Tokyo Vice is het waargebeurde verhaal van een Amerikaanse misdaadverslaggever die verstrikt dreigt te raken in de Japanse onderwereld.

Wie mijn reviews leest, weet dat ik de doelgroep van HBO Max vaak bestempel als Linda-lezende bakfietsmoeders met een asymmetrische pony. Je hoeft alleen maar series als Love Life, The Flight Attendant, The Sex Lives Of College Girls en And Just Like That te kijken om te begrijpen waarom. HBO Max Originals zijn gewoon net wat minder edgy dan de series van grote broer HBO. Het moet tijdens een avondje bingewatchen met de ‘dinnetjes’ immers wel gezellig blijven. Ik was dan ook enigszins verbaasd toen ik hoorde dat niet HBO, maar HBO Max aan haal ging met het verhaal over een jonge journalist die gefascineerd raakt door de Japanse onderwereld. Niet direct een onderwerp wat je zou verwachten bij een zender die zich doorgaans richt op luchtige romcoms. Toch is Tokyo Vice er volledig op zijn plek. Al hoef je – zoals te verwachten viel – niet te rekenen op al te veel geweld en expliciet bloedvergieten.

Big in Japan

Tokyo Vice is gebaseerd op het gelijknamige, soort van autobiografische boek van misdaadverslaggever Jake Adelstein. Een jonge Jake verhuist eind jaren ’90 van Missouri naar Japan om daar in de hoofdstad zijn geluk te beproeven. Hij valt met zijn neus in de boter, wanneer hij wordt aangenomen als eerste buitenlandse journalist van een grote, invloedrijke krant die wordt gerund met de tucht van een nonnenklooster. Jake begint als chef komkommernieuws en hoofd verse-koffie-in-de-mokken-van-de-senior-redacteuren, maar zijn carrière neemt al snel een andere wending wanneer hij rechercheur Hiroto Katagiri ontmoet. Katagiri maakt hem wegwijs in de donkere wereld achter het door neon verlichtte Tokyo. De wereld van de Yakuza – de Japanse maffia – en de wereld van een gewetenloze serieverkrachter die zich weet te vergrijpen aan honderden vrouwen. Al snel is Jake een wandelend vat vol spraakmakende verhalen en daar maakt zijn eindredacteur maar al te graag gebruik van.

Clarendon

Tokyo Vice is er één uit de koker van Michael Mann. De uitvoerend producent en regisseur wordt ook wel ‘the master of cool colors‘ genoemd en dat zagen we eerder al terug in films als The Insider, Collateral en Miami Vice. Mann is zo iemand die op Instagram eigenlijk alleen de Clarendon-filter gebruikt, omdat ie gek is op oververzadigde kleuren en die onderkoelde, blauw-groene zweem die zo typerend is voor Scandinavische series. De felle neonlichten van Tokyo passen perfect bij zijn stijl en visueel heeft Tokyo Vice dan ook wel wat weg van het eerste seizoen van Jessica Jones, waar ook zo met kleur en (neon)licht werd gespeeld.

The Bold

Tokyo Vice straalt een zekere rust uit. Het is slow food voor je zintuigen. De eerste afleveringen lijken wellicht de opmaat voor spektakel, maar al snel verandert deze nieuwste van HBO Max in een lekkere kabbelaar. Een lekkere kabbelaar met oog voor Japanse gebruiken, rituelen en kernwaarden als loyaliteit, respect en schaamte. Met de toevoeging van wat corny romantische verhaallijntjes en intriges wordt ook meteen duidelijk waarom deze serie zijn weg naar HBO Max heeft gevonden. Tegen het einde heb je zo nu en dan het idee dat je naar de Japanse Bold & The Beautiful zit te kijken. Een stilistisch verantwoorde Bold & The Beautiful, maar toch.

• HBO Max (2022)
• The Bold And The Beautiful meets de Yakuza
• 55 minuten per aflevering
  

• Deel