Babeth Fonchie Fotchind over de power van poëzie: “Ik breng het onzegbare onder woorden”
- Artikel
- 19 apr 2023
- 5 minuten leestijd
Als je wel eens poëzie leest, herken je het vast: poëzie kan je raken op een deeper level. Volgens dichter Babeth Fonchie Fotchind (29) is dat precies de kracht van de kunstvorm. Het oppakken van de pen bracht haar empowerment. “Door gedichten te schrijven kon ik mijn stem als jonge vrouw voor het eerst uiten.”
Naast haar juridische achtergrond heeft Babeth Fonchie Fotchind (29) uit Amsterdam een diepgewortelde liefde voor taal. Met sensitieve en tegelijk speelse poëzie onderzoekt ze intieme thema’s. Haar debuut dichtbundel Plooi verscheen vorig jaar en momenteel werkt ze aan haar tweede dichtbundel bij uitgeverij De Geus.
Hi Babeth, kan je vertellen waarom poëzie empowering is voor jou?
“Naast gevoelsmens ben ik een echte analyticus. Ik ben altijd bezig met mijn gevoelens en de wereld om me heen te analyseren. Poëzie bewoog me ertoe om mijn binnenste te communiceren met de buitenwereld. Door gedichten te schrijven kon ik mijn stem als jonge vrouw voor het eerst uiten. Dat voelde bevrijdend en ik heb mezelf er beter door leren kennen. Zo werd ik aangemoedigd om mijn eigen plek in de wereld in te nemen. Op het papier kan ik alles delen: mijn eigen gevoelens, maar ook mijn kijk op wat er speelt in de wereld.
Vaak denken mensen bij het label poëzie op voorhand al: ik ga dit niet kunnen begrijpen. Dat oubollige imago is achterhaald, poëzie is juist sexy en toegankelijk voor iedereen. Door gedichten te lezen, kom je binnen bij de leefwereld van mensen. Ik lees veel poëzie van andere dichters en zie daarin soms mijn eigen gedachten bevestigd.Tegelijkertijd inspireert het me dat er nog veel meer gedachten en perspectieven zijn dan de mijne. Door poëzie te schrijven breng ik die externe stem naar buiten, door poëzie te lezen wordt mijn eigen blik verruimd. Wat ik fijn vind, is dat poëzie me aan het lachen maakt en me aan het denken zet. Zelfs als ik een gedicht niet mooi vind, probeer ik het met een open houding te benaderen. Poëzie prikkelt mijn nieuwsgierigheid.”
“Poëzie prikkelt
mijn nieuwsgierigheid”
Hoe is jouw liefde voor het dichtgenre eigenlijk ontstaan?
“Sinds kleins af aan ben ik een enorme liefhebber van lezen en was ik altijd in een bibliotheek te vinden. Door te lezen kom je in verschillende werelden terecht en dat vond ik magisch. Ik daagde mezelf uit en schreef hele dagboeken vol. Toen ik op mijn dertiende een dichtbundel cadeau kreeg, werd mijn interesse in poëzie gewekt. Eén van de gedichten uit deze bundel, een vertaald gedicht van de Argentijnse dichter Roberto Juarroz, is nog altijd één van mijn lievelingsgedichten. Sinds mijn puberteit lees ik het al geregeld en elke keer zet het me weer opnieuw aan het denken. Voor mij gaat dit gedicht over dat je jezelf met compassie mag benaderen, tegelijkertijd gaat het ook over liefde voor je naasten. Een boodschap die me troost biedt. Als je een gedicht vindt waarmee je zo’n connectie voelt, kan het je blijven inspireren. Dat vind ik zo mooi aan poëzie.”
In jouw debuutbundel dicht je onder meer over de verborgen kwetsbaarheden in het leven van de ogenschijnlijk succesvolle milennial. Wat onderscheidt jouw poëzie van andere dichters?
“Ik probeer het onzegbare onder woorden te brengen met mijn gedichten. In mijn dichtbundel Plooi onderzoek ik de verhoudingen tussen mensen. In de bundel staat de vraag centraal: in hoeverre hebben we een kern en hoe kun je daar dichtbij blijven? Gevoelens staan niet op zichzelf, je bent nooit de eerste of enige persoon die bepaalde dingen meemaakt.
Ik schuw moeilijke thema’s niet maar probeer ze juist recht in de ogen aan te kijken. Thema’s zoals afkomst, migratiepijn en queerness komen voorbij. Tijdens het schrijven van Plooi waren dit thema’s die ik nader wilde onderzoeken. Hoe meer licht je schijnt op deze onderwerpen, hoe pijnlijker en complexer ze kunnen worden. Maar als er zware thema's aan bod komen, mag er nog steeds worden gelachen. Niet om struggles weg te lachen, maar soms is lachen ook het enige alternatief wat je hebt. Dat laagje humor is ook een belangrijk kenmerk van mijn poëzie. Dingen mogen naast elkaar bestaan: de vervelende en leuke kanten van het leven. Zo sta ik zelf ook in het leven en die gelaagdheid laat ik graag zien in mijn gedichten."
“Ik schuw moeilijke
thema’s niet”
Last but not least: wat zou je willen meegeven aan andere vrouwen die de pen ook willen oppakken?
“Het gaat erom dat je in contact staat met jezelf en je intuïtie. Dat kompas, een soort innerlijke klik, maakt dat ik voel dat het een ‘Babeth gedicht’ is. Niet omdat ik me aan allerlei literaire regels heb gehouden, maar omdat mijn brein en intuïtie iets hebben gecreëerd wat van mij is. Ik geloof dat iedereen zo’n innerlijk kompas in zich heeft wat je kan ontwikkelen. Daarbij helpt het om veel werk van andere dichters te lezen, zodat je erachter komt wat je aanspreekt. Ik zou willen dat we ons allemaal meer durven te verhouden tot poëzie. Want ik geloof dat er voor iedereen minstens één gedicht is waarmee je je connected kan voelen.”
|
Openingsgedicht uit dichtbundel Plooi: verzamelde goedbedoelde adviezen n° 1 zet je highly-sensitive-person-playlist op en kalmeer identificeer dan bewust je overlevingspatronen: ik lig altijd maar aan één kant van het bed zelfs in mijn eentje wil ik niet te veel ruimte innemen adem laat je negatieve emoties gaan – loslaten terwijl je uitademt helpt (meestal) vandaag daag je jezelf uit |
