Een spannende Scandinavische serie die soms nét iets te overenthousiast Festen nieuw leven in probeert te blazen.

Zweedse series verhouden zich tot Deense als korfbal tot basketbal.

Zweedse series verhouden zich tot Deense als korfbal tot basketbal. Als Pepsi tot Coca-Cola en Ja Rule tot Nas. Leuk geprobeerd, maar vaak net niet. Vind ik dan. Negen van de tien keer strandt het in goede bedoelingen. Jordskott, Real Humans, Blue Eyes. Ze deden allemaal hun best, maar het niveau van de Zuiderburen haalden ze nooit. Ook Tjockare Än Vatten zet alles op alles, maar trekt in de verplaswedstrijd met het vergelijkbare Deense familiedrama Arvingerne overduidelijk aan het kortste eind. Moet je het dan maar helemaal niet kijken? Nee hoor, kan best. Stel op voorhand alleen wel je verwachtingen een beetje bij. Is voor iedereen beter.

Hier, m'n pension!
Na het overlijden van moeder Anne-Lisa, wordt haar familiepension achtergelaten in de handen van de kinderen. Logisch, zou je denken, maar niets is minder waar. Oskar, die jarenlang samen met z’n moeder de toko runde, Lasse en Jonna krijgen de tent pas officieel op hun naam, als ze samen een winstgevende zomer weten te draaien. Lukt dat niet, dan kunnen ze Pension Waldemar wel op hun buik schrijven. Of zoals ze in Zweden zeggen: Det är fina fitta. 'Maar dat is toch helemaal geen probleem?', hoor ik je denken. Nou, wel als de drie eigenlijk al jaren geen fatsoenlijk contact meer met elkaar hebben gehad en hun eigen sores belangrijker lijken te vinden, dan het geluk van hun broer of zus.

Less is more
Als gezegd is Tjockare Än Vatten best ok om te kijken, maar het is geen hoogvlieger. Het wil te graag. De makers hebben een mijnenveld aan geheimen aan elkaar geplakt en elke aflevering schijnt er wel een lijk uit de kast te moeten vallen. De kracht van veel Deense series is dat ze een heel seizoen nemen om één groot aan de oppervlakte sudderend geheim stukje bij beetje te ontrafelen. Lekker. De makers van Tjockare Än Vatten hebben echter een mijnenveld aan geheimen aan elkaar geplakt en elke aflevering schijnt er wel een lijk uit de kast te moeten vallen. Het voelt daarom wat geforceerd aan en is eigenlijk gewoon too much. Too much en too voorspelbaar. Het mist subtiliteit. Na twee afleveringen weet je al precies wat je krijgt. Een groot geheim dat een familie jarenlang in een houtgreep houdt; de broedertwist tussen een nonchalante broer en een licht jaloerse broer met overdreven verantwoordelijkheidsgevoel en een minderwaardigheidscomplex; een heimelijke liefde tussen twee mensen die nooit samen kunnen zijn en ga zo maar door. Het lijkt wel alsof de makers het “wat-maakt-een-goed-verhaal’ handboek erbij hebben gepakt en álles, maar dan ook álles, in deze serie hebben proberen te proppen. Het hoofdstuk Less Is More hebben ze daarbij blijkbaar over het hoofd gezien.

• SVT (2014) 
  
• The Legacy light. Flink light. 
  
• 50 minuten per aflevering 
  

Check FunX voor nog meer serienieuws

• Deel