Kubra* (25): ‘Ik zet alles op alles om eenzaamheid achter me te laten’
- Artikel
- 01 okt 2024
- 6 minuten leestijd
Kubra* (25) voelt zich al haar hele leven een buitenstaander en vrienden maken vindt ze moeilijk. Ze worstelt met eenzaamheid, maar met de juiste hulp probeert ze dit nu te doorbreken. De strenge regels van haar Turkse ouders werken alleen niet mee.
Vier jaar lang proefde Kubra van het normale leven van een jonge vrouw. Ze verhuisde voor haar opleiding Pedagogiek van een klein plaatsje in Gelderland naar Rotterdam. “In de stad voelde ik me veel vrijer dan in het dorp waar ik opgroeide. Ik viel niet meer op vanwege mijn hoofddoek en achtergrond, maar ging op in de massa. Bovendien hoefde ik geen toestemming te vragen aan mijn ouders om leuke dingen te doen. Dat zijn bij mij thuis namelijk de regels, vanwege de cultuur van mijn ouders. In Rotterdam kon ik ontdekken wat er te doen was in de stad, had ik vrienden en genoot ik van de vrijheid om mij heen.” Dat veranderde toen Kubra na het behalen van haar diploma weer bij haar ouders ging wonen. Deels om financiële redenen, maar ook omdat haar ouders dit van haar verlangden. Ze ging terug in de tijd en leverde haar verworven vrijheid weer in.
Anders zijn
Kubra groeide op in een Gelders dorp, als jongste kind in een Turks gezin. De verschillen tussen de Turkse en Nederlandse cultuur gaven haar als kind al vaak het gevoel dat ze er niet helemaal bij hoorde. “Ik deed gewoon mee met de Nederlandse gewoonten, zoals het kerstdiner dat mijn basisschool organiseerde. Maar toch was ik altijd een beetje de vreemde eend in de bijt. Bovendien kon ik niet altijd meedoen met mijn klasgenootjes, omdat ik me thuis aan regels moest houden, niet zomaar overal heen mocht en op tijd thuis moest zijn.”
Het is moeilijk om vriendschappen te onderhouden als je telkens moet overleggen of je iets mag doen.
Kubra’s ouders, vooral haar vader, waren heel beschermend en zijn dat nog steeds.
“Toen ik mijn studentenkamer weer inruilde voor mijn oude kinderkamer, kwamen ook de regels terug. Mijn vader wil altijd weten waar ik ben, ik moet alles aan hem voorleggen en altijd om 20.00 uur thuis zijn. Het is moeilijk om vriendschappen te onderhouden als je telkens moet overleggen of je iets mag doen. Zéker als het gaat om de vrienden die ik heb gemaakt in Rotterdam.” De impact op die contacten is dan ook duidelijk voelbaar: “Vriendschappen zijn verwaterd. Ik woonde ineens ver weg en merkte dat ik steeds degene was die het initiatief nam. Eenrichtingsverkeer in een vriendschap voelt erg eenzaam.”
De pijn van anders zijn
Naast haar verwaterde vriendschappen, ervaart Kubra in het dagelijks leven ook regelmatig ongemakkelijke situaties vanwege haar niet-Nederlandse wortels. Op haar werk reageerden collega’s bijvoorbeeld lachend toen Kubra vertelde dat ze veel had gezwommen op vakantie. “Hoe dan?”, vroegen ze. “Je draagt toch geen bikini of zwempak?” Het zijn deze opmerkingen die Kubra eraan herinneren dat ze ‘anders’ is. “Dat soort opmerkingen lijken op het eerste gezicht onschuldig, maar ze stapelen zich op en versterken mijn gevoel van isolatie. Het is alsof je er nooit helemaal bij hoort, hoe hard je ook je best doet om mee te draaien in de groep.” Toch kiest ze ervoor om geen ‘slachtoffer’ te zijn in deze situaties. Integendeel zelfs. “Bij deze collega’s liet ik mijn zwemkleding zien op foto’s. Toen snapten ze het helemaal en waren ze zelfs nieuwsgierig. Ik weet dat als ik mezelf actief laat zien, ik gewoon mee kan doen.”
Via haar stage hoorde Kubra over Join Us, een landelijke organisatie die jongeren helpt om sociale contacten te leggen en eenzaamheid te doorbreken. “Hier leer ik om op een natuurlijke manier sociale interacties aan te gaan. Bijvoorbeeld door small talk bij nieuwe ontmoetingen, dat heb ik altijd heel lastig gevonden”, vertelt ze. “Ik hoop dat dit mij helpt om weer nieuwe vrienden te maken en me verbonden te voelen met andere mensen, want dat is heel belangrijk voor mij.”
Op eigen benen
Kubra heeft in haar zoektocht naar vrijheid en verbondenheid al een belangrijke les geleerd. "Eenzaamheid voelt soms als een muur om je heen, maar er zijn altijd manieren om daar doorheen te breken," zegt ze. Haar belangrijkste tip voor anderen die met eenzaamheid worstelen? “Doe wat je leuk vindt en neem dat mee naar buiten. Als je van lezen houdt, ga naar een café met een boek. Houd je van schilderen of gamen? Zoek een plek waar anderen dat ook doen. Door je hobby mee te nemen, wordt het makkelijker om contact te maken met mensen die dezelfde interesses hebben."
Doe wat je leuk vindt en neem dat mee naar buiten.
Buiten het leerproces bij Join Us, bereidt Kubra nog een stap voor: binnenkort gaat ze verhuizen. Ze staat ingeschreven voor een sociale huurwoning in Rotterdam en een ambulant begeleider helpt haar dit proces in goede banen te leiden. Dat gaat gepaard met veel spanning. “Het is in onze cultuur niet gebruikelijk dat een ongehuwde vrouw alleen woont. Maar ik weet dat deze stap me gaat helpen in mijn persoonlijke ontwikkeling. Een eigen plek geeft me de ruimte om een sociaal leven op te bouwen en sociale vaardigheden te ontwikkelen.” Pas als alles geregeld is, licht Kubra haar familie in. “Ik heb geen idee hoe mijn ouders gaan reageren. Ik weet niet eens zeker of ik straks nog contact met hen heb. Toch denk ik dat dit de juiste stap is om uit mijn sociale isolement te komen.”
Week tegen Eenzaamheid (26 sept 2024 – 2 oktober 2024)
De Week tegen Eenzaamheid is een jaarlijkse campagne die in Nederland wordt georganiseerd door het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport. In deze week worden door het hele land activiteiten georganiseerd om mensen met elkaar in contact te brengen en eenzaamheid bespreekbaar te maken. Het doel is om te laten zien dat eenzaamheid iedereen kan treffen en dat er manieren zijn om elkaar te ondersteunen, of je nu zelf eenzaam bent of iemand kent die dat gevoel ervaart.
*Kubra wil graag anoniem blijven. Haar naam is daarom gefingeerd.
Lees ook
