Lara Mallo over haar adoptie: “Ik was ervan overtuigd dat mensen waar ik van hou mij zouden verlaten”

Sinds een paar maanden kun je vanuit Nederland weer een kind adopteren uit het buitenland. Dat kindje krijgt hier een kansrijk leven, maar wat doet de adoptie eigenlijk met iemand zijn identiteit? We vragen het influencer Lara Mallo (34), zij is als baby geadopteerd uit Brazilië en maakte de Youtube-serie Looking for Lara waarin ze op zoek gaat naar waar ze vandaan komt. “Ik kon geen innerlijke rust vinden.”

Op éénjarige leeftijd werd Lara Mallo (34) uit São Paulo geadopteerd door een Nederlands gezin. Ze groeide op in het Gooi, waar ze als kind werd gepest omdat ze er anders uitzag dan haar klasgenootjes. Alhoewel ze actief heeft gezocht naar haar biologische ouders, heeft dat tot de dag van vandaag nog weinig opgeleverd. 

Hey Lara, wat fijn dat je je verhaal wilt delen. Wanneer kwam je er achter dat je bent geadopteerd?

“Ik had nooit echt door dat ik een andere kleur had, want ik voelde me altijd wit. Net zoals mijn adoptieouders. Maar op vierjarige leeftijd lieten klasgenootjes al blijken dat ze mij ‘vies’ vonden omdat ik een andere huidskleur heb dan zij. Als kind begreep ik dat niet. Ik dacht: waarom ben ik bruin en zijn mijn ouders wit? Toen legden mijn ouders mij uit dat zij mij hebben geadopteerd omdat mijn biologische ouders niet voor mij konden zorgen. Ze zeiden het eerlijk en direct, zonder er doekjes om te winden.”

Hoe was het om op te groeien in jouw adoptiegezin?

“Ik zag niemand die op mij leek, waardoor ik me heel eenzaam voelde. Daarom ontkende ik de vraag ‘Waar kom je vandaan?’ ook altijd: ik ben gewoon Nederlands. Ik identificeerde me ook niet met iemand die Braziliaans is of van kleur is. Tegelijkertijd kon ik mezelf niet spiegelen aan mijn familie. Ik voelde bijvoorbeeld altijd al dat ik zangeres wilde worden, maar mijn ouders begrepen dat niet helemaal. Dat zit gewoon in mijn bloed, en als kind voelde ik al heel sterk dat ik daar iets mee wilde doen. 

Mijn ouders hebben me volledig opgevoed als hun eigen kind, waardoor ik heel ver afstond van mijn biologische ouders en mijn roots. Daardoor dacht ik dat ik écht hun kind was, en dat is heel twisted voor je identiteit. Ik vind het jammer dat mijn ouders mij op jonge leeftijd geen kennis lieten maken met mijn roots. Dat is een gemis. Mijn moeder spreekt zes talen, waaronder Portugees, en ik had graag gewild dat zij me de taal had meegegeven om zo een brug te vormen.”

Dat gevoel van disconnected zijn, krijg je als baby mee

Welke invloed heeft jouw adoptie gehad op jouw leven? 

“Vroeger was ik er helemaal niet mee bezig. Ik zag het niet als een big issue, terwijl het achteraf gezien wel impact op me had. Ik was constant op zoek naar iets, ik kon geen innerlijke rust vinden. Ik voelde een permanente leegte en dat is iets dat veel geadopteerde kinderen hebben. Het wordt ook wel het ‘geen-bodem-syndroom’ genoemd (een hechtingsstoornis, red.). 

Dat gevoel van disconnected zijn, ontstaat tijdens je eerste drie levensjaren. Dat zijn de jaren waarin liefde en geborgenheid worden opgeslagen in je systeem. Elke keer dat je niet wordt getroost of verzorgd, leer je onbewust: ik moet het helemaal alleen doen. Ik kan op niemand steunen. En hoe ouder je wordt, hoe zichtbaarder dat wordt. Van alle geadopteerde personen die ik ken zijn er twee goed terecht gekomen. De rest heeft veel issues. Je kunt een kind in een fijne, veilige en rijke omgeving zetten, maar die overlevingsdrang blijft.”

Op welke manier kwam die overlevingsdrang bij jou tot uiting? En hoe ging je daar mee om?

“Ik voelde dat als kind met name toen mijn ouders gingen scheiden toen ik negen  jaar was. De scheurtjes van mijn adoptie werden toen zichtbaar, want de scheiding voelde als een soort dubbele verlating. Mijn overlevingsstand ging aan en alles wat je vroeger hebt geleerd als kind komt omhoog. Gelukkig kreeg ik een lieve stiefvader, waardoor die veiligheid weer terugkwam. Alleen had ik toch altijd het gevoel dat mijn ouders niet voldoende oog voor mij hadden. Op de middelbare school werd ik gepest en als copingmechanisme werd ik heel brutaal. Ik had een grote mond en kon niet goed tegen kritiek. Ik zat fully in die overlevingsmodus, met gedachten als: Ik ben alleen en ik zal altijd alleen zijn en Mensen die van me houden, gaan op een gegeven moment weg. Omdat ik als kind ben afgestaan, zat die overtuiging diep opgeslagen.

