Eind jaren '70 kocht de onbeschaamde ladies man en goedlachse hosselaar Jerry Buss de L.A. Lakers. Op onorthodoxe wijze verbouwde hij het team tot een onstopbare machine die de kampioenschappen aan elkaar reeg.

Een keer in de zoveel tijd staat er een sportploeg op die simpelweg onverslaanbaar lijkt. Denk aan het Ajax van ’95 of het swingende Barcelona met Messi, Suarez en Neymar in de voorhoede. Twee jaar geleden zette ESPN en Netflix met The Last Dance de onverwoestbare Chicago Bulls van de nineties in het zonnetje en HBO doet nu iets soortgelijks met de L.A. Lakers van de jaren ’80. Deze keer niet in de vorm van een documentaire, maar als een gedramatiseerde serie uit de koker van de uitvoerend producent van Succession. Adam McKay – tevens de man achter films als Vice en The Big Short – goot voor HBO het boek Showtime: Magic, Kareem, Riley, and the Los Angeles Lakers Dynasty of the 1980s in bewegend beeld en dat is van begin tot eind smullen geblazen. In ieder geval voor mensen die bovengemiddeld veel liefde koesteren voor Amerikaanse sporten, en de NBA in het bijzonder.

De Lakers moeten weer sexy worden.

Showtime

In een tijd waarin de NBA gebukt gaat onder slechte beeldvorming, overmatig cocaïnegebruik onder spelers en wedstrijden die niet eens meer op televisie worden uitgezonden, besluit vastgoedmagnaat Jerry Buss het er op te wagen: hij koopt de Los Angeles Lakers. De Lakers zijn geen schim meer van de club die in de jaren ’60 zes keer de NBA Finals wist te behalen en ze worden inmiddels jaar na jaar te kakken gezet door die taaie basketbalmachine aan de oostkust: de Bosten Celtics. Buss wil de Lakers nieuw leven inblazen. Niet alleen moet tijdens de NBA draft van 1979 het grote talent Earvin ‘Magic’ Johnson worden binnen gehengeld, ook moeten de Lakers weer sexy worden. Het is in de ogen van Buss een regelrechte misdaad dat de glamour van Los Angeles en Hollywood niet op het veld terug te zien is. Daar moet verandering in komen. Het stadion krijgt zijn eigen nachtclub – annex hang-out voor de playmates van Hugh Hefner – en speciale court side seats, zodat beroemde fans als Jack Nicholson, Ice Cube en Denzel Washington het zweet van de spelers vol over hun longen kunnen nemen. Ook moeten sexy cheerleaders – onder leiding van een piepjonge Paula Abdul – ervoor zorgen dat de toeschouwers op elk moment vermaakt worden. De buitenwereld kijkt met argusogen naar de transformatie van de Lakers, maar Jerry is op een missie en niemand die hem tegen gaat houden.

Visueel gebakje

Winning Time is een hele vibe, een heerlijke, groezelige 80’s vibe. Het is The Deuce meets Vinyl meets basketbal. Met de mix van archiefbeelden en shots die gemaakt lijken te zijn met een oude VHS-camcorder die Adam McKay op de rommelzolder van zijn vader heeft gevonden, word je linea recta de jaren tachtig ingezogen. Gecombineerd met animaties en shots die je eerder in artistiek verantwoorde hiphopvideo’s zou verwachten, vormt het een eclectisch visueel gebakje waar je maar niet op uitgekeken raakt. Ik niet, in ieder geval.

Met coach West is er een nieuwe Ari Gold opgestaan.

Kleurrijk en funny

Winning Time is een clusterbom van kleurrijke karakters. Daar waar je wellicht zou denken dat Magic Johnson de show steelt, zijn het met name Jerry Buss en coach Jerry West die er met je sympathie vandoor gaan. Buss is een onbeschaamde ladies man en goedlachse hosselaar op wie je – ondanks zijn kwajongensstreken – maar moeilijk boos kunt worden. Met coach West is er een nieuwe Ari Gold opgestaan. Kreeg hij in 1972 – als point guard van de Lakers – zelf nog de kampioensring om zijn vinger geschoven, inmiddels staat West vooral bekend om zijn ongefilterde tirades en complete meltdowns. Hij is een wandelende open zenuw die overduidelijk niet weet wat hij met zijn emoties aan moet. Het is even aandoenlijk als grappig om te aanschouwen. Aan humor sowieso geen gebrek in deze nieuwste van HBO. Niet alleen de dialogen zitten vol comic relief, de hele serie is doorspekt met al dan niet subtiele grapjes. Zo wordt Donald Sterling – zakenman en voormalig eigenaar van de Los Angeles Clippers – vilein omschreven als de ‘second worst Donald of the 80’s’. Moest ik dus om gniffelen. Jij misschien ook wel. Zo ja, dan zou ik Winning Time zeker een slinger geven.

side note: In navolging van The Sopranos, The Wire en True Blood heeft ook Winning Time een eigen podcast. Misschien leuk als je meer te weten wilt komen over de Lakers en/of het maken van de serie zelf. In aflevering 1 is Adam McKay aan het woord. Dus. Dan weet je dat.

• HBO (2022)
• Hoe een goedlachse playboy van de Lakers een geoliede machine maakte
• 60 minuten per aflevering
  

• Deel