Een jaar na schietpartij Erasmus MC: ‘Ik zag een van de slachtoffers bedekt in een plas bloed’
- Artikel
- 28 sep 2024
- 5 minuten leestijd
Het is vandaag een jaar geleden dat de dodelijke schietpartij in het Erasmus MC in Rotterdam plaatsvond. Diedona (27) was aan het werk op die dag en heeft een van de slachtoffers met haar eigen ogen zien doodbloeden. Ze neemt ons mee naar deze afschuwelijke gebeurtenis.
Op 28 september 2023 is Diedona aan het werk bij het Erasmus MC. Ze werkt op de afdeling informatiemanagement en houdt zich dagelijks bezig met medische onderzoeken en data-analyses. “We waren aan het vergaderen met collega’s, toen we plotseling harde geluiden hoorden uit de ruimte tegenover ons. In eerste instantie hadden we niet door dat het om schoten ging. Aangezien er op dat moment verbouwingen plaatsvonden in het Erasmus, dachten we dat het geluid daarmee te maken had. Pas later hoorden we mensen wegrennen in de gang.”
Samen met een collega verliet ze de vergaderruimte om te zien wat er aan de hand was. “Toen we naar de ruimte tegenover ons liepen en de deur open zagen staan, was het eerste wat ik zag een man die op de grond lag in een plas bloed."
"Ik was compleet in shock door wat ik zag"
"Ik dacht eerst dat het een pop was, maar toen ik dichterbij kwam, besefte ik dat het een echt persoon was. Op dat moment was ik helemaal blanco, mijn brein moest het verwerken”, legt Diedona uit. “Ik voelde geen enkele emotie en was compleet in shock door wat ik zag. De ruimte rook ook sterk naar vuurwerk, door de schoten van het pistool.”
Een paar minuten later kwam er een docent binnen, herinnert Diedona zich. “Die vertelde dat het een van haar collega-docenten was die daar lag. "De artsen uit onze vergadering hebben nog geprobeerd het slachtoffer te reanimeren, maar bij iedereen werd al snel duidelijk dat er niet veel meer gedaan kon worden.”
Diedona en haar collega’s belden direct de ambulance en de politie. "De politie was er vrij snel, en ondertussen zaten we te wachten. We dachten op dat moment niet eens aan de schutter en of hij nog in de buurt was. Ik was nog bezig te verwerken wat ik had gezien en besefte niet hoe gevaarlijk de situatie eigenlijk nog was."
“Ik heb mijn ouders gebeld en gezegd dat ik veilig was”
Toen de politie eenmaal ter plaatse was, belde Diedona ook haar ouders. "Ik belde ze om te laten weten dat ik veilig was. Ik zei dat ze niet moesten schrikken als ze iets op het nieuws zouden zien.” Haar ouders waren erg geschrokken van het telefoontje, maar ook opgelucht dat ze veilig was en contact had opgenomen.
Ze moesten nog even in het gebouw blijven om vragen van de politie te beantwoorden. Op dat moment was het nog onduidelijk waar de schutter was, dus in de buurt van de politie blijven voelde voor Diedona veiligst. “Na het politieverhoor mochten we naar buiten, waarbij de Dienst Speciale Interventies (DSI) ons begeleidde.”
Die avond, toen ze thuiskwam, was Diedona extreem moe. “Ik heb kort met mijn ouders en vriendinnen gesproken, maar ben daarna meteen gaan slapen. Op dat moment stond ik nog niet stil bij wat er allemaal was gebeurd. Het besef kwam veel later.”
Klachten
De eerste weken had ze echt tijd nodig om bij te komen van wat er was gebeurd. “Ik vond het te confronterend om op locatie te werken, dus ik heb dat een tijdje vermeden.”
Diedona dacht ook dat ze geen hulp of ondersteuning nodig zou hebben. “Maar toen ik voor het eerst weer op locatie ging werken, barstte ik in tranen uit. Bij binnenkomst stond er een zee van bloemen voor de slachtoffers, wat me meer raakte dan ik had verwacht.”
Hoewel ze haar emoties probeerde te onderdrukken tijdens het werken, reageerde haar lichaam er sterk op. “Na een dag werken voelde ik me extreem uitgeput. Naast de vermoeidheid voelde ik ook angst en het gevoel dat ik naar huis moest. In mijn hoofd begonnen allerlei scenario's rond te spoken, zoals: als ik nu niet naar huis ga, gebeurt er misschien iets."
Hulp
Vanuit het Erasmus kreeg Diedona hulp aangeboden. "In de eerste paar maanden dacht ik dat ik daar geen behoefte aan had, maar dat veranderde na een gesprek met een collega die samen met mij het lokaal was ingelopen. Zij vertelde dat ze therapie had gevolgd en dat dit haar enorm had geholpen bij het verwerken van de gebeurtenis. Toen besloot ik ook EMDR-therapie te proberen. Tijdens de sessies moest ik me focussen op mijn lichaam en alle spanningen die vastzaten."
Een jaar later
De therapiesessies hebben Diedona enorm geholpen. "Ik kan er nu makkelijker over praten zonder dat mijn hartslag omhoog schiet. De gebeurtenis heeft mijn kijk op de wereld veranderd. Je staat stil bij het leven en beseft dat je er morgen misschien niet meer bent. Het klinkt cliché, maar ik probeer nu echt dingen te doen die ik leuk vind. Zo ben ik weer begonnen met muziek, iets wat ik tijdens mijn studententijd had laten liggen."
Diedona is momenteel vrijwilliger bij een non-profitorganisatie die evenementen organiseert voor zowel beginnende als gevorderde artiesten in Rotterdam. "Ik help met de organisatie en treed zelf ook op."
