Saffa over de strijd in Sudan: “Elk gesprek voelt alsof het de laatste kan zijn”
- Artikel
- 02 jun 2023
- 4 minuten leestijd
Sinds 15 april vechten het leger en de paramilitaire groep Rapid Support Forces (RSF) tegen elkaar in Sudan. Door de strijd verkeert het land en haar 46 miljoen inwoners in een humanitaire crisis. Saffa Khalil (24) heeft Sudanese roots en kijkt kritisch naar de berichtgeving.
Saffa Khalil studeerde geschiedenis en Afrikaanse studies en volgt momenteel een master in Heritage and Memory Studies aan de UvA. Haar Sudanese roots spelen een belangrijke rol in hoe zij kijkt naar de huidige berichtgeving rondom de bloedige machtsstrijd.
Hi Saffa, wat ging er door je heen toen je het nieuws te horen kreeg?
“Op de dag dat het geweld losbarstte, las ik direct verontrustende tweets op mijn tijdlijn over de gevechten. Aanvankelijk was ik wat afstandelijk en wilde ik niet geloven dat dit 'echt' was. Later belde ik mijn familie en kwam ik erachter dat dit toch echt de realiteit was. Ik voelde een schok van angst en onwerkelijkheid. Het voelde verschrikkelijk, alsof ik een nare droom had gehad.”
Heb je contact met jouw familie in Sudan? Welke impact heeft het conflict op hen en verkeren zij in veiligheid?
“Ik heb contact met mijn familie via mijn ouders. Gelukkig kunnen we ze nog bereiken, maar bij elk telefoongesprek voel ik de urgentie van de situatie. De gesprekken zijn gespannen en elk gesprek voelt alsof het de laatste kan zijn. Als er een oproep wordt gemist of de telefoon net iets langer overgaat dan normaal, voel ik de angst.
Een paar ooms en tantes zijn naar andere gebieden in Sudan gevlucht. Maar de meeste familieleden zijn gevlucht naar buurland Egypte of Saudi-Arabië. Leaving your home is zwaar; niemand wilt gedwongen de homeland verlaten. Ze weten ook niet wanneer ze terug kunnen gaan en of dat überhaupt mogelijk zal zijn. Ze hebben ook weinig spullen kunnen meenemen, maar het allerbelangrijkste is natuurlijk dat ze nu veilig zijn.”
“Bij elk telefoongesprek
voel ik de urgentie”
Op Instagram deel je berichten en stories over de situatie in Sudan, waarbij je je ook kritisch uitlaat op de berichtgeving van geweld op het Afrikaanse continent. Kan je uitleggen waarom je het belangrijk vindt om die kritische blik te delen? En waar komt het vandaan?
“De huidige berichtgeving strekt niet ver genoeg om de volledige complexiteit van de situatie in Sudan weer te geven. Niet geheel verrassend, want we zijn gewend aan biased berichtgeving over het Afrikaanse continent waarbij westerse geluiden zich centreren. Het terugkerende sentiment dat een conflict in Sudan de normale gang van zaken is, vind ik ontzettend verontrustend.
Dit sentiment minimaliseert de ernst van de situatie en creëert een passieve houding vanuit de internationale gemeenschap. Juist op het moment wanneer actie en concrete daden het meest nodig zijn. Mijn roep om deze blik te delen vloeit daarom voort uit deze impliciete bias die we zien in de berichtgeving over Sudan en het Afrikaanse continent in het algemeen.”
Welk beeld hoop jij, als vrouw met Sudanese roots, mee te geven over het land van jouw roots aan de buitenwereld?
“Ik wil dat mensen Sudan leren kennen buiten de lens van conflict. Sudan is een prachtig land met een ongelooflijk diverse gemeenschap die van nature goedaardig en vriendelijk is. Ik wil dat mensen geïnteresseerd raken in onze geweldige muziek, artistieke uitingen en eten. Sudan is een land dat sterk is beïnvloed door verschillende migratiestromen, wat de geschiedenis en cultuur zo divers en mooi maakt. Ik wil ook dat mensen begrijpen dat ‘conflicten’ niet normaal zijn.”
“Ik hoop dat we onze
collectiviteit omarmen”
Last but not least: wat hoop je voor de toekomst van Sudan en de Sudanese diaspora wereldwijd?
“In dit soort gevallen moet je ook realistisch zijn. We staan stil bij alles wat er gebeurt en rouwen om het veroorzaakte verdriet. We moeten ons voorbereiden op een andere toekomst, terwijl we eigenlijk willen vasthouden aan hoe het was. Ik hoop op een Sudan waar iedereen vrij is om te zijn wie ze willen wil zijn.
Ik hoop dat we onze collectiviteit omarmen en de onvoorwaardelijke liefde die we in onze gemeenschap hebben, behouden blijft en ons niet wordt afgenomen. Ik hoop ook dat mensen gemakkelijk toegang hebben tot de resources die ze nodig hebben. Zodat ze de toekomst van hun land zelf kunnen bepalen.Daarnaast hoop ik natuurlijk dat mijn familie, waaronder mijn ouders en ikzelf, kunnen terugkeren en het land kunnen helpen opbouwen. Ik wil het prachtige land meemaken zoals mijn ouders het hebben meegemaakt voor de dictatuur begon. Ik hoop dat de toekomst bright zal zijn.”
