, de LINDA-lezende vrouwentak van HBO Max. Sterker nog, met een set vol piepschuim rotsblokken en plastic varens van de Xenos had dit ook zomaar een serie van NBC, CBS of ABC kunnen zijn. Geen schande verder, maar daardoor voelt deze nieuwste HBO Original een beetje out of place. Een serie als dit staat of valt natuurlijk met de chemie tussen de twee hoofdrolspelers. Rose Leslie – in Game Of Thrones het meisje van Jon Snow – en Theo James – vooral bekend van zijn rollen in Golden Boy en Sanditon – doen het best aardig, maar zijn geen Randall en Beth Pearson of Tony en Carmela Soprano. Het is niet dat de vonken er aan alle kanten vanaf springen. Neemt niet weg dat The Time Traveler’s Wife een ingenieus geschreven serie is, waarin het tijdreizen van Henry zorgt voor meer dan genoeg dynamiek. Genoeg dynamiek om deze achteloos op een zondagmiddag weg te tikken.

• HBO (2022)
• Uiterst geduldige en toegewijde vrouw heeft een relatie met tien verschillende versies van dezelfde man.
• 45 minuten per aflevering
  

• Deel