Model Latifa over haar albinisme: “Ik geloof nu dat ik mooi en goed genoeg ben”

Op 13 juni is het Internationale Albinismedag. Op deze dag wordt aandacht gevraagd voor de achtergestelde positie van mensen met albinisme. Latifa Mwazi (22) deelt hoe zij van de onzekerheid over haar uiterlijk haar kracht heeft gemaakt.

Albinisme is een erfelijke aandoening waarbij er onvoldoende of geen pigment (melanine) wordt aangemaakt in de ogen en/of de huid en het haar. Dit zorgt voor een lichte huid, haarkleur en ogen. Ongeveer 1 op de 20.000 mensen heeft albinisme en de kenmerken verschillen per persoon. Pigment beschermt tegen uv-straling, met als gevolg dat mensen met albinisme bijvoorbeeld sneller verbranden en minder goed zien.

Helaas krijgt deze groep nog steeds veel te maken met discriminatie en uitsluiting. Dit heeft een grote impact op hun mentale welzijn. Herkenbaar voor Latifa, die vertelt over haar journey naar zelfacceptatie.

Hi Latifa, hoe was het voor jou om op te groeien met albinisme?

“Ik ben me er altijd bewust van geweest dat ik ‘anders’ ben. Vrij vroeg viel me op dat ik een andere huidskleur heb dan mijn moeder en broer. Vanaf mijn negende begon ik me echt onzeker te voelen en dat heeft jarenlang geduurd. Het was een moeilijke tijd voor mij, omdat ik me met niemand kon vergelijken en geen rolmodel had toen ik opgroeide. Ik vond mezelf niet mooi en accepteerde mezelf niet zoals ik was. 

Sommige mensen met albinisme hebben te maken met slechtziendheid en zijn gevoeliger voor licht. Zelf heb ik nystagmus, waardoor mijn oog wiebelt en ik slechter zie. Op school had ik daardoor boeken met een groter lettertype. 

Ik had geen rolmodel 
 toen ik opgroeide

Ik wilde dolgraag net zo zelfverzekerd zijn als mijn moeder en broer. Zij gaven me altijd complimenten en motiveerden mij om van mezelf te houden en mezelf te accepteren zoals ik ben. Zo begon ik vaker positieve woorden tegen mezelf te zeggen, waardoor ik stapje voor stapje begon te geloven dat ik mooi en goed genoeg ben. Ik kies er nu bewust voor om positief over mezelf te denken, in plaats van te blijven hangen in negatieve gedachten.

Ik ben steeds meer van mezelf gaan houden en mijn uiterlijk is inmiddels heel normaal voor mij. Sinds kort durf ik zonder make-up naar buiten te gaan. Dat voelde als een belangrijk punt in mijn proces van zelfacceptatie.”

Je speelde de hoofdrol in de vorig jaar verschenen film White Berry, waarin de 17-jarige Grace uit Oost-Afrika vlucht omdat er op haar wordt gejaagd door ‘albino hunters’. Eenmaal in Rotterdam voelt ze zich door haar witte huid en slechte zicht een buitenstaander. In hoeverre komt haar verhaal overeen met jouw eigen leven?

“Toen ik het script las, deelde ik meteen mijn tips en ideeën met de regisseur. Zo zijn een aantal van mijn ervaringen gebruikt voor de film. Bijvoorbeeld de hechte band met mijn broer, mijn Afrikaanse roots natuurlijk, en ook mijn passie voor dans want in real life ben ik ook danser. Voor de rest komt de verhaallijn totaal niet overeen met wat ik heb meegemaakt in mijn leven. Het is dus geen autobiografisch verhaal.

Ik ben dankbaar dat ik deel mocht uitmaken van deze film met een fijne crew en collega’s. Ik ben er heel trots op dat ik de hoofdrol mocht spelen, omdat het een gevoelig topic blijft en juist daarom meer aandacht verdient. Er zijn veel positieve reacties op de film gekomen. Ik ben blij dat deze film iets heeft kunnen betekenen voor mensen met albinisme en kinderen die zich buitengesloten voelen.” 

Inmiddels ben je dus een gevierd actrice én model. Hoe voelt het om nu volop in de schijnwerpers te staan met jouw looks?

“Als model merk ik dat modellen met albinisme vaak worden gevraagd voor bijvoorbeeld rare quirky thema shoots. Daardoor worden we nog steeds in een hokje gezet. Ik heb dat niet onder controle, maar het enige wat ik kan doen is nee zeggen tegen een shoot als ik er niet achter sta. Het is nog steeds een proces, maar de onzekerheid is niet meer zo sterk op de voorgrond aanwezig. 

 Sinds kort durf ik zonder 
make-up naar buiten te gaan

Soms twijfel ik wel of mensen het écht accepteren of tolereren, bijvoorbeeld met daten. Gaat hij me echt accepteren voor wie ik ben? En vindt hij mij zonder make-up nog steeds mooi? Ik heb gemerkt dat het wel een dingetje is voor mij. Misschien omdat ik nog niet de juiste relatie heb gehad. Maar ik denk ook: dit is wie ik ben, ik hoef niet met iemand te zijn die mij niet accepteert. Al mijn vriendinnen hebben een vriend en dan is het makkelijk vergelijken: is it because of my looks? Die gedachte probeer ik meteen weg te schuiven en erop te vertrouwen dat ik iemand tegenkom die van mij zal houden. 

Het feit dat ik albinisme heb en Nederlands-Congolees ben is voor mij één, dat is Latifa, het hoort allemaal bij mij. Het heeft me geleerd om van mezelf te leren houden en mezelf en mijn mentale gezondheid op nummer één te zetten.” 

Last but not least: waarom is zo’n dag als Internationale Albinisme Dag nodig volgens jou? En wat hoop je mee te geven aan andere vrouwen met albinisme?

“Zo’n dag als deze is belangrijk, omdat het een reminder is die hopelijk zorgt voor meer aandacht. Vooral voor kinderen kan het zo nodig zijn om ze het gevoel te geven dat zij speciaal zijn op een mooie manier en niet op een negatieve ‘anders dan de rest’ manier. Ik hoop dat zij, net als ik, positiever over zichzelf gaan denken. Wat ik tot slot graag wil meegeven aan mensen met albinisme: we are beautiful just like everyone.” 

Foto credits: Roeltje van de Sande Bakhuijzen

• Deel