Saffa verloor haar moeder aan kanker: “Ik ren deze marathon voor haar”

Zo’n zes jaar geleden verloor Saffa Farzkenary (25) haar moeder aan kanker na een strijd van slechts twee maanden en tien dagen. Het hardlopen gaf Saffa de kans om haar leven weer op te pakken. Morgen gaat ze de uitdaging aan tijdens de marathon in Amsterdam. “Namens KWF ren ik voor mama.”

Jaarlijks krijgen in Nederland zo’n 100.000 mensen de diagnose kanker. Het is een verschrikkelijke ziekte die de levens van velen overhoop gooit. We spreken Saffa over het verlies van haar moeder en hoe ze met dit grote verdriet omgaat. 

Hoi Saffa, kan je me meenemen naar het moment in 2017 waarop alles veranderde?

“Ik ging samen met mijn zus op vakantie naar Cuba. Voordat we vertrokken wisten we al wel dat onze moeder last had van jeuk en bepaalde huidproblemen, maar we gingen nog nergens van uit. Totdat ze er echt last van begon te krijgen en mijn vader boos naar de huisarts ging, hopend op een doorverwijzing naar een specialist. Toen we terugkwamen van vakantie, was alles veranderd. Mijn moeder was niet meer hetzelfde. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis, zei de dokter dat het geen huidaandoening was, maar iets neurologisch. Hij zei gelijk: ‘Dit is foute boel’. Vanaf de eerste scan in augustus bleek het dat het om een hersentumor ging. En vanaf dat moment ging het heel snel. Het heeft maar twee maanden en tien dagen geduurd totdat ze was overleden.”

Wat vreselijk, alsnog gecondoleerd. Hoe was die periode voor jou?

“Ik was in die periode elke dag bij mijn moeder. Eigenlijk zou ik beginnen met de opleiding Huidtherapie in Den Haag, maar op mijn eerste schooldag kreeg ik te horen dat de kanker niet meer te behandelen was. Mijn SLB’er zei toen ook dat het beter was als ik zou stoppen met de opleiding. Dat heb ik toen ook gedaan, omdat ik veel tijd met mijn moeder en familie wilde doorbrengen. Mijn vader stopte ook met werk. We zaten met z’n allen echt in een overlevingsstand. Je kan gewoon niet omschrijven wat er door je heen gaat wanneer je je moeder van een gelukkig en gezond persoon ziet veranderen naar iemand die op bed ligt en niks meer kan. Ze kon niet eens meer praten. Ik ben sindsdien niet meer de oude geweest. Het verlies van mijn moeder heeft mijn hele leven en identiteit veranderd.”

Hoe was het afscheid voor jou?

“Ik ging kapot van binnen, maar ik probeerde me sterk te houden voor mijn moeder. Ik wilde niet dat ze me constant zou zien huilen. Ze lag bij ons op bed in de woonkamer, maar ze was al niet meer de persoon die ik mijn hele leven kende. Ik had het in m’n hoofd eigenlijk al afgesloten, want ik kon met deze persoon geen afscheid nemen. Mijn grootste focus lag dus ook op haar de liefde geven die ze op dat moment nodig had. Ik wilde haar duidelijk maken dat het allemaal wel goed zou komen, want ze maakte zich zorgen om mij en m’n zus. Ik wilde haar duidelijk maken: het komt goed met ons. Je hebt het gewoon goed gedaan. Je had het niet beter kunnen doen. We kunnen gewoon verder.”

Lukte dat daarna ook, dat verder gaan?

“Ik heb een jaar lang elke dag gehuild. Mijn hele leven stond stil, en ik kon het me allemaal eigenlijk nog nauwelijks beseffen. Na een jaar werd het elke keer iets minder. Ik ging ondertussen terug naar mijn opleiding, want ik had die afleiding echt nodig. Dat was ook belangrijk voor me, om me op iets te kunnen storten. Achteraf weet ik niet of dat heel gezond was, maar op dat moment was dat wat het beste voelde.”

Wat heeft jou er uiteindelijk uit geholpen?

