Voor mensen die I Know This Much Is True en Euphoria nog niet deprimerend genoeg vonden heeft Amazon Prime Wir Kinder Vom Bahnhof Zoo. Een soort Duitse Trainspotting waar je alleen maar hevige buikpijn van kunt krijgen.

Midden jaren ’90 – toen Ajax heerste over de Europese velden en Coolio de Top 40 stevig in handen had met Gangsta’s Paradise – dropten ze in Amerika de film Kids. Het was een ongefilterd portret van een stel grenzen tartende jongeren in New York. Een controversiële film vol alcohol, drugs en liefdeloze seks. Twee jaar geleden viste HBO met het verpletterende Euphoria in dezelfde hedonistische vijver en ook de Duitsers doen nu een duit in het zakje met het rauwe Wir Kinder Vom Bahnhof Zoo. Een serie die is gebaseerd op de gelijknamige bestseller – én eighties kaskraker – van Kai Hermann en Horst Rieck. De twee journalisten van het Duitse weekblad Der Stern documenteerden in 1978 het aangrijpende verhaal van de 14-jarige Berlijnse heroïneprostituée Christiane Felscherinow en die nachtmerrie gaat je niet in de koude kleren zitten.

Christiane

Herman en Rieck leren Christiane kennen tijdens een rechtszaak, waarin ze moet getuigen over haar drugsverslaving en haar leven als minderjarige heroïneprostituée. Ze zien een jong, beschadigd meisje uit een probleemgezin, dat ten onder dreigt te gaan aan de levensgevaarlijke cocktail van drugs en foute vrienden. Ze vertelt Hermann en Rieck over haar ervaringen op het trein- en metrostation Berlin Zoologischer Garten, een tippelzone die in de jaren ’70 en ’80 the place to be was voor drugsminnend Berlijn. Ze geeft daarmee een inkijkje in een Sodom & Gomorra dat doet denken aan de wetteloosheid van Babylon Berlin, alleen dan een paar decennia later. Met haar verhaal schijnt ze meer licht op de vicieuze cirkel van sociale problemen, verpaupering, criminaliteit, prostitutie en – natuurlijk – drugs. Een ontnuchterend relaas waar je eigenlijk alleen maar stevige buikpijn van kunt krijgen.

Een ontnuchterend relaas waar je eigenlijk alleen maar stevige buikpijn van kunt krijgen.

Deprimerende arthouseserie

Ik zal – voor mensen die deze site met enige regelmaat bezoeken – waarschijnlijk vaker in herhaling vallen dan mijn beschonken oom tijdens het jaarlijkse familiediner, maar als het op series aankomt zijn de Duitsers gewoon heel erg lekker bezig. Sinds ze daar in het oosten de wildgroei aan stoffige detectives enigszins hebben weten te beteugelen, is hun serieaanbod er aanzienlijk op vooruitgegaan. Ook Wir Kinder Vom Bahnhof Zoo bewijst deze omslag maar weer eens. Deze nieuwste van regisseur Philipp Kadelbach – eerder al verantwoordelijk voor series als Unsere Mütter, Unsere Väter, SS-GB en Perfume – kijk je echter niet voor de lol. Het is het soort deprimerende I Know This Much Is True-achtige werk waar je maar net ‘zin’ in moet hebben. Het is het type arthouseserie dat tergend langzaam op gang komt en eigenlijk nergens heen gaat, al is dat laatste misschien ook wel de boodschap. Als je in de wereld van hard drugs verzeild raakt, dan leidt dat tot niks. Ja, de gevangenis of de dood. Heel veel meer smaken zijn er niet. Een enkele uitzondering daargelaten. Niet iedereen zal het tempo kunnen waarderen en destructieve jongeren die zichzelf de verdoemenis in spuiten is misschien ook niet het meest gezellige thema voor een serie, maar voor een ieder die geïntrigeerd was door Kids en Euphoria is Wir Kinder Vom Bahnhof wellicht een behapbare tour de force.

• Amazon (2021)
• Acht uur durende antidrugscommercial
• 50 minuten per afleverin
  

• Deel