Toen ik op mijn eigen benen ging staan als jongvolwassene en het leven steeds serieuzer werd, raakte ik echt van slag. Ik kon me niet meer focussen op mijn studie en raakte in een soort chaos. Relaties lukte niet, omdat ik altijd koos voor mannen waar ik niet verliefd op was, omdat dat veiliger voelde. Ik besloot hulp te zoeken en ging in therapie toen ik eenentwintig jaar was. Ik had het echt nodig, want ik wilde werken aan mijn toekomst en door de shit heen. Het was een heel heftig proces omdat alle emoties omhoog kwamen. Na een tijdje voelde het alsof de ruis was verdwenen. Ik kwam steeds dichterbij mijzelf.” 

In 2017 lanceerde je de videoserie ‘Looking for Lara’ op jouw YouTube-kanaal, die gaat over jouw adoptie en zoektocht naar jouw roots. Waar kwam die drive vandaan?

“In die periode deed ik mee aan The Voice of Holland. Op het podium staan, gaf me zoveel kracht. Daardoor voelde ik dat ik mijn verhaal wilde delen met het platform wat ik toen had opgebouwd. Ik wilde heel graag iets vastleggen. Ik ben visueel ingesteld en ben met mijn werk al veel bezig met content creation. Dat eenzame gevoel dat zo diep in mij zat, wilde ik gebruiken om mijn verhaal te vertellen. Het voelde als een calling, omdat het een gemis is geweest voor mij en ik heb het gevoel dat ik mensen daar bij moet betrekken. Zodra ik ben geheeld en mijn antwoorden heb gevonden, kan ik waarschijnlijk ook in staat zijn om andere mensen te helpen. Dan kan ik ook echt gegrond zeggen wat mij heeft geholpen. Zo voelde dat.” 

Eind 2021 werd bekend dat het adopteren van buitenlandse kinderen wordt hervat, maar alleen uit zes geselecteerde landen. Brazilië, het land waar jij uit bent geadopteerd, staat er niet tussen. Volgens het kabinet vallen landen af waar kinderen ook goed in eigen land kunnen worden opgevangen. Hoe kijk je zelf aan tegen interlandelijke adoptie?

“​​Er is te weinig aandacht voor de psychologische en emotionele impact van geadopteerd zijn. Na alles wat ik heb gevoeld en heb meegemaakt, weet ik hoe belangrijk het is om je wél te kunnen identificeren met je ouders en je roots te kennen. 

Het voelde alsof ik het kloppende puzzelstukje had gevonden

Op mijn zeventiende ben ik voor het eerst naar Brazilië gegaan, samen met mijn adoptievader. We gingen eerst drie weken samen reizen en het land ontdekken en daarna ging ik vrijwilligerswerk doen in een weeshuis. Ik voelde instantly een connectie, iets wat ik ergens anders nooit had gevoeld. Ik vond het zo mooi om de cultuur van dichtbij te zien. Het was één groot feest. De gastvrijheid, het eten, het dansen, de capoeira muziek. In Nederland voelt het gewoon wat kouder aan, niet alleen in temperatuur, maar ook in de cultuur. Toen ik in Brazilië was, voelde het alsof ik het kloppende puzzelstukje had gevonden wat bij mij hoort.

Ik dacht altijd dat ik negen maanden bij mijn biologische moeder was gebleven. Nadat ik later documenten in handen kreeg, bleek dat ik al na drie maanden in een weeshuis terecht kwam. Zelfs wat er in die documenten staat klopt niet helemaal. In de jaren tachtig werd er door corruptie in Brazilië veel gesjoemeld met adoptie waardoor veel kinderen werden ontvoerd. Ouders werden gewoon overgehaald om hun kinderen te verkopen vanwege armoede. Dus er hangt een beetje schuldgevoel daar, waardoor ze mij heel graag wilden helpen met die documenten omdat er zoveel fouten zijn gemaakt.” 

Last but not least: wat zou je willen meegeven aan andere vrouwen die ook zijn geadopteerd? 

“Zodra je merkt dat je je eenzaam voelt: zoek hulp! Dat is één van de belangrijkste adviezen, want uiteindelijk kom je dichter bij jezelf door jouw verhaal te delen. Door vragen te stellen en eerlijk te zijn naar jezelf. Als je je eenzaam voelt, als je niet helemaal begrijpt waar je mee zit, waar je vandaan komt. At some point kom je bij de kern van je echte probleem én van je eigen behoeften. Neem de tijd, zoek hulp en omring je met gelijkgestemden. Probeer mensen op te zoeken die ook geadopteerd zijn, misschien iemand in je eigen omgeving. Praat met mensen die ook zijn geadopteerd en dezelfde roots delen. Vind een manier om te connecten met je roots als dat goed voelt. En als je jouw biologische familie wilt zoeken, zorg dan dat je een stabiele basis hebt waarop je kan terugvallen. Want het kan een emotionele rollercoaster worden.”

• Deel