Ik werd vroeger altijd gestimuleerd door mijn ouders om te gaan sporten. Ik ben dus altijd heel erg sportief geweest en ook na de dood van mijn moeder werd dat een echte uitlaatklep. Toen in 2020 tijdens de coronapandemie alle sportscholen dicht gingen, moest ik dus op zoek naar iets anders. Ik besloot om hardloopschoenen aan te schaffen en me volledig op het hardlopen te storten. 

Aan het begin vond ik het nog erg lastig, ik kon het ook nog niet zo goed en eigenlijk deed ik maar wat. Maar ik vond het wel heel leuk. Ik maakte mijn school af en kreeg een baan aangeboden in Zürich, daar woon ik nu al bijna twee jaar. Dat heeft me heel goed gedaan. Ik vond het vaak nog pijnlijk om in Nederland te zijn, omdat alles me deed denken aan m’n moeder. Toen Zwitserland op m’n pad kwam, kon ik alles even ontvluchten. Het heeft me de kans gegeven om verder te gaan met mijn leven. Ik omring me nu dagelijks met natuur en ik blijf in beweging, wat mij helpt om alles te helen.

Waarom loop je nu de marathon in Amsterdam?

“Ik loop bijna elke dag in Zürich hard. Ik vind het heerlijk. De natuur is daar ook prachtig, dus dan kan ik even mijn hele hoofd leegmaken. Vorig jaar stelde een vriendin voor om ons aan te melden voor een hardloopevenement in Italië. Ik wilde mezelf toen uitdagen en liep de halve marathon. Ik merkte daar ineens hoe warm die hardloopgemeenschap eigenlijk is. Ik heb vaak teamsport of sportklasjes gedaan, maar tijdens zo’n evenement krijg je echt zo’n community gevoel. Ik kreeg schouderklopjes en mensen steunden me aan de zijlijn. Een tijd daarna zat ik in het vliegtuig naast een man die vertelde dat hij de marathon van Tokyo had gelopen namens KIKA. Hij vertelde me dat je je kan aanmelden via een goed doel en daar geld voor kan inzamelen. Na de halve marathon in Italië wilde ik ook ooit een hele marathon proberen, maar ik vond die gedachte wel heel spannend. Hij vertelde me dat het rennen voor een goed doel me zou kunnen helpen die extra steun en motivatie te vinden. 

Ik heb toen onderzoek gedaan en kwam erachter dat de marathon van Amsterdam op 15 oktober is, twee dagen voor de sterfdag van mijn moeder. En ineens viel alles op zijn plek. Ik voelde zo sterk: ja, ik kan zo’n marathon lopen. Elk jaar voel ik me in de maanden augustus tot en met oktober altijd erg verdrietig, omdat het me doet denken aan de moeilijkste periode uit mijn leven. Ik verkeer rond deze periode altijd in een overlevingsstand, maar dat wil ik nu veranderen. Ik wil dat omzetten tot iets moois. Daarom wil ik mijn hardloopschoenen aantrekken en rennen voor mijn moeder, voor KWF en voor iedereen die met deze ziekte te maken heeft (gehad).”

Een hele marathon lopen is wel een uitdaging. Vind je het spannend?

“Ik vind het wel spannend, ondanks dat ik veel heb getraind. Het blijft een uitdaging, maar het is echt het goede doel dat me erdoorheen gaat slepen. Ik hoop namelijk dat er beter onderzoek komt naar de ziekte. Helaas ken ik heel veel vrienden en familie die ook met deze ziekte te maken hebben. Ik loop niet alleen voor hen, maar ook voor de nabestaanden. Ik denk dat al mijn vrienden en familie aan de zijlijn me ook veel energie zullen geven. Ik ren deze marathon voor mama, maar ik ren ook mét haar. Ik draag haar altijd bij me, dankzij haar as in mijn ketting.”

Morgen rent Saffa 42 kilometer voor KWF Kankerbestrijding. Wil je haar en dit doel graag steunen? Dan kan je doneren viadeze link.

• Deel