Roosmarijn Wind maakte een docu over Asian hate: ''Dit heb ik nog nooit aan iemand verteld''

Roosmarijn Wind (26), bekend van Expeditie Robinson, wordt sinds haar documentaire ‘Hanky panky goodbye’ online staat, bedolven met mediaverzoeken. "Mijn interview met RTL Nieuws kreeg binnen een uur meer dan vijfhonderd Facebookreacties, waarvan veel racistisch.’’ Spot On stelt haar de vragen die jij misschien ook hebt na het kijken van de docu.

Jouw docu krijgt superveel aandacht: je staat in de krant en was te zien bij Lubach. Wat doet het met je dat de documentaire zo goed opgepakt wordt?

''Het is heel overweldigend dat iedereen mij wil spreken. Ik vind het heel fijn dat mijn verhaal zo serieus genomen wordt. De meeste mensen zeggen tegen me dat het goed is dat ik deze docu gemaakt hebt, maar ik krijg ook negatieve reacties. RTL Nieuws postte mijn interview op Facebook en die post kreeg binnen een uur vijfhonderd reacties. Normaal zijn dat er gemiddeld vijfentwintig. De racistische opmerkingen onder die post, waren precies de reden waarom ik de docu gemaakt heb. Ik moet er niet te vaak naar kijken of over nadenken. Toch ben ik bij ieder interview dat ik doe een beetje bang voor haatreacties.''

Ik vond het heel heftig om te horen dat je zelfs een tijd een zonnebril gedragen hebt zodat mensen jouw ogen niet zagen. Is dit de eerste keer dat je dit deelt?

''Ja. Dit is de eerste keer dat ik dit deel. Ik heb dit nog nooit aan iemand verteld. Ook niet aan mijn ouders of vriendinnen. Mijn vriendinnen wisten destijds wel een beetje wat er speelde, maar ik vertelde heel veel dingen gewoon niet. Zolang ik er niet over praatte, was het er niet en deed het geen pijn. Zo dacht ik. Daarnaast waren we allemaal pubers en onzeker. Iedereen was met zichzelf bezig.''

Als ik een rol als masseuse aanneem, voelt het alsof ik Aziatische Nederlanders teleurstel

Wanneer ging jouw onzekerheid weg en ben je gestopt met het dragen van die zonnebril?

''Ik kan mij niet goed herinneren wanneer ik precies gestopt ben met het dragen van de zonnebril. Ik weet wel dat ik door mijn verhuizing van het kleine, witte dorp Overveen naar Amsterdam meer ben gaan omarmen hoe ik eruitzie. In Amsterdam vonden mensen mij knap en wilden fotografen met mij samenwerken. Ik vertelde die fotografen wel eens wat over de pesterijen van vroeger. Zij snapten dat totaal niet. Sinds die periode ben ik blijer met hoe ik eruitzie.''

Je vertelde in de documentaire dat je tegenwoordig geen stereotype Aziatische rollen meer aanneemt zoals een masseuse of nagelstyliste. Vertel je producenten of castingbureau’s ook waarom? Dat lijkt mij namelijk best spannend.

''Gelukkig word ik tegenwoordig bijna niet meer gevraagd voor dit soort stereotype rollen. De laatste keer was denk ik anderhalf jaar geleden. Ze hadden mij gemaild en er stond bij dat ik ze kon bellen voor vragen. Dat heb ik direct gedaan en ik heb duidelijk uitgelegd waarom ik de rol niet wilde aannemen. Ze begrepen het. Tenminste dat zeiden ze. Zoiets durf ik niet altijd hoor. Ik was toen in een goede mood. Ebbie (Ebbie Tam, actrice uit de film Het Paard van Sinterklaas red.) vertelt in de docu dat ze stereotype rollen wel zou aannemen. Daar denk ik anders over. Ik heb namelijk heel sterk het gevoel dat ik Aziatische Nederlanders representeer omdat ik een van de weinige Aziatische actrices op de Nederlandse televisie ben. Als ik zo’n rol als masseuse zou aannemen, voelt het alsof ik hen teleurstel.''

Still uit Hanky panky goodbye waarin Roosmarijn o.a. spreekt schaatser Kai Verbij. Ook hij krijgt te maken met Asian hate.

''Eerst was ik vooral bang en daarna kwam als puber de periode dat ik boos werd. Ik dacht dat het pesten zou ophouden als mensen bang voor mij zouden zijn. Als ik uitging en iemand maakte weer een rotopmerking zoals ‘Kutchinees’ dan zei ik ‘Houd je bek’ of gaf ik een duw. Ik heb me ook lang geschaamd. Ik vond het moeilijk om mijn pijn te delen omdat ik niet als zwak gezien wilde worden. Verdriet was zwak in mijn ogen. Nu weet ik dat dat niet zo is.''

Nu ik snap waar de pijn vandaan komt, kan ik het beter een plekje geven

In jouw documentaire ga je in gesprek met verschillende Aziatische Nederlanders over hun ervaring met Asian hate. Wat vond je zelf het meest bijzondere gesprek?

''Pfoe, dat is lastig! Ik vond ze allemaal bijzonder. Ik vond het mooi dat ik uit het gesprek met Mischa Blok heb geleerd waarom het uitschelden mij zo’n pijn deed. Dat kon ik eerder namelijk nooit goed benoemen. Ik voel mij namelijk Nederlands. Als iemand mij uitscheldt voor ‘Kutchinees’ betekent dat dat diegene mij niet ziet als Nederlander. Dat doet pijn. Nu ik snap waarom ik mij zo voel, kan ik het beter een plekje geven.''

''Dat Kai Verbij mij vertelde dat hij nooit een posterboy kan worden, maakt mij ook zo boos. Dat zit nog zo in mijn hoofd en daar wil ik eigenlijk nog iets mee doen. Deze documentaire voelt sowieso als een begin. Ik denk dat er meer voor nodig is om echt verandering te maken.''

Als je terug kon in de tijd om een boodschap te geven aan de jonge versie van jezelf, wat zou je dan zeggen?

''Ik zou zeggen dat het goedkomt en dat ik trots mag zijn op hoe ik eruitzie. (Is even stil.) Deze vraag raakt mij omdat ik vroeger heel graag iemand had gehad die deze woorden tegen mij gezegd had. Ik had ook graag een voorbeeld gehad, zodat ik het gevoel had dat ik er niet alleen voor stond. Ik kom echt uit een witte buurt en op televisie en in de media zag ik geen Aziatische rolmodellen. Ik hoop echt dat kinderen maar ook volwassenen met Aziatische roots door de docu zien: ik ben niet alleen.''

Heb jij de documentaire nog niet gezien? Check Hanky panky goobye hieronder. 

• Deel