Misschien is het omdat ik de boeken niet las, misschien is het omdat ik de game nooit speelde, maar The Witcher is niet mijn serie. Hieronder staat waarom.

Het leven is te kort voor tenenkrommers als deze.

Eerst was het een boek, daarna een ietwat knullige Poolse film en seriereeks, vervolgens besloot de game-industrie ermee aan de haal te gaan en nu is The Witcher een nieuwe Netflix Original die Game Of Thrones moet doen vergeten. Nou ja, dat laatste is natuurlijk een beetje gechargeerd, want Khaleesi en haar draken overschaduw je niet zomaar, maar The Witcher was op voorhand zéker een moedige poging om in het zwarte gat te duiken wat de hitserie van HBO heeft achtergelaten. Jammer genoeg kan die ambitie al na de eerste minuten de prullenbak in, want vanaf het moment dat je monsterdoder Geralt van Rivia in een drassig moeras één of andere bespottelijke, doorgemuteerde kreeft te lijf ziet gaan, weet je het eigenlijk al: dit gaat helemaal kut worden. Het is een beetje vergelijkbaar met stand-upcomedy: als de grappenmaker op het podium je in de eerste minuten niet aan het lachen heeft gekregen, dan gaat het waarschijnlijk een hele lange avond worden. En geloof me, The Witcher is een zit waar maar geen einde aan lijkt te komen. Het leven is te kort voor tenenkrommers als deze. Maar echt.

Asociale Monsterjager
Geralt van Rivia – een eenzame, licht sociaal-gehandicapte monsterjager met wat afwijkend DNA – probeert zijn plek te vinden in een wereld waarin ze nog heksen verbranden en één keer in de week met paard en wagen aan huis komen om je poep op te halen, als je dat niet zelf al ergens in één of andere slotgracht had gedumpt. Geralt heeft het niet zo op mensen – hij vertrouwt ze niet – en dat is mooi vervelend, want in The Witcher blijven de passanten aan hem plakken als gaffertape. Zo struikelt hij tijdens zijn goed gefinancierde zoektocht naar vuurspuwende draken en bloeddorstige wangedrochten over een hemeltergend irritante minstreel, heeft ie een compleet chemieloze flirtsessie met een getraumatiseerde tovenares met een ietwat negatief zelfbeeld én krijgt hij een puberende prinses in zijn maag gesplitst die de redding moet zijn van de nieuwe wereld. Nogal een beproeving voor iemand met een compleet gebrek aan social skills. Succes ermee, G!

De audiovormgeving klinkt als de wachtmuziek in een adventure-game.

Nee, nee, nee
Met His Dark Materials, The Mandalorian en Carnival Row was het tot dusver al een prima jaar voor de doorgewinterde fantasyfetisjist en Netflix probeert met The Witcher ook nog even snel haar wagonnetje aan te haken. Probeert, want ondanks de aanwezigheid van de noodzakelijke elfen, tovenaars, shapeshifters en opgefokte dwergen kan het eigenlijk geen moment tippen aan haar voorgangers. Laat staan Game Of Thrones. Zelfs het krampachtig flashen van de nodige boobies kan daar geen verandering in brengen. Het is een haast schizofrene serie die soms aanvoelt als een kitschy musical, soms als een overgedramatiseerd toneelstuk waar ze een camera op hebben gezet en soms als een saaie videogame, waarin jouw poppetje zijn volgende opdracht maar niet kan vinden. Zelfs de audiovormgeving klinkt als de wachtmuziek van een doorsnee fantasy adventure game. Door het overdadig gebruik van vaak zéér matige CGI ziet alles er veel te gestileerd uit en ontbeert het de serie daardoor aan karakter en ziel, met Geralt van Rivia als ultieme belichaming daarvan. Saga en Sam hebben eerder al bewezen dat je als kijker prima je hart kunt verliezen aan een onderkoeld en afstandelijk karakter, maar Renalt kreeg dat – in ieder geval bij mij – geen moment voor elkaar. Geen één van de personages overigens. Ook Geralt’s emotieloze, grommende ‘Christian Bale in The Dark Knight‘ stem wordt op een gegeven moment haast lachwekkend. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de uiterst ongrappige comic relief, de oninteressante dialogen en de rare sprongen in de tijd. Fantasy is bij uitstek een genre om je helemaal in te verliezen, maar er is bij The Witcher zoveel om je aan kapot te ergeren, dat jezelf helemaal onderdompelen in een andere wereld bijna onmogelijk wordt. Hoe deze serie op IMDb een 8,7 heeft is mij echt een raadsel en tevens een rechtstreekse belediging aan het adres van series als The Dark Crystal, Carnival Row en Game Of Thrones. Maar goed, ieder z’n mening.

• Netflix (2019)
• Zelfs niet in de schaduw van Game Of Thrones
• 60 minuten per aflevering
  

• Deel