Melissa Pieters over haar bekering: ‘Ik dacht altijd dat een islamitisch leven ver van mij af stond’
- Artikel
- 02 apr 2024
- 6 minuten leestijd
Melissa Pieters (31) is een Nederlandse bekeerling. Ze is niet met het geloof opgevoed en haar eerste indruk van de islam was niet echt positief. Hoe ze uiteindelijk tot het geloof kwam, deelt Melissa bij Spot On.
De eerste keer dat Melissa Pieters bewust in aanraking kwam met de islam was op haar voetbalclub. "Op de middelbare school kwam ik in het team bij een Marokkaans meisje waar ik goed mee klikte. Ze werd een van mijn beste vriendinnen. Op een gegeven moment ging ze in de zomervakantie naar Marokko. Toen ze terugkwam droeg ze een hoofddoek en stopte ze met voetbal. Ik dacht: ‘wat is dit nou voor belachelijks? Je kan toch gewoon met een hoofddoek blijven voetballen?’ Ik vond het allemaal leuk en aardig dat zij een hoofddoek ging dragen, maar ik wilde haar niet kwijt als mijn voetbalmaatje. De eerste indruk van de islam was voor mij dus niet echt positief. Tegelijkertijd werd ik nieuwsgierig naar hoe het precies zat. Ik wilde snappen waarom het voor mijn vriendin zo belangrijk was om een hoofddoek te dragen en haar gebed op tijd te doen.”
“In de bovenbouw van de middelbare school kreeg ik een Marokkaans vriendje. Door onze culturele en religieuze verschillen ontstonden er na een tijdje scheurtjes in onze relatie. Ik irriteerde mij aan de dingen die wij niet konden doen. Terwijl mijn Nederlandse vriendinnen in een relatie dat wel konden. Bijvoorbeeld weekendjes weg gaan samen.”
Ik verstopte het boekje in mijn kamer
“Er kwam een punt waarop ik me realiseerde dat ik moest kappen met mijn relatie. Of accepteren dat ik nooit zo’n relatie als mijn vriendinnen zou hebben en proberen mij in het geloof te verdiepen, om te kijken of ik iets meer begrip zou krijgen. Ik besloot om eerst zelf onderzoek te doen en mijn omgeving hierover niet in te lichten. Ik wilde namelijk niet dat zij daar iets verkeerds bij zouden denken of mij hierin zouden beïnvloeden. Ik keek video’s en bij de lokale boekhandel kocht ik een boekje over de islam. Ik verstopte het boekje op mijn kamer, omdat ik mijn ouders geen verkeerde ideeën wilde geven. Bekeren was namelijk nog niet eens in mij opgekomen.”
“Tijdens mijn onderzoek kwam ik erachter dat ik veel islamitische gebruiken al toepaste in mijn leven. Ik dacht altijd dat een islamitisch leven ver van mij af stond, maar dit bleek niet zo te zijn. Ik was als kind al geen rebels type. Ik dronk bijna geen alcohol, droeg geen blote kleding en had een goede band met mijn ouders. De doorslaggevende factor om mij te bekeren was het geloven in het lot. Ik ervaarde veel druk vanuit de westerse samenleving en was bang om te falen. Er kwam een punt waarop ik mij realiseerde dat als je oprecht gelooft in het lot, het leven zoveel makkelijker wordt. Dan denk je niet meer na over 'wat als'. Het lot is namelijk al bepaald voor jou. Hoe meer ik dit praktiseerde, hoe meer rust ik vond.”
Zolang jij maar gelukkig bent
“Na een tijdje heb ik aan mijn vriend en ouders verteld dat ik mij verdiepte in de islam. Mijn ouders reageerden niet verbaasd. Ze vonden het logisch omdat mijn vriend Marokkaans en islamitisch was. Mijn moeder en vader hadden altijd een open houding en zeiden tegen me: ‘ontdek maar wat je wilt ontdekken. Zolang jij maar gelukkig bent.’ Nadat ik bekeerd was, vond ik het nog wel spannend om te praktiseren in de omgeving van mijn ouders. Toen ik naar de moskee ging durfde ik in het begin bijvoorbeeld nog niet met een hoofddoek op vanuit huis te vertrekken. Ik deed mijn hoofddoek in de auto op, omdat ik bang was dat ik mijn ouders teleur zou stellen. Na een tijdje deed ik mijn hoofddoek voor het bezoek aan de moskee wel thuis op, zodat mijn ouders wat meer konden wennen aan het idee dat ik ooit misschien wel altijd een hoofddoek zou dragen.”
“Als mijn moeder mij niet zo had gesteund, had ik langer gewacht”
“Na twee jaar eigen onderzoek te hebben gedaan zat ik op een zomerse dag met mijn moeder in de tuin. Ze vroeg me waarom ik mij nog niet bekeerd had. Ik legde uit dat ik bang was haar teleur te stellen. Ze verzekerde mij dat ik haar en mijn vader echt niet teleur zou stellen als ik mij zou bekeren. Mijn moeder vond het vooral belangrijk dat ik een weloverwogen keuze maakte. Vanaf dat moment hield niks mij meer tegen. Ik heb op dezelfde dag nog mijn Marokkaanse vriendin geappt dat ik mij wilde bekeren, omdat haar vader in het bestuur van de moskee zat. Als mijn moeder mij niet zo goed had gesteund had ik misschien wel langer gewacht met het bekeren.”
de zin van het leven
"Toen ik mij bekeerde viel er een last van mijn schouders, omdat ik hier al zo lang naar toe werkte. Tijdens het uitspreken van de Shahada werd ik heel emotioneel en voelde ik mij herboren, omdat al je zonden worden vergeven. Ik snapte voor mijn bekering niet wat de zin van het leven was en de islam was mijn antwoord hierop. Mijn bekering in de moskee was extra bijzonder omdat ik toen voor het eerst de moeder van mijn vriend ontmoette. Ik was bloednerveus en vond het bijzonder dat ze erbij was omdat ik een ander beeld van mijn schoonmoeder had. Ik dacht dat mijn schoonmoeder mij echt niet wilde als schoondochter omdat ik Nederlands was, maar ze verwelkomde mij met open armen. Anderhalf jaar na mijn bekering zijn mijn man en ik getrouwd.”
“Mijn tip voor andere vrouwen die zich willen verdiepen in het geloof: neem als dat kan je omgeving vroegtijdig mee in het proces. Als je ‘opeens’ bekeerd bent of uit het niets een hoofddoek gaat dragen, komt dat over als iets impulsiefs waardoor je omgeving kan schrikken. Kijk ook of je in contact kunt komen met andere bekeerlingen die je kunnen helpen. Hiervoor heb ik recent de Instagrampagina The Converts Club opgericht.”
