Gisele Azad inspireert nieuwkomers met haar werk: “Je hoeft niet alles aan jezelf aan te passen”

Gisele Azad (30) is Iraanse en vluchtte op 4-jarige leeftijd naar Nederland. Inmiddels is ze als ondernemer een rolmodel voor jonge nieuwkomers. We spreken haar over omgaan met westerse beauty standards en zelfacceptatie, onderwerpen waar veel nieuwkomers mee worstelen. “Uiteindelijk gaat het om de complete vrijheid om te doen wat je zelf wilt.”

Hey Gisele! Je bent een echte duizendpoot: je runt het beauty en lifestyle bureau MUSAE en creëert kunstprojecten op asielzoekerscentra (azc’s). Voor de mensen die jou nog niet kennen: waar komt jouw persoonlijke drive voor je werk vandaan?

“Mijn ouders zijn altijd heel maatschappelijk en activistisch geweest, dus ik denk dat het deels ook daardoor komt. Zolang ik me kan herinneren ga ik al met mijn vader mee naar protesten en zet mijn moeder kunstprojecten op in azc’s om nieuwkomers te helpen. Ik merkte dat ik er ook gelukkig van werd om mensen te helpen.

Daarnaast speelt denk ik mee dat ik toen ik opgroeide vaak uit de toon viel met de rest, omdat ik er anders uitzag. Ik had gewild dat ik toen een rolmodel had waar ik me mee kon identificeren. Jarenlang heb ik geprobeerd om mijn uiterlijk aan te passen. Terwijl de volle wenkbrauwen die ik toen flink epileerde nu opeens trendy zijn en voor het body hair waar ik me voor schaamde, nu ook meer acceptatie is. Zodra je ouder wordt, komt er op een gegeven moment een turning point waarop mensen juist willen zien hoe jij bent als persoon. Terwijl ik helemaal niet wist wie ik ben, omdat ik al die jaren de rest heb gevolgd. Ik heb het als kind erg gemist om een rolmodel te hebben, en dus leek het me mooi meegenomen om dat nu voor anderen te kunnen zijn.”

Je bent zelf op jonge leeftijd gevlucht naar Nederland en werkt nu veel op azc’s met jonge nieuwkomers. Hoe is dat?

“Stuk voor stuk vind ik alle mensen daar heel interessant. Ik leer nieuwe dingen van ze en steeds gaat er door me heen: ik hoop dat zij blijven zoals ze zijn, want we kunnen daar zoveel van leren. Een nieuwkomer die naar Nederland komt, is eigenlijk alleen maar met bureaucratische zaken bezig om zo goed mogelijk te integreren. Uit eigen ervaring weet ik dat je dan een deel van jezelf kan verliezen. Ik wil daarom een voorbeeld zijn en uitstralen dat je niet alles aan jezelf hoeft aan te passen. Vanaf dat moment ben ik zelf ook gaan onderzoeken waar ik vandaan kom en wat wil ik daarvan wil meenemen. Wat neem ik mee uit de Iraanse cultuur en wat vind ik leuk aan de Nederlandse cultuur? Dat ga ik dan gewoon zelf kiezen en met elkaar vermengen.”

Na de recente protesten in Iran werd de schrijnende situatie daar pas echt duidelijk voor velen. Hoe is dat voor jou?

“Het is heftig omdat het veel herinneringen opbrengt...” 

Gisele laat een lange stilte vallen en legt uit dat het moeilijk is om zich openlijk uit te spreken over de situatie. 

“Ik voel de drang om de schoonheid van mijn cultuur nog meer naar buiten te brengen zodat meer mensen zich bewust worden van wat mijn cultuur inhoudt en wat daar absoluut niet bij hoort. Omdat ik graag positieve informatie wil delen, ben ik meer bezig met Perzische tradities, deel ik die graag met vrienden, geef ik lezingen over intercultureel psychologie op universiteiten waar ik veel over mijn cultuur vertel en geef ik Perzische kooklessen aan mbo-studenten. Zo kan ik de schoonheid van Iran delen.” 

Waarom is het voor jou belangrijk om je creatieve werk te verbinden met een maatschappelijk doel?

“Je kan aan elke passie die je hebt wel een maatschappelijke twist geven. Ik ben niet alleen maar maatschappelijk betrokken, maar ook niet enkel commercieel. Door die werelden te mengen, kan ik ook een balans houden: soms is het heel zwaar om op een azc te zijn. Maar ik probeer het dan te balanceren door ook goed voor mezelf te zorgen en te kijken hoe ik er een creatieve draai aan kan geven. Dat maakt het wat lichter. 

Veel mensen in mijn omgeving waren bijvoorbeeld bezig met spoken word. In mijn hoofd maak ik dan de connectie doordat ik weet dat veel jonge azc-bewoners ook graag hun verhaal willen vertellen. Zo heb ik die twee kunnen verbinden door een literatuurfestival op een azc. Ik denk dat iedereen er vrolijker van wordt om de creatieve kunstwereld te verbinden met een maatschappelijk aspect. 

Ik heb gemerkt dat kunst een laagdrempelige manier kan zijn om te ontdekken wie je bent en je zelfexpressie te tonen. Zo organiseren we bijvoorbeeld met professionele kunstenaars workshops voor jongeren die hun eigen verhalen uiten middels kunstvormen zoals film, muziek, fotografie, beeldende kunst of mode: het kan van alles zijn.” 

Wat wil je meegeven aan jonge vrouwen die ook dromen van ondernemen in de creatieve sector?

“Het klinkt heel afgezaagd, maar uiteindelijk denk ik dat authenticiteit echt het allerbelangrijkst is. Als ik niet mezelf blijf, hoe kan ik dan verwachten dat jonge meiden dat wel doen? Ik heb zoveel dingen in mijn leven gedaan om me aan te passen en kan vertellen dat het een oneindige strijd blijft. Maar echt authentiek zijn, hoe doe je dat? Een tip die ik kan meegeven: schrijf drie dingen op die je eng vindt maar die je eigenlijk graag wilt doen. Ga dat gewoon morgen, of misschien vandaag al, gewoon doen. Het kan iets simpels zijn, zolang je het maar doet. Het voelt zo bevrijdend om iets te doen wat je écht graag wilt. Uiteindelijk zoeken we dat allemaal: complete vrijheid om te doen wat we zelf willen. Dat is natuurlijk ook te koppelen aan de situatie in Iran: in essentie gaat het om de complete vrijheid om te doen wat je zelf wilt.”

• Deel